Teatr Marcellusa w Rzymie wybudowany został za panowania cesarza Augusta (otwarcia dokonano w 13 lub 11 r. p.n.e.). Jest on jedynym teatrem, który przetrwał do naszych czasów, zachowując, przynajmniej częściowo, swój wygląd zewnętrzny.  Nazwę swoją zawdzięcza Marcellusowi, zięciowi Augusta, który zmarł w roku 23 p.n.e., mając zaledwie 20 lat. 

Zewnętrzna, półkolista fasada teatru, zbudowana z trawertynu, wznosi się na trzy kondygnacje, co wynika z faktu, że teatr wzniesiono na płaskim miejscu, a nie w zagłębieniu terenu. Pierwsza kondygnacja zbudowana jest w porządku doryckim, druga w jońskim, a trzecia w korynckim. Miał on kształt półkola zwróconego płaską stroną ku rzece. Jego średnica wynosiła około 150 m. Wysokość całości, wraz z wieńczącą attyką, wynosiła 32,6 m. Budynek sceniczny miał 80 lub 90 m długości i 20 m szerokości. Na obu jego końcach znajdowały się pomieszczenia zakończone apsydą, o wymiarach 25 na 15 m. Nad ułożonymi półkoliście rzędami kamiennych siedzeń obiegał widownię portyk kolumnowy otwarty do wnętrza, stanowiący zwieńczenie teatru. Poszczególne rzędy oddzielone były od siebie belkowaniem. Proskenion, czyli właściwa scena, zwana przez Rzymian pulpitum, przylegała do brzegów widowni wchodząc na orchestrę, która w teatrach rzymskich miała kształt półkola. Nie służyła już bowiem do występów chóru, a jako miejsce, gdzie umieszczano siedzenia dla najdostojniejszych gości. Ściana stanowiąca tło występów, czyli tzw. „frons scaenae”, było bogato zdobiona, a jej architektura, pełna kolumn, gzymsów i nisz z posągami, była naśladowana później jako motyw dekoracyjny także w budowlach nie związanych z teatrem. Łuki arkad ozdobione były teatralnymi maskami marmuru (niektóre z nich odnaleziono w czasie wykopalisk). Za filarami fasady biegły sklepione przejścia otaczające całą widownię. Pojemność obiektu ocenia się na 3-4 tysięcy widzów. 

Teatr Marcellusa jest położony około 500 metrów na południowy-zachód od Placu Weneckiego, przy ulicy Via del Teatro di Marcello. 

Zdjęcia wykonano w kwietniu 2011 roku