Pałac w formie neorenesansowej willi włoskiej, w Skotnikach, został zbudowany w 1862 roku według projektu Józefa Boretti, w miejscu dworu Łuszczewskich herbu Korczak. W roku 1890 pałac został przebudowany najprawdopodobniej na polecenie ówczesnego właściciela majątku Hannibala Roztropowicza herbu Bogoria według projektu architekta Apoloniusza Pawła Nieniewskiego. 

Jest to murowana z cegły i otynkowana budowla, wzniesiona na planie prostokąta, o nieregularnej bryle, złożona z prostokątnej parterowej części oraz piętrowej rozmieszczonej na planie litery L. Całość została nakryta dachami dwu i czterospadowymi.  W elewacji frontowej usytuowano piętrowy ryzalit zwieńczony trójkątnym szczytem, poprzedzony czterokolumnowym portykiem toskańskim dźwigającym taras na wysokości piętra. W prawym narożniku fasady umieszczono czworoboczną, trzykondygnacyjną wieżę o ściętych narożach, nakrytą płaskim daszkiem, mieszczącą klatkę schodową.  Na elewacji ogrodowej umieszczono otwarty taras oraz półkolisty parterowy ryzalit, dźwigający balkon na wysokości piętra. Układ wnętrz przekształcony. Całość jest otoczona parkiem krajobrazowym z przełomu XVIII i XIX wieku, przekomponowanym w 1860 i 1900 roku.

W 1907 roku dobra zostały kupione przez Zbigniewa Brudzińskiego. Od 1928 roku do wybuchu II wojny światowej były własnością Wandy Katrzyny Burczak-Abramowiczowej z domu Brudzińskiej. Po 1945 roku w pałacu ulokowano mieszkania pracownicze miejscowego PGR-u. W budynku mieściła się też szkoła, a obecnie opuszczony popada w ruinę.

Skotniki są położone 8 km na południowy-wschód od Sochaczewa, 2 km na wschód od drogi nr 50, w kierunku Szymanowa.

Zdjęcia wykonano w marcu 2013 roku.