Gotycki kościół farny pw. św. Mateusza z XIV wieku, według starych przekazów został wybudowany na miejscu pogańskiej świątyni Swaroga. Jest to najstarszy zachowany kościół w mieście. Pierwotnie świątynia miała kształt odpowiadający obecnemu prezbiterium. Krzyżacy rozbudowali kościół, włączając w zwartą architektonicznie bryłę potężny korpus nawowy. Rozplanowano go na osi wschód-zachód w symetrycznym układzie trzech naw rozdzielonych filarami. Nawy zostały nakryte gotyckim sklepieniem gwieździstym. Jako nieliczna ze świątyń miejskich na Pomorzu, starogardzka fara otrzymała układ bazylikowy. Kościół aż do XVIII wieku otaczał cmentarz. Zachowały się charakterystyczne okrągłe wgłębienia w cegłach zewnętrznego muru, pochodzące z czasów krzesania ognia na potrzeby kultowe. Od południa umieszczono w XIX wieku kamienną tablicę epitafijną, która wyobraża postać zmarłego w 1483 roku starosty starogardzkiego i wojewody pomorskiego, Fabiana Legendorfa-Mgowskiego. Nad kruchtą południową w 1999 roku znalazła się replika najstarszej rzeźby spośród zabytków średniowiecznej snycerki pomorskiej – tzw. „Chrystus Starogardzki”. Oryginał datowany na ok. 1320 rok znajduje się obecnie w Muzeum Diecezjalnym w Pelplinie. W południowej kruchcie znajduje się kamienna kropielnica, którą jak głosi legenda wykuto z ogromnego posągu bóstwa słowiańskiego Swaroga. W kościele znajduje się wielki fresk „Sąd Ostateczny” z około XV wieku, odkryty dopiero w 1957 roku. W prezbiterium, po prawej stronie znajduje się renesansowy nagrobek Jerzego Niemojewskiego herbu Rola z Lubieńca (zm. 1615), starosty starogardzkiego, wyobrażający leżącą postać zmarłego.

Starogard Gdański leży nad rzeką Wierzycą na Pojezierzu Starogardzkim, jest stolicą i centrum nadwiślańsko-pomorskiego regionu Kociewie, a także jednym z najstarszych miast na Pomorzu. Miasto znajduje się w południowej części w województwa pomorskiego, 44 km na południe od Gdańska, na skrzyżowaniu drogi nr 22 i nr 222. Kościół znajduje się w centrum miasta.

Zdjęcia wykonano w sierpniu 2015 roku.