Długie Pobrzeże, dawniej zwane Długim Mostem, to nadwodna ulica w Gdańsku na Głównym Mieście, ciągnąca się wzdłuż zachodniego brzegu Motławy, od Zielonej Bramy do Bramy Straganiarskiej.

Wzdłuż ulicy znajdują się charakterystyczne dla architektury Gdańska bramy wodne: Zielona Brama, Brama Chlebnicka, Brama Mariacka i Dom Towarzystwa Przyrodniczego, Brama św. Ducha, Brama Żurawia, Brama Świętojańska i Brama Straganiarska. Pierwsze wzmianki na temat przystani na tym brzegu Motławy pochodzą z XIV wieku. Pierwotnie przed każdą z bram wodnych znajdował się drewniany pomost wzniesiony na palach dla wyładunku towarów z wpływających na Motławę statków. Stopniowo pomosty te wydłużano, a następnie łączono ze sobą, także już około 1400 roku istniało tzw. Małe Pobrzeże ciągnące się od Bramy Zielonej do Chlebnickiej, a w 1611 roku pomost dochodził już do Żurawia. Nieco później powstał odcinek od Żurawia do Bramy Świętojańskiej, zwany jeszcze na początku XIX wieku Pobrzeżem Winnym. Ostatni odcinek zbudowano dopiero w 1861 roku. W ten sposób bulwar osiągnął swoją obecną długość i uzyskał połączenie z Rybackim Pobrzeżem, wyodrębnionym z Targu Rybnego. Długie Pobrzeże było także miejscem spotkań „bówków” – gdańskich rzezimieszków portowych.

Po II wojnie światowej ulica została odbudowana z betonowych elementów i wyłożona płytami z szlifowanego marmuru. Sylwetka Długiego Pobrzeża fotografowana z Zielonego Mostu, z Wyspy Spichrzów lub z Szafarni stanowi jeden z najbardziej rozpoznawalnych widoków Gdańska. Jest to miejsce licznie odwiedzane przez turystów, szczególnie w miesiącach letnich. Wzdłuż bulwaru znajdują się liczne sklepy z pamiątkami oraz restauracje i kawiarenki. W Bramie Zielonej siedzibę ma oddział Muzeum Narodowego, w Bramie Mariackiej mieści się Muzeum Archeologiczne, a w Żurawiu Muzeum Morskie.

Zdjęcia wykonano w lipcu 2010 roku.