Wenecja (wł. Venezia) została założona w 452 roku na 118 wysepkach Adriatyku przez uchodźców. Przyczynił się do tego najazd Hunów pod wodzą Atylli, a następnie sto lat później w 568 roku najazd Longobardów. Początkowo miast znajdowało się pod wpływem Bizancjum, a w roku 726 w wyniku osłabienia władzy imperium miasto utworzyło Republikę Wenecką i wybrało pierwszego dożę. Wenecja była wielonarodowościowym państwem-miastem, której zainteresowania polityczne skierowane były w stronę wschodniej części basenu Morza Śródziemnego. W 828 roku Wenecjanie wykradli z Aleksandrii ciało św. Marka i w związku z tym zmienili patrona miasta ze św. Teodoryka na św. Marka. W latach 1095-1204 Wenecja brała udział w wyprawach krzyżowych (zajmowała się głównie aprowizacją Krzyżowców) do Ziemi Świętej, na których mocno się wzbogaciła, a szczególnie na czwartej krucjacie, która zakończyła się zdobyciem i splądrowaniem Konstantynopola. W XIV wieku trwała wojna Wenecji z Genuą o rynki wschodnie zakończona zwycięstwem Republiki w bitwie pod Chioggią w 1379-80 roku. Niechęć do weneckich ambicji w Europie i obawa przed ekspansją turecką doprowadziły w roku 1508 do powstania Ligi z Cambrai. Liga ta, której przewodzili papież Juliusz II, król francuski Ludwik XII, cesarz Maxymilian I i król Hiszpanii postanowiła zniszczyć imperium weneckie, a dopiero później pokonać Turcję. Od tego momentu rozpoczął się powolny upadek Republiki. W 1516 roku przegrała ona wojnę z Ligą, a ekspansja Turków odebrała jej zdobycze terytorialne na wschodzie. Równocześnie odkrycie przez Vasco da Gamę drogi morskiej do Indii spowodowało przyśpieszenie i zwiększenie dostaw towarów wschodnich do Europy. Kres istnienia Republiki nastąpił 12 maja 1797 roku za sprawą Napoleona, który jeszcze w październiku tego samego roku odstąpił ją Austrii, ale już w 1805 roku włączył miasto do Królestwa Włoch. Od klęski Francuzów pod Waterloo, Wenecja pozostawała prowincją austriacką do 1866 roku, kiedy to weszła do tworzącego się niezależnego Królestwa Włoch. 

Obecnie Wenecja w dużej mierze utrzymuje się z turystyki. Rocznie odwiedza ją ok. 20 milionów turystów. Jak już wspomniałem miasto jest położone na 118 wyspach. Za czasów austriackich doprowadzono do miasta linię kolejową, a w 1933 roku nową szosę, którą można się dostać do miasta. Ze względu że jest to miasto kanałów, nie ma w nim samochodów i autobusów, a cały transport odbywa się drogą wodną lub pieszo. Najpopularniejszym środkiem lokomocji jest vaporetto, czyli tramwaj wodny. Są też motorówki-taxi i oczywiście gondole. Miasto podzielone jest na sześć dzielnic, w których krzyżuje się sieć kanałów z Canalem Grande na czele. Nad kanałami przerzucono setki mostów z najstarszym zbudowanym w latach 1588-91 Mostem Rialto.(osobny artykuł)

Najbardziej znaną dzielnicą grupującą większość zabytków jest dzielnica San Marco. Najważniejsze z nich znajdują się przy Piazza San Marco, największym i jedynym  placu w mieście, otoczonym od północy, zachodu i południa Starą i Nową Prokurencją, będącą siedzibą urzędników Republiki Weneckiej.

• Przy wschodniej pierzeji placu wznosi się Bazylika św. Marka zbudowana w stylu bizantyjskim dla pochowania relikwii św. Marka. Pierwszy kościół wzniesiono w 823 roku, który spłonął w 976 roku. W latach 1063-94 świątynię odbudowano na planie krzyża greckiego z pięcioma kopułami.(osobny artykuł)
  
• Między bazyliką a Canalem Grande w 814 roku na miejscu bizantyjskiego zamku powstał Pałac Dożów (Palazzo Ducale), którego obecny wygląd pochodzi po licznych pożarach i przebudowach z 1442 roku. (osobny artykuł)
• Z tyłu pałacu znajduje się jeden z najsłynniejszych mostów weneckich – Most Westchnień, prowadzący z pałacu do więzienia. Na placu św.Marka stoi najwyższa budowla ( 99 m ) Wenecji – dzwonnica (Campanilla) wzniesiona pod koniec XI wieku. W 1902 roku dzwonnica się zawaliła i odbudowano ją dopiero w 1912 roku. Obecnie można z niej podziwiać panoramę miasta.
• W północnej pierzeji placu wzniesiono w latach 1496-1506 Wieżę Zegarową (Torre dell’ Orologio). Na szczycie wieży umieszczono dwa posągi Maurów uderzających co godzinę w dzwon.
• Po drugiej stronie Canale Grande, w dzielnicy Dorsoduro w latach 1631-81 wzniesiono kościół Zdrowia (Santa Maria della Salute) wg. projektu Baldassare Longhena. Bazylika nakryta wspaniałą kopułą powstała jako wotum dziękczynne po zakończeniu epidemii dżumy, która pozbawiła życia ok. 1/3 mieszkańców miasta. Wymieniłem tu tylko najważniejsze zabytki miasta, które znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO. Historyczna część Wenecji pełni głównie funkcje turystyczne.
• Bazylika Świętych Jana i Pawła (wł. Santi Giovanni e Paolo) znajdująca się, w dzielnicy (sestiere) Castello, przy placu Campo Santi Giovanni e Paolo, wzniesiona w latach 1246 – 1395.(osobny artykuł)
• Większość mieszkańców zamieszkuje w położonym na stałym lądzie Mestre, które formalnie jest dzielnicą Wenecji. Liczba ludności ciągle spada ponieważ ceny opłat za mieszkania ciągle rosną i wielu mieszkańców nie stać na opłaty co zmusza ich do przeprowadzki. Miasto jest ustawicznie podtapiane, przez co stare budynki, atakowane przez zanieczyszczone morze, ulegają powolnej degradacji. 

Wenecja jest położona w północno-wschodnich Włoszech nad Adriatykiem. Jest ona stolicą regionu Wenecja Euganejska.

Zdjęcia wykonano we wrześniu 2008 roku.