Zespół pałacowo-parkowy Młociny w Warszawie, został wzniesiony jako rezydencja podmiejska w latach 1752-58 z inicjatywy ministra Henryka von Bruhla przez Johanna Friedricha Knobla. Rezydencję zbudowano na wysokiej skarpie wiślanej i połączono z terenem zwierzyńca lipową aleją, której pozostałością jest ul. Muzealna. W przypałacowym zwierzyńcu trzymano rozmaite dzikie zwierzęta: żubry, dziki, jelenie i daniele, zbudowano tu także bażantarnię. Pałacyk był miejscem wypoczynku po zakończonym polowaniu. Do pałacu należał też spory park, ukształtowany w 1781 roku przez Jana Chrystiana Szucha.

W 1786 roku pałac zostaje przebudowany dla syna Henryka,  Alojzego Fryderyka von Bruhla przez Szymona Bogumiła Zuga, który nadał mu charakter klasycystyczny: przesunął między innymi wejście główne do budynku na oś środkową elewacji frontowej, a następnie wbudował pomiędzy ryzalitami dorycki portyk kolumnowy. Wraz z pałacem powstały też różne pawilony parkowe, przypuszczalnie wzniesione w latach 70-tych XVIII wieku, również przez Zuga. W pałacu bywali królowie August III Sas i Stanisław August Poniatowski. Zbudowany na skarpie wiślanej pałac był otoczony pięknym ogrodem, nazywanym też „Wilanowem Północy”. Pałac przez długie lata słynął z hucznych zabaw i bali.

Po roku 1790 posiadłość stała się własnością Michała Starzeńskiego, a od 1820 roku należała do rodziny de Pothsów, którzy przeprowadzili następną przebudowę pałacu w 1898 roku. Obie elewacje otrzymały wówczas charakter eklektyczny z przewagą elementów renesansowych i klasycystycznych. W tym stanie pałac dotrwał do dziś.

Założenie składa się z parterowego korpusu głównego, wzniesionego na planie prostokąta z silnie wysuniętymi bocznymi ryzalitami. Budynek jest murowany z cegły i otynkowany, nakryty czterospadowym dachem. Od strony skarpy wiślanej do korpusu przylega półokrągły taras. Od strony głównego wejścia znajduje się portyk wsparty na sześciu kolumnach, zwieńczony ozdobionym roślinną dekoracją tympanonem. Całość pałacu obiega fryz koronujący zdobiony tryglifami, na narożu ryzalitów umieszczono dwie daty: MDCCXLVII (1747, rzekoma data budowy pałacu) oraz MDCCCXCVIII (1898, data ostatniej przebudowy). Po obu stronach korpusu, prostopadle do niego stoją dwie oficyny, parterowe, z użytkowym poddaszem, nakryte dachami mansardowymi. Obie wybudowane są na planie prostokąta, jednak lewa (południowa) oficyna jest większa.

W roku 1907 Adolf Poths sprzedał rezydencję magistratowi miasta Warszawy.  W XX wieku nowy właściciel Stefan Grodzicki, w pałacu umieścił nocny lokal rozrywkowy i w tym czasie wydzielił z terenu pałacowego znaczny obszar i sprzedał. Zniszczony podczas działań wojennych, odrestaurowany w latach 1947-49 na siedzibę Muzeum Etnograficznego, po którego likwidacji stał się własnością PAN do lat 90-tych XX wieku. W 1993 roku pałac próbowała odzyskać córka Stefan Grodzickiego, Barbara Róża Horodyska. Choć pierwsza próba była nieudana, ostatecznie spadkobiercom udało to się później. Od nich pałac przejął Sławomir Tomaszewski, honorowy prezes austriackiego Forum Polonii. Pałac pozostający w fatalnym stanie technicznym miał zostać odremontowany. Właściciel uzależniał jednak remont od uzyskania zgody na budowę w parku przed pałacem 9 nowoczesnych budynków-apartamentowców. Biuro Naczelnego Architekta Miasta odmówiło wydania pozwolenia na budowę. W połowie 2008 roku pałac ponownie zmienił właściciela. Nowy właściciel, który planuje urządzenie w pałacu swojej prywatnej rezydencji, rozpoczął w połowie 2009 budowę solidnego ogrodzenia wokół parku przypałacowego aż do podnóża skarpy wiślanej, przez co dostęp do zabytku jest praktycznie niemożliwy. Obecnie część frontowa pałacu jest częściowo odremontowana, a tył od strony Wisły jest całkowicie zdewastowany i wymaga pilnej renowacji.

Pałac Bruhla na Młocinach jest położony na terenie dzisiejszej dzielnicy Bielany w Warszawie przy ul. Muzealnej 1.

Zdjęcie wykonano w czerwcu 2014 roku.