Murowany zamek w Białogardzie został wzniesiony po 1229 roku przez księcia Racibora. W tamtym czasie Białogarda była na krótko siedzibą udzielnego księstwa, które zostało zlikwidowane w 1330 roku na skutek podboju przez Krzyżaków.

Warownia została zbudowana na wzniesieniu otoczonym bagnami, być może na terenie ówczesnego grodu, znacznie wzmacniając warowność siedziby książęcej. Niestety nie znamy wyglądu ówczesnego założenia, wiadomo tylko że przy zamku mieściła się kaplica pod wezwaniem św. Marka.

W 1238 roku książę gdański Świętopełk, brat Racibora, zdobył i spalił Białogardę, a umocnienia zamkowe zostały częściowo rozebrane. Z chwilą zajęcia przez Krzyżaków Pomorza Gdańskiego zamek pustoszeje i popada w ruinę. Ostatecznie resztki warowni zostają zniszczone przez Szwedów w połowie XVII wieku. Do dziś jedyną pozostałością po warowni są nasypy ziemne obok przykościelnego cmentarza, oraz pozostałości fosy oddzielającej zamek od wysoczyzny. Pod koniec XIX wieku w czasie prac ziemnych przy wale południowym odkryto pozostałości kamienno-ceglanego muru i relikty wieży zamkowej. Także późniejsze badania archeologiczne odsłoniły fragmenty zabudowy zamkowej.

Białogarda jest położona 14 km na północ od Lęborka, przy drodze nr 214 do Łeby. Wzgórze zamkowe znajduje się obok przykościelnego cmentarza.

Zdjęcia wykonano w maju 2013 roku