Późnoklasycystyczny pałac w Podolu Wielkim został zbudowany w pierwszej połowie XIX wieku, z inicjatywy rodu von Puttkamerów. 

Rezydencja jest budowlą jednopiętrową, podpiwniczoną, z głównym wejściem w elewacji frontowej, osłoniętym portykiem, wspartym na czworokątnych filarach, zwieńczonym trójkątnym tympanonem. Budynek położony na rzucie prostokąta, w części parterowej i piętrowej został otynkowany i posiada boniowane naroża. Obiekt nakryto czterospadowym dachem, krytym dachówką. Na wszystkich poziomach układ wnętrz jest trójtraktowy z środkową sienią po osi wzdłużnej budynku i pomieszczeniami mieszkalnymi po obu stronach sieni. Piwnice pałacu zbudowano z ciosów granitowych, tylko obmurowania otworów okiennych i drzwiowych wykończono z cegły. We wnętrzu pałacu zachowała się oryginalna stolarka, na szczególną uwagę zasługują drzwi z ościeżnicami na parterze. W niektórych pomieszczeniach jest oryginalny parkiet, na piętrze są podłogi z desek. W pałacu zachował się jeden oryginalny piec kaflowy, biały z zwieńczeniem w formie korony oraz rzeźbą na stronie licowej pieca. Przed założeniem znajduje się duży podjazd w kształcie podkowy. Przy pałacu usytuowany jest park krajobrazowy pochodzący z połowy XIX wieku z neogotycką kaplicą  z XIX wieku oraz zabudowania folwarczne, składające się z obór, stajni, gorzelni, kuźni i mniejszych budynków gospodarczych. 

W 1841 roku majątek nabył Philips von Braunschweig i w rękach tej rodziny majątek pozostawał do końca II wojny światowej. Obiekt dwukrotnie był niszczony przez pożary. Po II wojnie światowej pałac był siedzibą miejscowego PGR-u. Na parterze mieściło się przedszkole, biura, mieszkanie, na piętrze – mieszkania, w piwnicy – piwnice mieszkańców pałacu, kotłownia, stołówka i magazyny. Obecnie pałac jest własnością prywatną.

Podole Wielkie jest położone 17 km na północny-zachód od Lęborka, przy lokalnej drodze do Główczyc.

Zdjęcia wykonano w czerwcu 2013 roku.