Santoryn, (gr. Santorini – Σαντορίνη lub Thira – Θήρα), jest to wulkaniczna wyspa na Morzu Egejskim tworząca z kilkoma mniejszymi wyspami, należący do Grecji, mały archipelag o tej samej nazwie, wchodzący w skład archipelagu Cykladów. Nazwa Santorini pochodzi z XIII wieku od imienia św. Ireny. 

Istniejąca przed ok. 1600 roku p.n.e. jedna wyspa (o nazwie podobno Strongili – „okrągła”) została w wyniku silnego wybuchu wulkanu zatopiona (powstała jedna z największych na świecie kalder o średnicy 10 km), pozostały tylko jej boczne fragmenty stanowiące dzisiaj wyspy: – Thira – największa wyspa archipelagu; Tirasia – druga co do wielkości; Nea Kameni – wyspa z kraterami wulkanu; Palea Kameni; Aspro (właściwie Aspronisi). Badania wykazały, że wielka erupcja wulkanu na wyspie nastąpiła 1613 (±10 lat) p.n.e.. Przed wybuchem wulkanu istniała na wyspie rozwinięta cywilizacja (kultura minojska), której mieszkańcy opuścili w większości wyspę tuż przed wybuchem, po wielkim trzęsieniu ziemi, które nawiedziło wyspę. Wybuch wulkanu przyczynił się prawdopodobnie również do znacznego zniszczenia położonej ponad 110 km (60 mil morskich) na południe Krety (pałac w Knossos). Współcześni badacze przypuszczają, że wybuch wulkanu i późniejsze jego zapadnięcie się na ok. 300-400 m pod powierzchnię obecnego poziomu morza spowodował powstanie olbrzymiej fali tsunami o wysokości dochodzącej do 200 metrów. Jedna z hipotez utożsamia zniszczenie wyspy z mityczną Atlantydą. Zdaniem niektórych badaczy z krateru wytrysnęło tak wiele popiołu, że opadając zasłonił on dopływ promieni słonecznych na całym obszarze basenu Morza Śródziemnego – co najmniej 300 tys. kilometrów kwadratowych. Jeszcze dziś pumeks wulkaniczny wokół archipelagu tworzy warstwę grubości 80 m i pokrywa dno morskie w promieniu 20-30 km od wysp. Naukowcy oszacowali, że wulkan wyrzucił z krateru 60 km sześciennych magmy.

Po katastrofie przez 300-500 lat wyspa była niezamieszkana. Ponownie zasiedlili ją greccy Dorowie. Obecnie na Santorynie silnie rozwija się turystyka, która jest jednym z głównych źródeł dochodu. Główne miejscowości to: Akrotiri, Emporio, Faros, Fira, Oia, Kamari, Megalochori, Perissa, Pyrgos. Już w XIX wieku podczas wydobycia popiołu wulkanicznego potrzebnego do budowy Kanału Sueskiego natrafiono w wiosce Akrotiri na mury domów i przeprowadzono pierwsze wykopaliska. Prace te miały miejsce również w XX wieku. Wykopaliska doprowadziły do stwierdzenia, że na wyspie znajdowało się przed wielkim wybuchem wulkanu starożytne miasto, które było znacznym ośrodkiem kultury egejskiej. Najważniejsze znaleziska to freski o rozmaitej tematyce (bitwa morska i najazd na miasto u wybrzeży Afryki, walczące na pięści dzieci, sceny z przyrody). Fakt zasypania miasta przez wulkan umożliwił zachowanie się negatywów obiektów wykonanych z drewna, co pozwoliło na ich rekonstrukcję. Interesujące są analogie z kulturą materialną współczesnej wsi kreteńskiej.

Wyspa położona jest 175 km na południowy wschód od wybrzeża Grecji i 110 km na północ od wybrzeża Krety. 

Zdjęcia wykonano we wrześniu 2016 roku.