Pałac Prezydencki w Warszawie (wcześniej również Koniecpolskich, Radziwiłłów, Lubomirskich, Namiestnikowski) jest najokazalszym gmachem przy Krakowskim Przedmieściu. Pierwotnie był to barokowy pałac w stylu rezydencji genueńskich, z pierwszym w Warszawie ogrodem typu włoskiego, schodzącym aż do rzeki Wisły (biegnącej w tamtych czasach u podnóża skarpy), przy którym znajdowała się przystań dla statków. Budowę rezydencji rozpoczął w 1643 hetman wielki koronny Stanisław Koniecpolski, według projektu Constantino Tencalla – ówczesnego, nadwornego architekta króla Władysława IV. Hetman zmarł jednak w 1646, a prace dokończył jego syn, Aleksander. Po śmierci Aleksandra, jego syn, Stanisław, sprzedał pałac w 1659 roku hetmanowi polnemu i marszałkowi wielkiemu koronnemu Jerzemu Sebastianowi Lubomirskiemu. Jednak już w 1674, pałac przeszedł w ręce Radziwiłłów z linii nieświeskiej. Za Radziwiłłów pałac był częstym miejscem zgromadzeń publicznych, uczt i balów. Jednym z bardziej znanych właścicieli pałacu był książę Karol Stanisław II Radziwiłł zwany Panie Kochanku, który jednak poróżniony z Czartoryskimi i królem Stanisławem Augustem Poniatowskim, przestał bywać w stolicy, a budynek w latach 1768-78 został wynajęty Franciszkowi Ryxowi i zaadaptowany na teatr, w którym specjalną lożę miał także król. Od 1773 roku w pałacu odbywały się posiedzenia delegacji, która została wyłoniona przez Sejm Rozbiorowy dla przygotowania wspólnie z przedstawicielami 3 mocarstw traktatów I rozbioru Polski. W czasie Sejmu Czteroletniego, w latach 1791-92 pałac był siedzibą Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej.

Pałac pozostawał rezydencją Radziwiłłów do 1818, kiedy został kupiony przez rząd Królestwa Polskiego z przeznaczeniem na siedzibę namiestnika Królestwa Polskiego. Został wtedy gruntownie przebudowany w stylu klasycystycznym, a boczne, niskie skrzydła zostały doprowadzone do linii ulicy. Praktycznie tylko parter pozostał nienaruszony z powodu masywnych sklepień. Reszta korpusu została przebudowana, z zupełnie nową elewacją w porządku korynckim. Autorem przebudowy był Chrystian Piotr Aigner.

Od tej pory pałac zwany był Pałacem Namiestnikowskim, pomimo tego, że był siedzibą tylko jednego namiestnika, gen. Józefa Zajączka, do jego śmierci w 1826 roku. Później, w czasach zaborów spełniał różne role. W 1821 roku od strony ulicy dostawiono, istniejące do dzisiaj, kamienne lwy – dzieło Camillo Laudiniego. W okresie powstania listopadowego mieszkał w nim dyktator powstania gen. Józef Chłopicki oraz rezydował Rząd Narodowy. Architektura obiektu zachowana jest do dzisiaj, mimo że główny korpus praktycznie całkowicie spłonął w wyniku pożaru w 1852 roku. Odbudowany został w 1856 roku. W lipcu 1870 roku w miejscu przeznaczonym na pomnik księcia Józefa Poniatowskiego wywieziony do Homla, odsłonięty został pomnik Iwana Paskiewicza. W 1917 roku pomnik znienawidzonego przez Polaków namiestnika został zburzony. W 1918 roku pałac został odnowiony i stał się oficjalną siedzibą premiera i rządu. Boczne skrzydła zajmowało Prezydium Rady Ministrów, zaś gmach główny wykorzystywany był do celów reprezentacyjnych. Okres II wojny światowej pałac przetrwał wyjątkowo bez większych uszkodzeń, aczkolwiek jego wnętrza zostały przez Niemców przebudowane na centralną niemiecką placówkę społeczno-kulturalną wraz z luksusowym hotelem i kasynem, nazwaną Deutsches Haus. Po wojnie pałac został poddany remontowi i przebudowie, którą prowadzili Antoni Brusche i Antoni Jawornicki. Budynek służył Radzie Ministrów aż do jej przeniesienia do gmachu w Alejach Ujazdowskich. Później spełniał rolę reprezentacyjną, wykorzystywany do różnego rodzaju oficjalnych spotkań. W 1965 roku przed pałacem ustawiono pomnik księcia Józefa Poniatowskiego, kopię pomnika Bertela Thorvaldsena z 1832 roku. W roku 1990 rozpoczął się gruntowny remont pałacu z przeznaczeniem na siedzibę Prezydenta RP i jego kancelarii. Od tego czasu pałac posiada oficjalną nazwę – Pałac Prezydencki. Drugie piętro w całości zajmują prywatne apartamenty prezydenta i jego rodziny. Jako pierwszy zamieszkał w nim w 1994 prezydent Lech Wałęsa, przenosząc się z dotychczasowej siedziby prezydenta w Belwederze. W 2010 roku zamontowano na fasadzie Pałacu Prezydenckiego tablicę informującą o zgromadzeniach odbywających się pod Pałacem po katastrofie samolotu rządowego w Smoleńsku.

Pałac Prezydencki w Warszawie znajduje się w Śródmieściu, przy Krakowskim Przedmieściu.

Zdjęcia wykonano w czerwcu 2014 roku.