Loch Lomond leży na uskoku Highland Boundary Fault, który rozdziela niziny (Lowlands) w środkowej Szkocji od górzystych Highlands na północy. Długość jeziora wynosi 39 km, natomiast szerokość – od 1,21 km do 8 km. Średnia głębokość zbiornika wynosi 37 m, a maksymalna – 190 m. Pod względem powierzchni (71 km²) Loch Lomond jest największym jeziorem w Wielkiej Brytanii i zajmuje drugie miejsce (po Loch Ness) pod względem objętości wody. Na powierzchni jeziora znajdują się liczne wyspy, m.in. Inchmurrin – największa wyspa, jaka powstała na zbiorniku słodkowodnym na terenie Wysp Brytyjskich. Loch Lomond stanowi tradycyjną granicę między hrabstwami Stirlingshire i Dumbartonshire. Południowy brzeg jeziora znajduje się ok. 23 km na północ od Glasgow, największego miasta Szkocji. Loch Lomond należy obecnie do parku narodowego Loch Lomond and the Trossachs National Park. Nad wschodnim brzegiem jeziora wznosi się Ben Lomond (974 m n.p.m.), najbardziej wysunięty na południe szczyt Munros – gór w Szkocji przekraczających wysokość 3000 stóp (914.4 m). Główną trasą dojazdową do Loch Lomond jest droga A82 biegnąca wzdłuż zachodniego brzegu jeziora. Przez długi czas droga ta cieszyła się złą sławą wśród kierowców z powodu wąskiej jezdni i zatorów w sezonie turystycznym. W latach 80. i 90. XX wieku trasę zmodernizowano.

Na zachodnim brzegu jeziora znajduje się na wieś Luss. W 1368 roku sir Rober Colquhoun otrzymał Luss w wianie. Od tego czasu wodzowie klanu Colquhoun nosili tytuł Laird of Luss. W 1603 roku miejscowość została napadnięta przez klan Macgregorów. Doszło do bitwy w pobliskiej dolinie Glen Fruin, gdzie 500 Colquhounów zostało zmasakrowanych przez 400 MacGregorów.  Powodem, dla którego warto wybrać się do Luss są z pewnością doskonale zachowane, kamienne domki zamieszkiwane od czasów średniowiecza.

Zdjęcia wykonano w sierpniu 2023 roku.