Kościół na Wzgórzu (rum. Biserica din Deal, niem. Bergkirche), stojący na szczycie Wzgórza Szkolnego (429 m n.p.m.) jest najcenniejszą budowlą Sighisoary. Powstawał w kilku etapach, w latach 1345–1525.
Na początku XIII wieku istniał tu mały salowy kościółek z półokrągłą apsydą. Około 1300 roku wybudowano trójnawową bazylikę z masywną zachodnią wieżą. Prezbiterium tej bazyliki objęło swymi murami pierwotne założenie salowe i w ten sposób powstała rzadko spotykana w Transylwanii krypta. W latach 1429-83 bazylikę przebudowano na późnogotycką halę. Wtedy też dobudowano południowy portyk (ganek wejściowy). Ostatnim etapem była dobudowa zakrystii i zachodniego portyku ze schodami (ok. 1500 roku). Początkowo katolicki, kościół uzyskał wezwanie św. Mikołaja, aby po przejściu mieszkańców na luteranizm (1547) stać się ich kościołem parafialnym i główną świątynią w mieście. Podczas ostatniego etapu przebudowy wykonano dekoracje freskowe, zamalowane w 1877 roku. Podczas konserwacji obiektu w 1934 roku odnowiono te z nich, które nie uległy zniszczeniu.
Wchodząc do kościoła głównym wejściem, zauważyć można łaciński napis: „Dzieło ukończono z Bożą pomocą w 1488 roku, kiedy w dniu św. Gerarda (23 września) ciężki śnieg spadł, łamiąc drzewa owocowe”. Autorem napisu i fresków jest Jacob Kendlinger z austriackiego Salzburga. Duże wrażenie robią cztery wykonane przez niego sceny pasyjne (po lewej, w nawie bocznej): Biczowanie, Cierniem koronowanie, Sąd Piłata i Obnażenie z szat . Pod sklepieniem wieży umieszczono 14 płyt nagrobnych, a w przedsionkach naw bocznych zobaczyć można tarcze herbowe króla Macieja Korwina i jego żony Beatrycze, księcia Stefana Batorego oraz króla Władysława III. Cennymi elementami wyposażenia są: kamienna ambona z 1480 roku, chrzcielnica pochodząca z kościoła klasztornego, a przede wszystkim – wymyślne późnogotyckie tabernakulum wieżyczkowe. Stalle w północnej części prezbiterium wykonał w 1523 roku mistrz Johannes Reichmuth. Spośród eksponowanych w kościele ołtarzy najcenniejszy jest poliptyk z 1520 roku, poświęcony św. Marcinowi. Pierwotnie znajdujący się w kościele klasztornym, ołtarz przypisywany jest Janowi Stwoszowi, synowi Wita (tego samego, który wyrzeźbił ołtarz dla krakowskiego kościoła Mariackiego). Budowę kościoła finansowali w dużej mierze kupcy, którzy podróżowali z Zachodu na Wschód. Właśnie w podzięce za odbytą podróż, składali cenne dary.
Za kościołem, w obrębie murów miejskich znajduje się cmentarz ewangelicki (Vechi cimitir evanghelic). Jest nadal używany przez ludność niemieckojęzyczną zamieszkującą Sighisoarę. Zabytkowe saskie nagrobki i malowniczy park, sprawiają, że jest to warte odwiedzenia miejsce. Znaczna część nagrobków datowana jest na koniec XIX i początek XX wieku.
Zdjęcia wykonano w lipcu 2016 roku.