Budva, według legendy, została założona przez Kadmosa, fenickiego herosa wydalonego z Teb, który znalazł tu schronienie dla siebie i swojej żony, Harmonii. Zachowane dokumenty świadczą o istnieniu tutaj miejscowości w V wieku p.n.e. Według historyków jest ona najstarszym zurbanizowanym miejscem na wybrzeżu Adriatyckim. Miasto było kolonią grecką, później stało się rzymską posiadłością. Nosiło wówczas nazwę Butua. Po rozpadzie imperium rzymskiego w pobliżu grodu przebiegała granica między wschodnim, a zachodnim cesarstwem, co wywarło wpływ na jego historię i kulturę. Wreszcie w VI w. n.e. pojawili się tu Słowianie. W średniowieczu Budva była podlegała książętom Duklji oraz arystokratom serbskiego księstwa Zeta. W latach 1420-1797 miastem rządzili Wenecjanie. Budva, zwana wtedy Budua, była częścią weneckiego regionu zatoki Kotorskiej i została ufortyfikowana przeciwko najazdom tureckim. Zgodnie z informacjami historyka Luigi Paulucci w jego książce „Le Bocche di Cattaro nel 1810” (Zatoka Kotorska w 1810), większość mieszkańców mówila wtedy językiem włoskim aż do początków XIX wieku. W XIX wieku Budva miała kilku władców – Austrię, Francję i Rosję. Związek Zatoki Kotorskiej (i Budvy) z Czarnogórą miał miejsce w krótkim okresie (1813-14), lecz od 1814 do 1918 roku miasto podlegało cesarstwu austriackiemu. Po I wojnie światowej, w roku 1918 armia serbska weszła do Budvy opuszczonej przez siły austriackie i włączyła ją do królestwa Jugosławii. W czasie II wojny światowej, w 1941 roku, Budva została anektowana przez Królestwo Włoch. Miasto zostało ostatecznie wyzwolone 22 listopada 1944 roku i po okresie należenia do Jugosławii jest obecnie częścią niezależnej Czarnogóry. 

Całe stare miasto, do którego wchodzimy dwiema bramami – Lądową i Morską, położone pierwotnie na wyspie, otoczone jest XV wiecznymi murami obronnymi, których zwieńczeniem jest średniowieczna cytadela znajdująca się w południowej części cypla, od strony morza. W miejscu, w którym się znajduje, pierwsze fortyfikacje powstawały już w V wieku p.n.e. Obecnie Cytadela spełnia liczne funkcje kulturalne, a niejako flagową imprezą, która zawitała w mury budowli jest Międzynarodowy Festiwal Teatralny. Przez cały lipiec i znaczną część sierpnia możemy tu oglądać spektakle teatralne, koncerty muzyki poważnej, w galeriach obejrzymy prace uznanych twórców jak i młodych zdolnych. Na Skwerze Poetów, zgodnie z nazwą wysłuchamy utworów autorstwa czarnogórskich twórców.

Niedaleko cytadeli znajdują się trzy najbardziej godne uwagi świątynie starej Budvy. Pierwsza z nich to katolicka Katedra św. Jana, największy kościół tej części miasta. Jej początki sięgają VII wieku, ale znalezione tu fragmenty fundamentów świadczą o istnieniu w tym miejscu znacznie starszej, wczesnochrześcijańskiej, trójnawowej bazyliki. W katedrze można podziwiać wiele ikon i obrazów pochodzących z XV i XVII wieku, m.in. obraz Matki Boskiej Budvańskiej. Niedaleko katedry znajduje się kościół Św. Marii in Punta, zbudowany w 840 roku przez zakon Benedyktynów. Jest to najstarszy, dokładnie datowany budynek w zabytkowej części Budvy. Natomiast znajdująca się obok kościoła cerkiew św. Sawy, służąca w przeszłości zarówno katolikom, jak i wyznawcom prawosławia jest romańską budowlą, datowaną na XII wiek. W jej wnętrzu można podziwiać pozostałości fresków pochodzące z tego samego okresu. Na Starówce znajduje się również cerkiew św. Trójcy pochodząca z początku XIX wieku, udekorowana malowidłami mistrza Nicholaosa Aspioti z Korfu. Ciekawostką jest, że w pobliżu cytadeli, w południowo-wschodniej części miasta, na tak małym fragmencie przestrzeni znajduje się kompleks aż sześciu świątyń, pochodzących z różnych okresów. Warte obejrzenia są mury obronne oraz austriacka twierdza Mogren z XIX wieku, znajdująca się ok. 2 km na zachód od Starówki.

Zdjęcia wykonano w czerwcu 2014 roku.