Kamień Pomorski należy do najstarszych miast na Pomorzu Zachodnim. Odkrycia archeologiczne pozwalają stwierdzić, że już w IX wieku na terenie obecnego miasta był gród Wolinian, a w wieku X istniało obok grodu podgrodzie. Nazwa miasta wywodzi się od wielkiego głazu narzutowego, zwanego Królewskim Głazem, znajdującego się kilkadziesiąt metrów od północnego brzegu Wyspy Chrząszczewskiej. W IX-XII wieku Kamień był grodem obronnym i strzegł drogi wodnej prowadzącej nad Bałtyk. Mieszko I w 967 roku włączył całe państwo Wolinian, łącznie z Kamieniem, do swojego państwa. Na wzniesieniu, nad Karpinką miał swój zamek pierwszy historyczny władca słowiański tych ziem – Warcisław I, podporządkowany Polsce. W 1124 roku z polecenia Bolesława Krzywoustego przybyła na Pomorze misja chrystianizacyjna Ottona z Bambergu, która ochrzciła dwór książęcy i ludność miasta. Wówczas prawdopodobnie powstały dwa pierwsze kościoły: świątynia N. Marii Panny i katedra. W tym okresie w Kamieniu rozwijała się wymiana towarowa i kwitło rzemiosło. Miasto ustępowało tylko Wolinowi.

Po zniszczeniu Wolina przez Duńczyków w roku 1175 zdecydowano o przeniesieniu stolicy księstwa i biskupstwa do Kamienia Pomorskiego. W okresie walk z Duńczykami w latach 1170-85 poważnemu zniszczeniu uległo zarówno miasto, jak i jego okolice. Nie uzyskując pomocy dworu polskiego, książę Bogusław II poddaje w 1186 roku Pomorze pod zwierzchnictwo duńskie, na okres około 50 lat. Miasto traci swe dawne funkcje społeczne, ale nadal jest siedzibą biskupią i to wpływa na odbudowę miasta; powstają nowe budowle sakralne. W 1228 roku osiedlili się tutaj sprowadzeni z Krakowa dominikanie, co świadczy o ścisłym związku z Polską. W 1274 roku książę Barnim I nadał mieszkańcom przywileje samorządowe. W 1308 roku miasto zostało zniszczone i spalone przez Brandenburczyków. W gruzach legła katedra, a liczba ludności spadła do 500 osób.

Dopiero w wyniku starań Warcisława IV miasto otrzymało nowe fortyfikacje. Wzniesiono wokół miasta osiem wież obronnych, w tym trzy od strony Zalewu (Rybacka, Miejska, Maślana). Od lądu otaczały miasto: mur, pięć wież i dwie fosy. Powstało też samodzielne osiedle katedralne, obejmujące obszar tej budowli, dworu biskupiego i kapituły, otoczone własnymi murami obronnymi. Z biegiem czasu w obrębie miasta powstało szereg budowli sakralnych i świeckich (zabudowania dominikańskie i kościół św. Mikołaja). W XIV wieku wzniesiono także ratusz, będący siedzibą rady miejskiej, cechów i sądu ławniczego. Nadanie praw miejskich zamknęło jeden i zapoczątkowało nowy etap w rozwoju miasta, trwający do 1478 roku, kiedy to Bogusław X jednoczy całe Pomorze Zachodnie. W 1637 roku umiera książę Bogusław XIV, a wraz z nim wygasa książęca linia Gryfitów na Pomorzu. O wpływy na tej ziemi rywalizują Szwedzi i Brandenburczycy. W wyniku wojny trzydziestoletniej w latach 1618-48, wyniszczeniu i ograbieniu ulega całe Pomorze. Wojna nie oszczędziła też Kamienia. Wycofujące się wojska cesarskie spaliły miasto. Katedrę (między innymi wieżę katedralną) i większość zabudowań kapitulnych zniszczono i częściowo splądrowano. W 1630 roku w czasie wojny 30-letniej miasto zajęli Szwedzi. Granica szwedzko-brandenburska przebiegała, na mocy traktatu Westfalskiego, nieco na wschód od Kamienia. W 1679 roku Kamień przypadł Brandenburgii. W tym okresie dla mieszkańców miasta nastały długie lata spokoju. Następuje stopniowe ożywienie gospodarcze, choć podstawowym zajęciem mieszkańców miasta były w dalszym ciągu rzemiosło i rolnictwo. Od 1842 roku Kamień uzyskał połączenie żeglugowe ze Szczecinem, a w latach późniejszych wybudowano nowoczesne drogi bite do Trzebiatowa, Gryfic i Nowogardu; w 1892 roku tor kolejowy do Szczecina. W 1876 roku odkryto w mieście źródła solankowe i w związku z tym wybudowano zakład balneologiczny.

Po II wojnie światowej Kamień powrócił do Polski w całkowitej ruinie. Rozpoczęła się trwająca 30 lat odbudowa. Powstał nowy Kamień, licznie odwiedzany w ciągu całego roku przez turystów, którzy podziwiają cenne zabytki:

– odbudowany ratusz gotycki w centrum rynku,

– XVIII-wieczną budowlę ryglową – obecnie hotel Pod Muzami,

– zachowane fragmenty średniowiecznych murów miejskich z Bramą Wolińską i Wieżą Piastowską oraz liczne inne obiekty,

– a przede wszystkim katedrę, która znowu służy biskupom szczecińsko-kamieńskim

– oraz renesansowy pałac biskupi.

Kamień Pomorski leży 44 km na północ od Goleniowa, przy drodze nr 107 do Dziwnówka, nad rzeką Dziwną, wschodnim ujściem Odry do Bałtyku, od którego oddalony jest o 8 km. W skład terenów miejskich wchodzi również Wyspa Chrząszczewska rozciągająca się w dorzeczu Dziwny.

Zdjęcia wykonano w listopadzie 2010 roku.