Dubrownik to zabytkowe miasto i port w Dalmacji, położone na południu Chorwacji, nad Adriatykiem. Najprawdopodobniej miasto założyli w VII wieku rzymscy uciekinierzy z niedalekiego, zniszczonego trzęsieniem ziemi Cavtatu. Początkowo były to dwie osady – Ragusa założona przez ludność romańską i Dubrava założona przez napływających Słowian. Powstałe po ich połączeniu miasto początkowo podporządkowane Bizancjum, a od 1204 roku stało się samodzielną republiką, która przetrwała do początku XIX wieku. Była to prawdziwa morska potęga skutecznie rywalizująca z Wenecją. Największy rozkwit miasta przypadł na XV i XVI wiek. W 1667 roku nastąpiła katastrofa – miasto zostało zniszczone przez trzęsienie ziemi. W latach 1806–14 miasto było zależne od Francji, a od 1815 roku od Austrii. W latach 1918–41 miasto znalazło się w Królestwie Serbów, Chorwatów i Słoweńców, od 1929 roku pod nazwą Jugosławia. W czasie II wojny światowej od kwietnia 1941 do września 1943 roku znajdowało się pod okupacją włoską, a w latach 1943–44 – niemiecką. W październiku 1944 roku zostało wyzwolone przez oddziały partyzanckie. Po wojnie Dubrownik znajdował się w granicach Jugosławii, a od 25 czerwca 1991 roku w niepodległej Chorwacji. Od 19 lipca 1991 do stycznia 1992 roku miasto oblegane przez wojsko jugosłowiańskie (złożone z Serbów i Czarnogórców) doznało niewielkich zniszczeń na skutek ostrzału artyleryjskiego. W oblężeniu zginęło ponad 3 tys. cywilów, a 20 tys. osób straciło dach nad głową. Poległych upamiętnia krzyż postawiony na górującym nad miastem wzgórzu Srdz.

Stare miasto Dubrownika jest otoczone kamiennymi murami miejskimi o długości około 2 km, budowanymi od XIII do XVII wieku, mierzącymi do 25 m wysokości i do 6 m szerokości. W systemie ochrony znajdują się 3 okrągłe i 12 prostokątnych baszt, 5 wież i 2 forty rogowe. Miasto jest chronione twierdzą Revelin na wschodzie i twierdzą Lovrijenac na zachodzie. Najbardziej na północ wysuniętą częścią fortyfikacji Dubrownika jest średniowieczna baszta Minčeta. Nazwa baszty pochodzi od nazwiska arystokratycznego rodu Menčetić – właściciela działki na której stanęła baszta. 

Główne wejście do miasta od wschodu przez bramę „od Ploca” prowadzi przez dawniej zwodzony most, obok potężnej twierdzy, oraz drugi most przerzucony nad fosą. Główna ulica Starego Miasta nazywana Stradun lub Placa liczy sobie około 300 metrów i rozciąga się w kierunku wschód-zachód pomiędzy dwiema bramami miejskimi (pilską i plocką). Na początku i końcu ulicy znajdują się dwie fontanny (Wielka i Mała Studnia Onofria) oraz dwie dzwonnice (wieża odwachu oraz dzwonnica klasztorna). Obie nazwy ulicy pochodzą od słów, oznaczających ulicę, o ile jednak Placa wywodzi się z neutralnego łacińskiego platea, o tyle popularniejsza Stradun był złośliwie zgrubionym przezwiskiem nadanym jej przez Wenecjan. Istnieje kilka teorii tłumaczących genezę tej arterii. Jedna z nich opiera się na założeniu, że w przeszłości na miejscu dzisiejszego Straduna znajdował się bagienny teren rozdzielający porzymską osadę Raguzę i słowiańską Dubrawę. W IX wieku teren ten został zasypany, spajając dwa niegdyś oddzielne twory. Dzisiejszy wygląd ulica uzyskała po katastrofalnym trzęsieniu ziemi w 1667 roku, gdy duża część miasta uległa zniszczeniu. Przy ulicy znajduje się wiele ważnych pomników historii miasta. Obecnie stanowi popularne miejsce spacerów, zarówno wśród miejscowej ludności, jak i zagranicznych turystów. Służy również jako miejsce dorocznych uroczystości: procesji 3 lutego na cześć Świętego Błażeja, patrona miasta.

Główny plac miasta zdobi kolumna z kamienną figurą dzierżącego miecz rycerza Orlanda (Rolanda). Długość łokcia jego prawej ręki wyznaczała miarę długości zwaną łokciem dubrownickim (51,2 cm). To pod kolumną niegdyś obwieszczano obywatelom wszelkie informacje i dekrety, tu też wykonywano publiczne wyroki.

Przy placu stoją dwa najważniejsze pałace miasta. Najpiękniejszym pałacem jest niewątpliwie XVI-wieczny Pałac Sponza, w którym niegdyś mieścił się urząd celny, potem mennica, bank i arsenał. Obecnie budowla mieści archiwum ze zbiorem 2,7 mln zapisanych stron, stanowiących świadectwo tego, co się działo w Republice Dubrownickiej od XIII wieku aż do jej upadku. Niemal po sąsiedzku stoi Pałac Rektorów, dawna siedziba władz i administracji Rzeczypospolitej Dubrownickiej, obecnie muzeum miejskie. Jego XV-wieczne mury sporo przeżyły – swego czasu przechowywano w nim bowiem proch, co było przyczyną kilku poważnych eksplozji.

Główną świątynią miasta jest Katedra Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, zbudowana w latach 1671–1713 w stylu barokowym. Znana jako „Velika Gospa” powstała na miejscu świątyni, którą zbudował według legendy król angielski Ryszard Lwie Serce w podzięce za cudowne ocalenie w drodze powrotnej z wyprawy krzyżowej, kiedy statek jego rozbił się o pobliską wyspę Lokrum. Świątynia uległa zniszczeniu podczas trzęsienia ziemi, w roku 1667. Wnętrze katedry zawiera wiele cennych malowideł m.in. jeden oryginalny obraz Tycjana. W katedrze warto obejrzeć bogaty skarbiec. Są w nim m.in. złote i srebrne krucyfiksy, naczynia mszalne, obrazy mistrzów chorwackich, flamandzkich i włoskich, wreszcie relikwie patrona miasta, noga i ręka św. Błażeja oraz fragmenty całunu, w który ponoć zawinięty był ukrzyżowany Chrystus.

Patronowi miasta, św.Błażejowi,  poświęcony jest kościół przy Stradunie, na Placu Luža, zbudowany na miejscu romańskiej świątyni, która przetrwała wielkie trzęsienie ziemi w 1667 roku, ale została zniszczona podczas pożaru w 1706 roku. Nowy barokowy kościół wzniesiono w latach 1706-15. Kościół ma bogato zdobioną fasadę z portalem, a przed nim są szerokie kolumny. Centralna przestrzeń kościoła nadwieszona jest kopułą. Na głównym ołtarzu znajduje się rzeźba św. Błażeja dzieła dubrownickiego majstra z XV wieku. W rękach trzyma makietę miasta sprzed trzęsienia ziemi w 1667 roku.

Na placu, zwanym Poljana Rogera Josepha Boscovicha znajduje się jezuicki kościół św. Ignacego zbudowany w latach 1699–1725. Jest to barokowa, jednonawowa świątynia z reprezentacyjną fasadą, wzorowana na kościele św. Ignacego w Rzymie. Iluzjonistyczne barokowe freski we wnętrzu, ze scenami z życia św. Ignacego Loyoli, wykonał malarz Gaetano Garcia. W roku 1885 roku w kościele wzniesiony został model groty, poświęcony Matce Bożej z Lourdes, jeden z najstarszych tego typu obiektów kultowych w Europie. 

Na plac Poljana Rogera Josepha Boscovicha wchodzi się monumentalnymi schodami z roku 1738, dziele Pietra Passalacque, wzorowanymi na Schodach Hiszpańskich w Rzymie. Do najciekawszych zaliczany jest też gotycki kościół Franciszkanów, zbudowany w XIV wieku, z pięknym portal i romańskim wirydarzem z ogrodem i fontanną.

Na południe od Bramy Pilskiej na placu Paska Miličevića znajduje się klasztor Klarysek zbudowany na przełomie XIII i XIV wieku. W roku 1432, w części klasztoru otworzono sierociniec dla porzuconych dzieci. O dzieci troszczono się do szóstego roku życia, potem przygarniały je rodziny mieszczańskie. Sierociniec w klasztorze był jedną z pierwszych tego typu instytucji na świecie. W katastrofalnym trzęsieniu ziemi w 1667 roku klasztor uległ zniszczeniu. Odbudowały go jednak władze miejskie. Kiedy miasto opanowały wojska napoleońskie, francuskie władze zamieniły go w stajnię i skład amunicji. Po II wojnie światowej klasztor został przerobiony na restauracje i kino letnie.

Przed Klasztorem Klarysek nieopodal Bramy Pilskiej znajduje się okrągła Wielka Studnia Onofria zbudowana w latach 1438–44 przez neapolitańskiego architekta Onofria della Cava, z krórej woda płynie z 16 kamiennych maszkaronów. Mała Studnia Onofria zbudowana również w latach 1438–44, znajduje się na wschodnim skraju Straduna, obok budynku Głównej Straży. Fontanna zaopatrywała w wodę targowisko na Placu Luža. Obie studnie wykonano jako część dubrownickiego systemu wodociągowego.

W mieście znajduje się również oryginalna jest apteka. Otwarto ją w roku 1317 i ciągle jest czynna, przez co zaliczana jest do najstarszych w Europie. Można zobaczyć nie tylko stare aptekarskie naczynia czy sprzęt laboratoryjny, ale także poczytać stare receptury. W jednym z manuskryptów jest mowa o pijawkach – zakonnicy zużywali ogromne ich ilości, oczywiście jako popularne w dawnych czasach lekarstwo.

Dubrownik to dawna potęga morska posiadająca potężny port, w którym cumowały niegdyś żaglowce przywożące przyprawy i różne egzotyczne dobra, a zabierające stąd m.in. sól czy srebro. Dzisiaj duże statki i jachty stoją w innej części miasta, a Stary Port traktowany jest raczej jako urokliwy zakątek miasta. W strzegącej go twierdzy św. Iwana mieści się obecnie Muzeum Morskie oraz Akwarium.

Stary Port to także miejsce, z którego turyści przeprawiają się na niedaleką wysepkę Lokrum, nazywaną też Wyspą Miłości. Znajdują się tam ruiny klasztoru benedyktyńskiego, pozostałości francuskiej twierdzy Fort Royal, ogród botaniczny i jeziorko zwane Morzem Martwym.

Stare miasto Dubrownika zostało wpisane na listę dziedzictwa kulturowego UNESCO. W mieście znajduje się ważny port handlowy i pasażerski (np. połączenie promowe z Bari we Włoszech). W pobliżu Dubrownika znajduje się międzynarodowy port lotniczy Dubrownik. W morzu można kąpać się w tych okolicach od kwietnia do października. Dubrownik szczyci się tym, że zaliczany jest do najbardziej słonecznych miast Europy. Słońce jest tu przeciętnie 250 dni w roku, średnia temperatura zimą wynosi 17 stopni, zaś latem 26.

Dubrownik jest położony na południu Chorwacji, na cyplu wrzynającym się w Adriatyk.

Zdjęcia wykonano w lipcu 2014 roku.