Silifke to starożytna Seleucja, miasto w południowej Turcji nad Morzem Śródziemnym u ujścia rzeki Goksu (starożytny Kalykadnos). Miasto zostało założone około 300 roku p.n.e. przez Seleukosa I Nikatora. Pierwotnie miasto położone na wybrzeżu było narażone na ataki różnych najeźdźców i piratów. Nowe miasto przeniesione w górę rzeki było niewątpliwie bezpieczniejsze przed atakiem z morza. Ówczesna Seleucja osiągnęła znaczny dobrobyt czerpiąc zyski głównie z handlu morskiego, a nawet stała się rywalem dla Tarsu.

W czasach rzymskich w mieście znajdowała się słynna ze świątyni Apollina i wyrocznia. W 705 roku miasto zostało zdobyte przez armie arabskie islamu, a po ich wyparciu znajdowało się we władaniu Bizancjum. Od 732 roku Isauria została włączona do Patriarchatu Konstantynopola, pod nazwą Pamfilia. W XI wieku miasto zostało zajęte przez Turków seldżuckich. W 1137 roku Seluecja była oblężona przez Leona z Cilicii – Armenia. W tym okresie zbudowano twierdzę na wzniesieniu z widokiem na miasto. W dniu 10 czerwca 1190 roku, cesarz Fryderyk Barbarossa utonął próbując przekroczyć Kalykadnos, w pobliżu Seleucji podczas Trzeciej Krucjaty. Od XV wieku miasto dostało się pod panowanie Turcji.

W pierwszym wieku n.e. miasto było znane z powodu św. Tekli z Ikonium (obecnie Konya), która zmarła w Seleucji i tu był jej grób. Święta była pierwszą osobą nawróconą przez św. Pawła z Tarsu. Od niego otrzymała chrzest, podczas jego pierwszej podróży po Azji Mniejszej (w latach 45-49 r.). Nawróciwszy się, zerwała zaręczyny z poganinem, za co skazano ją na stos, lecz deszcz zgasił płomienie. Udała się z Pawłem do Antiochii, a gdy tam odrzuciła rękę starającego się o nią Syryjczyka, została skazana, jak wielu pierwszych chrześcijan, na pożarcie, jednak cudem ocalała, gdyż dzikie zwierzęta nie zrobiły jej żadnej krzywdy. Po tym dwukrotnym ocaleniu udała się do Seleucji. Tam oddała się życiu w samotności. Miała dożyć sędziwego wieku, około 80 lat.

5 km na południe od centrum, 1 km na północ od autostrady, w miejscu nazywanym Meryemlik (czyli Matki Boskiej), na niewielkim wzgórzu znajduje się jaskinia, uważana za dom św.Tekli. Grób w jaskini prawdopodobnie należy do Świętej. Do 312 roku Jaskinia św. Tekli była tajnym centrum pielgrzymkowym. W II wieku n.e. postawiono w tym miejscu kaplicę, a latach  460-470 cesarz Zenon zbudował w tym miejscu kościół poświęcony św.Tekli. Obecnie kościół i inne związane z nim budowle znajdują się w ruinie. Jedynym ocalałym elementem założenia jest część absydy, a nieco dalej stoją ruiny cysterny na wodę.

Zdjęcia wykonano w lipcu 2011 roku.

  • Apsyda dawnej świątyni

  • Apsyda dawnej świątyni

  • Apsyda dawnej świątyni

  • Apsyda dawnej świątyni i zejście do groty

  • Zejście do groty

  • Zejście do groty

  • Zejście do groty

  • Wnętrze

  • Święta Tekla

  • Wnętrze groty

  • Wnętrze groty

  • Wnętrze groty

  • Wnętrze groty

  • Ruiny cysterny

  • Wnętrze cysterny

  • Wnętrze cysterny

  • Wnętrze cysterny

  • Wnętrze cysterny

  • Wnętrze cysterny