Budowę neorenesansowego pałacu Rembielińskiego w Warszawie rozpoczęto w 1859 roku z fundacji Aleksandra Rembielińskiego, według projektu Franciszka Marii Lanciego. Wkrótce, nieukończywszy prac budowlanych, fundator sprzedał budynek Janowi Kurtzowi i Stanisławowi Radyńskiemu. Kurtz stał się jedynym właścicielem pałacu i w 1865 roku ukończył jego budowę.

Dwukondygnacyjny, podpiwniczony pałac, składający się z korpusu głównego i dwóch skrzydeł, został wzniesiony na rzucie podkowy i nakryto go płaskimi dachami. Od strony frontowej korpusu znajduje się sześciokolumnowy portyk koryncki, zwieńczony tarasem i poprzedzony jednobiegowymi schodami. Otynkowane elewacje ozdobiono pilastrami, gzymsami międzykondygnacyjnymi i wieńczącymi, pozornymi ryzalitami i licznymi balkonami.

W 1874 właścicielką pałacu została Maria Jankowska. Od 1900 mieściła się tu siedziba Towarzystwa Akcyjnego Wyrobów Włókienniczych. Podczas dwudziestolecia międzywojennego znajdowały się w pałacu biura duńskiego poselstwa. Od 1935 jego właścicielem był Abraham Sojka. Budynek ucierpiał podczas II wojny światowej. Odbudowano go w 1949 roku pod kierunkiem Eugeniusza Wierzbickiego, Jana Mokrzyńskiego i Wacława Kłyszewskiego. Od lat 90-tych mieści się w nim siedziba Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych.

Pałac Rembielińskiego mieści się w Warszawie przy Al. Ujazdowskich 6a.

Zdjęcia wykonano w czerwcu 2014 roku.