Budowę pierwotnego Pałacu Biskupów Krakowskich w Warszawie rozpoczęto w 1622 roku z inicjatywy biskupa Jakuba Zadzika. Budowla była oficjalną rezydencją miejską biskupów krakowskich, którzy jako senatorowie duchowni musieli brać udział w pracach senatu Rzeczypospolitej. W 1668 roku zniszczony w czasie wojen szwedzkich pałac, został odbudowany przez biskupa Andrzeja Trzebickiego. W latach 1760-62 mocno zniszczona rezydencja została poddana modernizacji i gruntownej przebudowie w stylu późnobarokowym z inicjatywy biskupa Kajetana Sołtyka najprawdopodobniej wg projektu Jakuba Fontany.

Po przebudowie pałac był budowlą jednopiętrową, wzniesioną na rzucie prostokąta, nakrytą czterospadowym dachem z facjatami. Skrzydło od strony Miodowej stało się gmachem głównym a od strony Senatorskiej była oficyna. Pierwsze piętro, bardzo wysokie, mieściło sale reprezentacyjne. Pałac należy do stosunkowo mało rozpowszechnionego w Warszawie typu pałacu przyulicznego, czyli zbudowanego w linii zabudowy ulicy. W tym stanie pałac utrwalił Canaletto w obrazie przedstawiającym widok ulicy Miodowej namalowanym w 1775 roku.

Po 1795 roku pałac przeszedł na własność skarbu pruskiego. W tym czasie został znów przebudowany, tym razem na kamienicę dochodową, parterowe lokale przerobiono na sklepy. W czasach Księstwa Warszawskiego mieściły się tu: Trybunał Handlowy, Sąd Apelacyjny i sądy pokoju. W 1822 roku pałac został wystawiony na loterię publiczną i przeszedł w ręce czterech Żydów od których odkupili go Tomasz Czaban i Łukasz Piotrowski. Ten drugi zostając 22 lata później jedynym właścicielem przebudował pałac na czynszówkę.

Wysokie pierwsze piętro zostało przerobione na dwa, aby było więcej mieszkań. Pod koniec XIX wieku na parterze mieściły się bardzo ekskluzywne sklepy. Na początku XX wieku w wyglądzie pałacu zaszły gruntowne zmiany, kiedy to ówczesna właścicielka wyburzyła część przęseł od strony Miodowej i Senatorskiej i w tym miejscu postawiono sześciopiętrową kamienicę. Na skutek ciągłych przeróbek pałac zupełnie zatracił wartość artystyczną. W latach 30-tych XX wieku resztki pałacu zostały uznane za zabytek, oczyszczono go z szyldów reklamowych i odrestaurowano elewacje. Ponieważ bryła gmachu była okaleczona poprzednimi remontami, zmieniono rytm pilastrów, aby pałac był w miarę symetryczny.

We wrześniu 1939 roku pałac spalił się od bomb niemieckich a w 1944 roku, w powstaniu warszawskim runęły niemal wszystkie mury korpusu głównego. Odbudowany został po wojnie w latach 1948-51 na siedzibę Zjednoczenia Przemysłu Lotniczego i Silnikowego. Elewacji od strony ul. Miodowej przywrócono wygląd jaki otrzymała w latach 1760-62 pozostawiając jednak podział pierwszego piętra na dwie kondygnacje. Przy rekonstrukcji posłużono się obrazem Canaletta. W elewację skrzydła od ul. Senatorskiej wmurowana została tablica upamiętniająca śmierć kilkudziesięciu Polaków rozstrzelanych w tym miejscu 15 lutego 1944 roku. Przed wojną na szczycie fasady frontowej na trzech płytach były napisy upamiętniające biskupów: Zadzika, Sołtyka i Trzebickiego, którzy zlecili budowę i przebudowę pałacu. Obecnie jest tylko płyta środkowa, honorująca Kajetana Sołtyka. Od strony trasy W – Z znajduje się tablica pamiątkowa z napisem, że tu w roku 1869 urodził się znany pisarz Wacław Gąsiorowski. W 2010 pałac wrócił do spadkobierców Edwarda Piotrowskiego, jego ostatniego przedwojennego właściciela.

Pałac Biskupów Krakowskich w Warszawie mieści się przy ul. Miodowej 5 (róg ul. Miodowej i Senatorskiej).

Zdjęcia wykonano w marcu 2012 roku.