Murowany zamek w Słupsku został zbudowany w 1507 roku z inicjatywy potomka Warcisława VII księcia szczecińskiego i słupskiego Bogusława X. Budowlę wzniesiono w sąsiedztwie rzeki Słupi, w obrębie dawnego średniowiecznego grodu słupskiego, w południowej części Starego Miasta, w obrębie średniowiecznych murów obronnych. Budowę kończył książę Barnim w 1540 roku. Powstała wówczas dwukondygnacyjna, podpiwniczona budowla, założona na planie prostokąta o wymiarach 16 x 35 metrów z oktogonalną wieżą obronną od strony miasta, dostawioną do północnego boku budynku. Zamek oprócz głównego budynku mieszkalnego posiadał również w swoim obrębie młyn wodny oraz kaplicę na dziedzińcu.

         Za czasów księcia szczecińskiego, Jana Fryderyka w latach 1580-1587 zamek rozbudowano podwyższając go o jedną kondygnację. Pracami włoskiego zespołu architektów kierował Wilhelm Zachariasz. Zamek uzyskał renesansowe rzeźbione obramienia okienne oraz marmurowe posadzki. Po wschodniej stronie wieży dobudowano loggię widokową z arkadami, a przy elewacji wschodniej i zachodniej nadwieszono wykusze. Elewacje pokryto tynkiem, natomiast naroża całego budynku oraz dwóch niewielkich ryzalitów po stronie południowej zaakcentowano gładkimi boniami. Okna ujęto obramieniami w postaci gładkich opasek wykonanych w tynku. Sale przykryto sklepieniami wspartymi na jednym filarze, a na drugim piętrze wybudowano monumentalną salę rycerską z potężną kolebą i zredukowanymi lunetami. W 1589 roku obok zamku zaczęto wznosić ryglowe budynki gospodarcze: browar, piekarnie, stajnie i kuchnie. Obiekty te położone były nad rzeką Młynówką (odnoga Słupi), pomiędzy zamkiem a młynem. W tym okresie zbudowano również przejście w formie ganku, łączące zamek z kościołem poklasztornym dominikanów, pełniącym ówcześnie funkcję magazynu zboża. Na początku XVII wieku odrestaurowano kościół poklasztorny i przeznaczono na kaplicę zamkową. Po 1633 roku zamek przestał być rezydencją książęcą, choć ostatni przedstawiciel rodu Gryfitów Ernest Bogusław de Croy mieszkał w nim do 1684 roku. Pod koniec XVII wieku zamek przejęli Hohenzollernowie.

         Po rozbiorach Polski dostał się w granice pruskie i władze przeznaczyły go na koszary. Po uszkodzeniu przez pożar w 1818 roku został zaadaptowany na magazyn zboża. W ciągu XIX wieku gruntownie go przebudowano, pozbawiając budowlę cech zabytkowych. Wyburzono niemal wszystkie sklepienia i założono drewniane stropy, nadbudowano czwarte piętro, rozebrano górną część wieży zrównując ją z wysokością głównego korpusu, przemurowano okna. W latach 1933-35 zburzono mury obronne oraz parkany ogrodu zamkowego, a sam ogród zlikwidowano. Podczas działań wojennych w 1945 roku zamek spłonął. Stropy i dach uległy zniszczeniu, pozostały mury obwodowe i część sklepień na parterze. W latach 1958-65 zamek odbudowano w renesansowym kształcie, ze środków Ministerstwa Kultury i Sztuki i przekazano na cele Muzeum Pomorza Środkowego. W salach wystawowych zamku można obejrzeć m.in. jedną z największych kolekcji prac Stanisława Ignacego Witkiewicza – Witkacego. W 2007 roku dokonano gruntownej renowacji obiektu, m. in. odnowiono elewację, wymieniono okna i zrekonstruowano ogrody zamkowe od strony ul. Zamkowej.

         Słupsk jest położony ok. 100 km na zachód od Gdyni, przy drodze nr 6 do Koszalina. Zamek znajduje się w centrum miasta, przy ulicy Zamkowej.

         Zdjęcia wykonano we wrześniu 2009 roku.