Neogotycki pałac w Jankowie został zbudowany około 1863 roku przez architekta z kręgu Friedricha Augusta Stülera, z fundacji Simona Alberta Hepnera. Budowa przebiegała kilku fazowo: pierwszą część ukończono przed 1863 roku, kolejną prawdopodobnie pod koniec XIX wieku, przy czym nowsza część była nieco wyższa od starszej. Głównym powodem rozbudowy był prawdopodobnie fakt, że w pałacu mieszkały dwie rodziny: Simona Alberta Hepnera i jego córki Adolphine Luise z mężem Paulem Strussbergiem.

Pałac zwrócony jest fasadą na zachód, a na Jezioro Pakoskie wychodzi elewacja ogrodowa. Budowlę wzniesiono na wydłużonym, nieregularnym rzucie z kwadratową wieżą od południa. Front budynku ozdabiają kolejne wieże: okrągła w narożu południowym i czworoboczne w narożu północnym. Od frontu i w elewacji ogrodowej pałacu znajduje się kolumnowy ganek przykryty tarasem ze sklepieniami krzyżowymi. Wieżę zwieńczono ażurową loggią, basztę ażurową attyką, a sama bryła pałacu zwieńczona jest krenelażem i wieżyczkami sterczynowymi. Uroku dodają pałacowi nadwieszane kolumienki z dekoracyjnymi kapitelami w kształcie liści, balustrady z motywem trójliścia, ozdobne płyciny w ściankach parapetowych i w ryzalicie z portykami. Te ostatnie zostały wypełnione kartuszami i wstęgą z niemieckimi sentencjami o moralizatorskim charakterze. Reprezentacyjne wejście do pałacu prowadzi przez zachodni portyk podtrzymujący taras na pierwszym piętrze. Przez bliźniaczy portyk po drugiej stronie pałacu można było wyjść do ogrodu. Obiekt prawdopodobnie miał 99 pokoi. Osią działową była biegnąca przez środek pałacu największa sala, obok której znajdował się zajmujący wysokością dwie kondygnacje hol reprezentacyjny z ozdobionym malowidłami na szybach świetlikiem. Drugie wejście i hol znalazły się w dalszej, południowej części budynku. Pomieszczenia położone na lewo od sali pełniły funkcje identyczne do znajdujących się po prawej stronie. Podobnie było na piętrze, gdzie pomiędzy pomieszczeniami użytkowymi obu rodzin nie istniała wyraźna łączność, a do każdej części prowadziły osobne klatki schodowe: jedna w niższej części pałacu, bezpośrednio z holu, druga z korytarza położonego obok holu ze świetlikiem. Pałac był całkowicie podpiwniczony. Parter pałacu miał charakter reprezentacyjny – prócz największej sali znajdowały się tu dwa salony, jadalnia, sala bilardowa oraz biura, na piętrze zaś umieszczono sypialnie, ubieralnie, pokoje nauczycielki i służącej, dziecięce i do robót krawieckich oraz pokoje gościnne, z których dwa połączone były z tarasami. Pomieszczenia w części piwnicznej miały zaś charakter typowo gospodarczy oraz znajdowały się tam również pokoje mieszkalne, łazienki i jadalnie służby. Każda rodzina miała oddzielną kuchnię i spiżarnię, wspólnie dzielono natomiast pralnię.  Za pałacem rozciągał się park krajobrazowy, zaprojektowany przez Johanna Larassa, z trzema stawami położony na zboczach wzniesień opadających w kierunku jeziora.

Majątek znajdował się rękach potomków Simona Alberta Hepnera do końca II wojny światowej. Do tego czasu funkcjonował jako majorat, co oznaczało m.in. zakaz jego dzielenia. Ciekawostką jest, że po Simonie Albercie majątek dziedziczyły tylko kobiety – w 1899 roku dziedziczką została jego córka Adolphine Luise Strussberg z domu Hepner. Po I wojnie światowej przeszedł on w ręce jej córki Ilse, która wyszła za mąż za niemieckiego barona Friedricha von Rheinbabena. Jedyny syn państwa von Rheinbabenów, Ivo, zginął podczas II wojny światowej, więc majątek został powierzony córce Urszuli, która wraz z mężem Teodorem von Geyr,  przeprowadziła się do Jankowa w 1941 roku. Po II wojnie światowej majątek został przejęty przez Skarb Państwa. Ziemię rozparcelowano, w pałacu zamieszkało 28 rodzin, a folwark wykorzystany został na stworzenie miejscowego PGR-u, który doprowadził pałac wraz z folwarkiem do ruiny. Pałac nie był remontowany przez kilkadziesiąt lat, a w jego części zaczęto prowadzić chlewnię. Na początku lat osiemdziesiątych stan budynku był tak fatalny, że przebywanie w nim było niebezpieczne dla życia – w rezultacie tego mieszkańcy zostali wysiedleni. W latach 90-tych kompleks parkowo-pałacowy przeszedł w ręce prywatne z zamiarem rewitalizacji. Na początku dość zaawansowane prace remontowo-konserwatorskie zostały podjęte zarówno na pałacu jak i w parku, jednakże nie zostały dokończone, a nieruchomość kilkakrotnie zmieniła właściciela. Od 2010 roku pałacem zarządza “Fundacja Jankowo”, która podjęła się odremontowania budynku, rewitalizacji parku i przywrócenia im dawnej świetności.

Jankowo jest położone 2 km na południe od Pakości, przy drodze nr 255 do Strzelna. Pałac znajduje się po lewej stronie drogi.

Zdjęcia wykonano w maju 2013 roku.