Budowę pałacu w Nowym Mieście nad Pilicą  rozpoczął około 1735 roku prawdopodobnie Franciszek Hieronim Granowski, generał wojsk koronnych, zaś ukończył jego syn, Kazimierz Granowski, starosta radomski, wojewoda rawski i generał-lejtnant wojsk koronnych w 1756 roku.

Powstała wówczas późnobarokowa, piętrowa i podpiwniczona rezydencja wzniesiona z cegły i otynkowana. Korpus główny zbudowano na rzucie wydłużonego prostokąta o kierunku wschód-zachód z trzema podwyższonymi ryzalitami od frontu i od ogrodu. Całość przykryto blaszanym dachem mansardowym. Elewacje budowli zwieńczono gzymsem, obiegającym cały korpus z wyjątkiem części ryzalitu południowego, który posiada odrębne zwieńczenie. Ryzalit środkowy od frontu zwieńczono półowalnym szczytem, a ogrodowy, wysunięty półkoliście, wieńczy ścianka attykowa o spływach wolutowych, ujęta dwoma słupkami z szyszkami zdobionymi girlandami roślinnymi. Ryzality skrajne od frontu są wydatne, natomiast od ogrodu – pozorne. Układ pomieszczeń jest dwutraktowy z sienią (w której znajdują schody) i z salonem na osi, w zasadzie niemal taki sam na parterze jak i na pierwszym piętrze. We wnętrzu pałacu zachowały się fragmenty wystroju barokowego i nieco więcej klasycystycznego (fasety, rozety sufitowe oraz sztukateria i kominki). Całość była otoczona parkiem krajobrazowym opadającym skarpą w kierunku Pilicy. Do pałacu od bramy wjazdowej prowadzi aleja obsadzona starymi kasztanowcami.

Po śmierci Kazimierza Granowskiego w 1774 roku, sukcesorzy sprzedali Nowe Miasto wraz z dobrami Ignacemu Świdzińskiemu, staroście lityńskiemu. W 1795 roku Nowe Miasto stało się własnością Jana Nepomucena Małachowskiego, referendarza koronnego. Z jego inicjatywy, w drugiej dekadzie XIX wieku, pałac został zmodernizowany. Stolarkę późnobarokową zastąpiono wówczas klasycystyczną, a salon na pierwszym piętrze ozdobiono sztukateryjnymi podziałami i supraportami. Jan Nepomucen zmarł w 1822 roku. Spadkobiercy po nim dokonali podziału majątku. Nowe Miasto przypadło synom. Stanisławowi Nepomucenowi skonfiskowano jego część za udział w powstaniu listopadowym, a drugi syn Władysław swoją część stopniowo rozprzedawał. Po upadku powstania styczniowego wyjechał za granicę, a resztę dóbr wraz z pałacem sprzedał w 1865 roku. Nabywcą był Wilhelm Teodor Müller z Berlina. W latach 1881-86 właścicielem pałacu był hr. Jan Tyszkiewicz, a następnie rodzina Pomian-Bławdziewiczów. W okresie międzywojennym wymieniono więźbę dachową i obniżono wysokość salonu na pierwszym piętrze. Od frontu zlikwidowano kryty podjazd dla powozów, oraz taras nad nim i zastąpiono go balkonem. Natomiast w ryzalicie środkowym od ogrodu zlikwidowano balkon na konsolach i zastąpiono go tarasem wspartym na kolumnach toskańskich. Ostatnim właścicielem majątku przed jego upaństwowieniem był Gustaw Pomian-Bławdziewicz. W 1945 roku już po zakończeniu wojny został on aresztowany i wywieziony na Sybir, gdzie zmarł. Po drugiej wojnie światowej, pałac do około 1965 roku był użytkowany przez liceum ogólnokształcące. Spichrz przebudowano na internat dla uczniów tegoż liceum. W 1978 roku cały teren wraz z pałacem został przekazany w użytkowanie Przedsiębiorstwu Automatyki Przemysłowej „Mera-Pnefal”. W czasie prac remontowych w latach 80-tych ubiegłego wieku przywrócono pierwotną wysokość salonu na pierwszym piętrze, ale prace zostały wstrzymane. Po przemianach w 1989 roku obiekt stał się własnością gminy i niszczeje nieużytkowany.

Nowe Miasto nad Pilicą jest położone 33 km na południowy-zachód od Grójca, przy drodze nr 728 do Odrzywołu. Zespół pałacowo-parkowy położony jest nad północną krawędzią doliny rzeki Pilicy, na cyplu skarpy wysuniętym ku południowi. Park rozciąga się od ul. Tomaszowskiej do granicy skarpy, a następnie zboczem skarpy opada w kierunku rzeki.

Zdjęcia wykonano we wrześniu 2010 roku.