Rzeszów otrzymał przywilej lokacyjny i prawa miejskie od króla Kazimierza Wielkiego 19 stycznia 1354, co uznaje się za początek pisanej historii Rzeszowa. W 1363 istniał w mieście kościół parafialny, a w 1406 parafialna szkoła. W XVI wieku Mikołaj Spytek Ligęza założył związek terytorialny, składający się z miasta Rzeszowa i pobliskich terenów, pod nazwą „Państwo Rzeszowskie”. W XV wieku miasto zostało zdewastowane przez pożar. Po odbudowie otrzymało wiele przywilejów, co umożliwiło jego szybki rozwój. W XVI wieku miasto posiadało dobrze zorganizowaną administrację. W 1591 roku wzniesiono ratusz miejski, a w 1600 roku rozpoczęto budowę zamku. W 1627 roku miasto ufortyfikowano, a w latach 1624–29 ufundowano warowny klasztor i kościół oo. Bernardynów. W 1638 roku Rzeszów przeszedł na własność rodu Lubomirskich, stając się wzorowym ośrodkiem dóbr magnackich. W 1658 roku Jerzy Sebastian Lubomirski założył słynne Kolegium Pijarów, jedną z nielicznych wówczas w kraju szkół średnich. Wśród jego wykładowców był ksiądz Stanisław Konarski, a wiele lat później szkołę ukończyli m.in. Ignacy Łukasiewicz, Julian Przyboś, Władysław Sikorski, Władysław Szafer. W marcu 1684 roku gościł w Rzeszowie król Jan III Sobieski, dziękując za udział rzeszowian w bitwie pod Wiedniem i biorąc udział we mszy św. w kościele oo. Pijarów.

W 1772 roku miasto dostało się pod zabór austriacki. Następnie przez 146 lat wchodziło w skład Imperium Habsburgów. Miasto stało się stolicą dużego obwodu administracyjnego, zwanego cyrkułem, będącego odpowiednikiem powiatu. W 1845 roku uzyskanie przez Galicję swobód politycznych i gospodarczych przyczyniło się do rozwoju miasta. W 1858 roku do miasta doprowadzono linię kolejową z Dębicy, w 1888 roku pojawiły się pierwsze telefony, w 1900 roku powstała gazownia i gazowe lampy uliczne, a 11 lat później uruchomiono elektrownię i rozpoczęto tworzenie sieci wodociągowej.

W 1918 roku rozpoczęła w Rzeszowie działalność Polska Organizacja Wojskowa, której komendantem był Leopold Lis-Kula. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości znaczenie Rzeszowa znacznie wzrosło. Dynamiczny rozwój przerwała II wojna światowa, w wyniku której miasto uległo częściowemu zniszczeniu. W pierwszych dniach listopada 1939 roku hitlerowcy aresztowali większość księży z parafii leżących w powiecie rzeszowskim i osadzili ich w więzieniu w Rzeszowie na okres około dwóch tygodni. Niektórych wywieziono do obozów. W 1941 roku Niemcy utworzyli w Rzeszowie getto, które funkcjonowało zasadniczo (wyłączając pozostawionych przy życiu robotników przymusowych) do lipca 1942 roku. Większość z umieszczonych w nim Żydów (przed wojną w Rzeszowie mieszkało około 12 tys. ludności pochodzenia żydowskiego, co stanowiło ok. 30% mieszkańców miasta) wywieziono do obozu zagłady w Bełżcu lub rozstrzelano w lasach na północ od Rzeszowa. W ramach Akcji „Kośba” 25 maja 1944 roku rzeszowska grupa dywersyjna Podokręgu Rzeszów AK dokonała udanego zamachu w Rzeszowie przy ul. Batorego na gestapowców Friedericha Pottebauma i Hansa Flaschkego. Wyzwolenie miasta spod okupacji hitlerowskiej nastąpiło 2 sierpnia 1944 roku w wyniku wspólnej akcji wojsk I Frontu Ukraińskiego Armii Czerwonej, oddziałów I Armii Wojska Polskiego oraz żołnierzy rzeszowskiej komórki AK (dowództwo tych ostatnich wkrótce po wspólnym przepędzeniu Niemców NKWD aresztowało).

Po wojnie w 1945 roku w Rzeszowie ustanowiono oficjalnie stolicę nowo utworzonego województwa rzeszowskiego. Miasto w szybkim tempie rozbudowano (w praktyce prawie wiernie według przedwojennego planu rozbudowy, oficjalnie bowiem plan przedwojenny „zaginął”) i unowocześniono, powstało od podstaw wiele osiedli mieszkaniowych, fabryk i dziesiątki zakładów pracy. W latach 60. XX wieku, początkowo jako filie, potem jako samodzielne uczelnie powstały Wyższa Szkoła Pedagogiczna i Wyższa Szkoła Inżynierska (Politechnika Rzeszowska), zaś do początku lat 90. XX wieku funkcjonowały filie Akademii Rolniczej w Krakowie, Akademii Medycznej w Krakowie, Akademii Muzycznej w Krakowie, SGPiS (SGH) w Warszawie oraz UMCS w Lublinie. W 1999 roku likwidacji uległy małe województwa i utworzone zostały województwo podkarpackie z siedzibą władz w Rzeszowie, a jego granice pokrywają się w dużej mierze z granicami województwa rzeszowskiego sprzed reformy terytorialnej w 1975 roku. Od tego roku rozpoczyna się dynamiczny rozwój miasta. Miasto posiada szereg znaczących obiektów zabytkowych:

– Ratusz miejski (wybudowany w 1591 przez M.S. Ligęzę);

– Unikatowy kompleks piwnic – Podziemna Trasa Turystyczna (XVIII wiek);

– Kamienice mieszczańskie w rynku, z XVI-XIX wieku;

– Aleja Pod Kasztanami – z secesyjną zabudową willową (1899–1903);

–  Kościoły na Starym Mieście i w Śródmieściu z XV-XIX w. (m.in.: kościół farny z XV w., sanktuarium Matki Boskiej Rzeszowskiej z XVI w. przy klasztorze o. Bernardynów oraz kościół Świętego Krzyża z XVI wieku przy klasztorze o. Pijarów); 

– Zamek wzniesiony z inicjatywy Mikołaja Spytka Ligęzy (II połowa XVI wieku)(osobny artykuł);

– Letni Pałac Lubomirskich (pocz. XVIII w. – Tylman z Gameren)(osobny artykuł);

– Dwór Franciszka Piątkowskiego (przy Reformackiej);

– Dwór Chłapowskich i park podworski w dzielnicy Słocina (z XVIII-XIX wieku);

– Pałac Biskupów Rzeszowskich; – Dwór Skrzyńskich (przy Unii Lubelskiej);

– Pałac Burgallera (ul. Zamkowa);

– Dom Prevota (ul. Zamkowa);

– Pałac Jędrzejowiczów na os. 1000-lecia;

– Zespół dworski wraz z parkiem w dzielnicy Załęże (z XVIII-XIX w.);

– Synagoga Staromiejska (1610 rok);

– Synagoga Nowomiejska (przełom XVII i XVIII wieku). 

Rzeszów jest stolicą województwa podkarpackiego. Miasto jest położone na skrzyżowaniu drogi nr 4 z Tarnowa do Przemyśla i nr 9 z Radomia do Dukli. 

Zdjęcia wykonano we wrześniu 2006 roku.