Gotycki zamek w Łowiczu został zbudowany w pierwszej połowie XIV wieku przez arcybiskupa Jarosława Bogorię Skotnickiego.

         Ceglane założenie składało się czworoboku murów obwodowych 35 x 35 m i wysuniętej z lica wschodniego kwadratowej wieży bramnej. Zabudowę dziedzińca stanowiły dwa domy, północny i południowy. Całość była otoczona murem zewnętrznym oraz fosą. Pierwsza przebudowa miała miejsce na początku XVI wieku za Jana Łaskiego, a w drugiej połowie XVI wieku przebudowy dokonane przez Mikołaja Dzierzgowskiego, Jakuba Uchańskiego i Stanisława Karnkowskiego miały charakter renesansowy. Okres renesansowej świetności założenia zamknęły inwestycje Macieja Łubieńskiego w 1645 roku. Zamek miał jeszcze wtedy znaczenie militarne, lecz 4 września 1655 roku poddał się Szwedom, którzy otoczyli warownię systemem bastionowym.

         Zamek przechodził z rąk do rąk i po wojnach szwedzkich zniszczony nie nadawał się do zamieszkania, wobec czego arcybiskupi rozpoczęli jego remont. Warownia została ostatecznie zniszczona w czasach konfederacji barskiej. Po konfiskacie dóbr kościelnych obiekt stał się własnością rządową i uległ całkowitej dewastacji, a potem rozbiórce. Obecnie to nieregularny pagórek ze słabo widocznymi pozostałościami ceglanych murów. W 1993 roku wzgórze zamkowe stało się własnością prywatną i zostało otoczone wysokim parkanem. Zamiarem nowego właściciela jest utworzenie lapidarium.

         Łowicz jest położony 73 km na zachód od Warszawy przy drodze nr 2 do Poznania. Ruiny znajdują się na zachód od miasta, wśród podmokłych łąk nad Bzurą. Po minięciu miasta należy skręcić w lewo na Łódź i po ok 500 m po prawej stronie widać ruiny.

         Zdjęcia wykonano w kwietniu 2005 roku.

  • Brama wjazdowa

  • Odbudowany fragment muru i skrzydła

  • Relikty muru obronnego

  • Relikty muru obronnego