Nazwę Montjuich (pol. Żydowskie Wzgórze/hiszp. Montjuic) można spotkać w kilku miejscach obszaru języka katalońskiego. Między innymi znajduje się w katalońskich miastach takich jak Barcelona i Girona, a także na Minorce.

Barcelońskie Montjuic jest szerokim i niewysokim wzgórzem o wysokości 173 m n.p.m., ze stosunkowo płaskim szczytem. Wznosi się w południowo-zachodniej części centrum. Wschodnia część Montjuic jest praktycznie pionowym klifem, dzięki czemu z góry jest świetny widok na port znajdujący się u stóp wzgórza. Na szczycie, przez wieki zawsze istniały różnego rodzaju fortyfikacjie obronne. Obecnie znajduje się tu zamek Castell de Montjuic zbudowany XVII, a przebudowany w XVIII wieku. W 1842 roku tutejszy garnizon, lojalny władzy w Madrycie, ostrzeliwał niektóre części miasta po rozruchach. Forteca była wykorzystywana jako więzienie, często przetrzymujące więźniów politycznych, aż do czasów generała Franco. Dokonano tu licznych egzekucji. W 1897 roku miało tu miejsce zdarzenie znane jako Els processos de Montjuic, które przyspieszyło egzekucję zwolenników anarchii. Efektem były surowe represje względem robotników walczących o swoje prawa. W czasie hiszpańskiej wojny domowej przeprowadzano tu egzekucje zarówno republikanów, jak i narodowców. W 1940 roku został tu stracony kataloński polityk – Lluis Companys i Jover.

Naturalnie zadrzewione zbocza wzgórza były tradycyjnie wykorzystywane jako teren pod pola uprawne i do wypasu zwierząt przez mieszkańców okolicznego Ciutat Vella. W latach 90-tych XIX wieku lasy zostały częściowo wycięte, tworząc miejsce pod przyszłe parki. W 1929 roku Montjuic zostało wybrane jako teren dla wystawy światowej. Wtedy rozpoczęto tu pierwszą budowę na dużą skalę. Budynki z tamtej akcji stojące do dziś to Palau Nacional, Stadion Olimpijski, kompleks fontann Font Magica oraz schody prowadzące od alei Avenida de la Reina Maria Cristina do Palau Nacional. W zachodniej części wzgórza znajduje się Poble Espanyol („Hiszpańska wioska”) składająca się z różnych budynków w różnych stylach hiszpańskiej architektury. U stóp Montjuic znajduje się pawilon barceloński, dzieło Miesa van der Rohe. Znajdujący się niedaleko Placa del Marques de Foronda budynek został zburzony w 1930 i odbudowany w roku 1988.

Drogi na zboczach od strony miasta były swego czasu torem Formuły 1 – Circuit de Montjuic. Grand Prix Hiszpanii odbywało się tu czterokrotnie. Ostatni wyścig odbył się ty w 1975 roku i w jego trakcie samochód Rolfa Stommelena wpadł w trybuny, zabijając pięciu widzów.

Montjuic było miejscem rozgrywania kilku dyscyplin letnich Igrzysk Olimpijskich w Barcelonie w 1992 roku. Centralnym punktem był w znacznym stopniu odnowiony Estadi Olimpic Lluis Companys, któremu przy tej okazji zmieniono nazwę. Posiadający 65.000 miejsc stadion był miejscem ceremonii otwarcia i zamknięcia olimpiady oraz dyscyplin lekkoatletycznych. Dookoła niego zbudowano Anella Olímpica („Pierścień Olimpijski”) – budynki takie jak Institut Nacional d’Educació Física de Catalunya (centrum teorii sportu), Piscines Bernat Picornell (basen olimpijski) oraz zaprojektowana przez Santiago Calatravę rzucająca się w oczy wieża telekomunikacyjna. Część zbocza wzgórza pokryta jest dobrze utrzymanymi parkami i ogrodami. Na szczyt Montjuic można dostać się kolejką linową.

Zdjęcia wykonano w październiku 2011.