Pierwotny, renesansowy pałac Kazanowskich powstał z przebudowy dworu Bobolich, której dokonał włoski architekt Konstantyn Tencalla w latach 1628-43, z polecenia króla Zygmunta III Wazy. Rezydencja przystosowana była pierwotnie dla królewicza Władysława IV Wazy, który już w 1632 roku podarował go Adamowi Kazanowskiemu. Ten z kolei przekształcił ją w jedną z najwspanialszych warszawskich rezydencji w XVII wieku.

W 1661 roku właścicielami niezniszczonej w trakcie potopu szwedzkiego budowli zostają Lubomirscy, którzy w 1663 roku przekazują połowę budynku od strony Krakowskiego Przedmieścia karmelitankom bosym na klasztor i kościół. Dostosowując gmach do swoich potrzeb zakonnice rozbierają część pałacu – pierwsze piętro, na którym mieściła się między innymi sala balowa.

W 1818 roku zakon ulega kasacie i budynek przechodzi na własność Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynnego Res Sacra Miser (pol. „ubogi jest świętością”), które dokonuje kolejnej przebudowy na własne potrzeby. Ze zniszczeń wojennych ocalałe części pałacu odbudowano w latach 1945-75.

Obecnie jest to piętrowa budowla przyuliczna, wzniesiona na planie wydłużonego prostokąta, nakryta dwuspadowymi dachami. W elewacji frontowej znajdują się dwa ryzality zwieńczone potężnymi wystawkami. W czasie remontu rozpoczętego w 2006 roku odkryto w pozostałych po pałacu częściach m.in. polichromie z XVII wieku. Dekretem prymasa Polski z 1989 roku została powołana Caritas A.W., mająca tu obecnie swoją siedzibę.

Pałac Kazanowskich zlokalizowany jest w Warszawie przy ul. Krakowskie Przedmieście 62.

Zdjęcia wykonano w czerwcu 2014 roku.