Pierwszy, drewniany dwór wojewodów malborskich i płockich, Denhoffów w Warszawie wzniesiony przez Kaspra Denhoffa w 1643 roku, spłonął czasie szwedzkiego potopu i został odbudowany przez Ernesta Denhoffa. W 1656 roku dwór spłonął ponownie, lecz Ernest Denhoff w 1669 roku postawił na jego miejscu murowany dwór w stylu barokowym. Była to piętrowa, dziewięcioosiowa budowla z trzyosiowym ryzalitem w głębi posesji przy Krakowskim Przedmieściu. Za dworem ciągnął się aż do ulicy Wierzbowej ogród.  Dwór w rękach Denhoffów znajdował się do 1731 roku, kiedy to książę August Aleksander Czartoryski poślubił Zofię z Sieniawskich Denhoffową i został współwłaścicielem rezydencji. W 1760 dwór ten został przekształcony przez rodzinę Czartoryskich w pałac w stylu późnobarokowym według projektu Jakuba Fontany i Efraima Schroegera. Dobudowano również boczne ryzality i alkierze od ogrodu, a od strony Krakowskiego przedmieścia powstała kordegarda.

W 1799 roku pałac otrzymała w spadku Aleksandra, żona Stanisława Kostki Potockiego, który w rok później urządził tu kilkupokojowy apartament według planów Stanisława Loba i wyremontował resztę pokoi, zdewastowanych przez stacjonujące tu wojska pruskie. Pałac powoli tracił swój reprezentacyjny charakter zmieniając się w kamienicę dochodową. Potoccy ciągnęli zyski z wynajmu, mieszkał tu m.in. Julian Ursyn Niemcewicz, a w kordegardzie prowadziła sklep z brązami firma Braci Łopieńskich. W 1807 roku wydano tu wielko bal na cześć Napoleona. W roku 1824 zarządcą został Aleksander Potocki, właściciel od 1831 roku. W 1830 roku działał tu zakład wyrabiający „złote pierścienie z godłem wolności” E. Kelcha. W skrzydle od strony ulicy Czystej urządzono sklepy, między innymi księgarnię Gebethnera i Wolffa. Ogród za pałacem rozparcelowano pod budowę kamienic dochodowych. Jednym z rezydentów, po utracie niepodległości przez Polskę był szef tajnej rosyjskiej policji Nikołaj Nowosilcow. W 1892 roku skrzydło w pałacu kupił Arpad Chowańczak dla siebie i swojej firmy garbarskiej. W czasie I wojny urzędował tu pełnomocnik niemieckiego gubernatora Huetten-Czapski. Wyprawiał on bale dla arystokracji i oficerów niemieckich, co wywoływało duże oburzenie w Warszawie. W okresie międzywojennym działały tu nadal księgarnia i sklep firmy Braci Łopieńskich, ale także Centrala Czasopism Zagranicznych Jana i Emilii Nowickich. Około 1924 roku pałac był także siedzibą poselstwa Szwedzkiego. Od 1926 roku do wojny, ostatnim właścicielem był Józef Potocki. W czasie wojny w mieszkaniu Chowańczaków odbywały się spotkania dowództwa AK i tajne komplety UW. Pałac został zniszczony przez Niemców w 1944. Odbudowę w latach 1947 – 48 prowadził Zygmunt Stępiński pod kierunkiem Jana Zachwatowicza. Niestety nie odtworzono figur nad środkowym ryzalitem wejściowym do pałacu. Obecnie pałac mieści siedzibę Ministerstwa Kultury.

Pałac Potockich (wcześniej dwór Denhoffów i Czartoryskich) znajduje się w Warszawie przy ul. Krakowskie Przedmieście 15.

Zdjęcia wykonano w czerwcu 2014 roku.