Pierwsza wzmianka o Krzemieńcu pochodzi z 1069 roku, gdy był to ruski gród obronny. Oparłszy się tatarskiemu najazdowi 1240 roku, w XIV wieku Krzemieniec został podporządkowany Litwie, lecz na niezbyt długo, bo w 1366 roku Kazimierz Wielki włączył go do Korony Polskiej. Na przełomie XIII-XIV wieku drewniane umocnienia zastąpiono murowanymi. Potem miastem władali kolejno: Ludwik Węgierski, wołyński książę Lubart, brat Władysława Jagiełły Skirgiełło, wielki książę Witold, drugi brat Jagiełły Świdrygiełło, który nadał Krzemieńcowi magdeburskie prawa miejskie, aż w końcu w 1536 roku Zygmunt Stary. On to przekazał starostwo krzemienieckie swej małżonce, królowej Bonie. Królowa poprzez swoich namiestników (prawdopodobnie nigdy tu nie była) wiele uczyniła dla miasta.

Najbardziej trwałą pamiątką, jaka po niej została, jest wznosząca się na 400 m n.p.m. góra nazwana jej imieniem, na której niegdyś stał zamek, odbudowany przez Bonę. Z jej inicjatywy dokonano przebudowy zamku na renesansowy i wzmocniono umocnienia. Warownia miała plan nieregularny co wymuszało ukształtowanie terenu. W XVI wieku zamek posiadał trzy wieże i po modernizacji jego mury wyposażono w artylerię.  W okresie późniejszym zamek należał do kolejnych królów polskich. W czasie powstania Chmielnickiego 1648 roku kozacki watażka Maksym Krzywonos zdobył i zburzył warownię, której nigdy nie odbudowano.

Do dziś z zamku zachowały się mury przyziemia – od wschodu wieża bramna z przejazdem i platformą od strony urwiska, fragmenty murów obwodowych, od zachodu budynek mieszkalny i dwie kondygnacje ceglanej wieży wzniesionej na planie kwadratu. Do ruin można dojechać samochodem.

Krzemieniec jest położony 80 km na południe od Łucka, przy drodze nr M19 do Tarnopola. Zdjęcia wykonano w sierpniu 2017 roku.