Za moment powstania Luksemburga przyjmuje się rok 963 gdy wywodzący się z lokalnego rodu Zygfryd kupił od opactwa benedyktyńskiego w Trewirze „castellum quod dicitur Lucilinburhuc” niewielki zamek zbudowany na skale przy dawnej drodze rzymskiej z Reims do Trewiru. Zygfryd zbudował nowy zamek na skale zwanej Bock, w pobliżu której rozrosła się osada miejska. Sam Zygfryd jest dziś uznawany za pierwszego hrabiego Luksemburga, choć sam nie posługiwał się tym tytułem. Miasto otrzymało prawa miejskie w 1244 roku. Z racji strategicznego położenia było bardzo silnie ufortyfikowane i bardzo często przechodziło z rąk do rąk. W 1443 roku książę burgundzki Filip Dobry odkupił od Elżbiety z Goerlitz Luksemburg i wkroczył do miasta rozpoczynając okres rządów Księstwa Burgundii, trwający do 1482 roku. Miasto odziedziczył Filip Piękny, który założył dynastię hiszpańskich Habsburgów. W 1542 i ponownie w 1543 roku Franciszek I Walezjusz zdobył miasto i zburzył stary zamek hrabiów luksemburskich. Po ponownym opanowaniu Luksemburga przez hiszpańskich Habsburgów, w 1684 miasto zostało zdobyte przez Francuzów, którzy następnie otoczyli je systemem nowoczesnych fortyfikacji według projektu Sebastiana Vauban. Po zakończeniu Wojny o Palatynat w roku 1697 miasto powróciło w ręce Hiszpanii, a po wojnie o sukcesję hiszpańską przeszło w ręce Austrii. Podczas Rewolucji Francuskiej miasto zostało dwukrotnie zajęte przez Francję – na krótko w 1793 roku i ponownie po 7 miesiącach oblężenia, po którym francuski inżynier Lazare Carnot stwierdził, że Luksemburg to najlepsza twierdza na świecie poza Gibraltarem, w związku z czym zaczęto określać miasto jako „Gibraltar Północy”. Po 1815 roku miasto znajdowało się pod pruską kontrolą wojskową. Po Kryzysie Luksemburskim w 1867 roku na podstawie traktatu londyńskiego miasto opuścił garnizon pruski i rozpoczęto trwającą szesnaście lat rozbiórkę potężnych fortyfikacji twierdzy. Po wybuchu I wojny światowej, mimo ogłoszonej przez Luksemburg neutralności, 2 sierpnia 1914 roku miasto zajęli Niemcy, którzy następnie od 30 sierpnia przenieśli tu na cztery lata swój sztab.

W czasie II wojny światowej od 1940 roku Luksemburg znajdował się pod okupacją niemiecką. 10 września 1944 roku został wyzwolony przez wojska amerykańskie. W 1952 roku w mieście umieszczono siedzibę Wysokiej Władzy Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali. W mieście mają siedzibę instytucje Unii Europejskiej, między innymi Europejski Trybunał Sprawiedliwości i sekretariat Parlamentu Europejskiego. Większość budynków instytucji europejskich zlokalizowana jest w dzielnicy Kirchberg. Zabytki i atrakcje turystyczne:

– Pałac Wielkich Książąt i Hotel de la Chambre (osobny artykuł);

– Katedra Notre-Dame (osobny artykuł);

– Kościół św. Michała (osobny artykuł); – Zamek Bock i Twierdza Luksemburg (osobny artykuł);

– Opactwo benedyktynów Neumünster (osobny artykuł);

– Brama Trewirska z murami i wieżami obronnymi z okresu średniowiecza;

– Plac Wilhelma II – Do dziś w mowie potocznej używana jest nazwa Knuedler, a pochodzi ona od luksemburskiego słowa „ugniatać” oznaczającego węzeł w pasie zakonników franciszkańskich. Najważniejszym budynkiem na placu jest Hotel de Ville czyli miejski ratusz. Gmach jest siedzibą miejskiej administracji z salą plenarną rady gminy. W czasie II Wojny Światowej budynek został poważnie zdewastowany przez okupanta. Budynek ratusza 8 sierpnia 1952 roku był miejscem pierwszego posiedzenia Wysokiej Komisji Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali. Przed ratuszem centralne miejsce placu zajmuje pomnik króla Wilhelma II, inicjatora utworzenia pierwszej konstytucji Luksemburga.

– Kaplica św. Kwiryna jest uważana za jedną z najbardziej popularnych atrakcji turystycznych miasta. Przez wieki, kaplica była miejscem kultu i regularnego miejsca pielgrzymek, nie tylko do świątyni ale również do zlokalizowanego obok cudownego źródła. Wierzono, że woda ta może być pomocna w leczeniu chorób oczu. Legenda głosi, że już starożytni rzymianie w miejscu tym zorganizowali swoją wczesnochrześcijańską świątynię. Od XI wieku nosi ona wezwanie św. Kwiryna – poganina, który został chrześcijaninem i to w dodatku świętym. Nabożeństwa odbywały się w dwóch otwartych małych jaskiniach, aż do momentu kiedy to w 1355 roku zamknięte zostały ścianą. W latach 1884-85 budynek został odnowiony przez architekta Karola Arendta, który był również odpowiedzialny za prace przy kilku innych kościołach w Księstwie. Dodano wtedy małą dzwonnicę i dach. Święty Kwiryn był patronem miasta od 1544 do 1666 roku, kiedy to Luksemburg zawierzono Matce Boskiej. Świątynia poprzez tunel połączona jest z systemem luksemburskich kazamat. W miarę upływu lat i rozwoju miasta, kaplica stała się zbyt mała i niewygodna dla wiernych. Została opuszczona i udostępniona do zwiedzania dla zorganizowanych grup turystów. Przez okna można zajrzeć do wnętrza, gdzie pozostało część wyposażenia pokrytego grubą warstwą kurzu. W nawie stoi jeszcze kilka drewnianych ławek. Na środku drewniana ambona. Na ołtarzu stoją trzy repliki oryginalnych rzeźb. Świętemu Kwirynowi (w środku) towarzyszą święci Ferréol i Firmin. Modląc się do każdego z tych świętych uważano, w można zapewnić sobie ochronę przed chorobami. Za ołtarzem w drugiej komorze znajduje się zakrystia.

Zdjęcia wykonano w sierpniu 2019 roku.