Według mitologii, Mykeny założył Perseusz, syn Zeusa i Danae, założyciel dynastii Perseidów. Ślady pierwotnego osadnictwa na tym terenie pochodzą z III tysiąclecia p.n.e., z wczesnej epoki brązu. Rozwój miasta nastąpił w latach 1580-1200 p.n.e., gdy stało się ono głównym ośrodkiem tzw. kultury mykeńskiej, którą stworzyli osiadli na Peloponezie Achajowie. Najsłynniejszym wodzem Achajów był znany z „Iliady” Homera – Agamemnon. We wspomnianym okresie miasto było największą potęgą Grecji. Około 1100 roku p.n.e. Mykeny zostały zdobyte przez Dorów. Po zniszczeniu przez nich miasto straciło znaczenie. W okresie klasycznym (V-IV w. p.n.e.) pozostawały w zależności od Argos. Mykeny, jako jedyne z miast Argolidy, wysyłają oddział (liczący 80 żołnierzy) na pomoc Spartanom pod Termopile. Mieszkańcy Myken biorą też udział w bitwie pod Platejami. W 468 r.p.n.e miasto zostało zniszczone przez połączone wojska Argos, Tegei i Kleonaj. W okresie rzymskim (początek I wieku p.n.e) z dawnej stolicy Achajów pozostały już tylko ruiny.

Wykopaliska na miejscu dawnego grodu rozpoczął Heinrich Schliemann w latach 1874-76, później kontynuowane były przez jego współpracownika Wilhelma Dorofelda w latach 1885-87, a od 1920 pod kierownictwem A.J.B. Wace’a, W ostatnich latach prowadzili je greccy archeologowie (m.in. J. Papademetriu i G. Mylonas).

Do najważniejszych wykopalisk należą ruiny akropolu (nazywanego też mykeńską cytadelą) wraz z pozostałościami pałacu oraz bogato wyposażone grobowce szybowe oraz komorowe (m.in. znajdowały się w nich złote maski, np. maska Agamemnona, biżuteria, luksusowa broń). Znaleziono też ruiny wielu domów znajdujących się poza cytadelą, 50 tabliczek z pismem linearnym B, posągi gliniane. Zewnętrzne fortyfikacje stanowi tzw. mur cyklopi o długości około 900 m i grubości dochodzącej do 6,5 m, wzniesiony około 1350 roku p.n.e. Mur został zbudowany z potężnych bloków z wapienia i zlepieńca. Wewnątrz murów mieszkała wyłącznie rodzina królewska i elita ówczesnego społeczeństwa.

Od głównej bramy, zwanej Bramą Lwic (zwana tak ze względu na relief mieszczący się na architrawie, przedstawiający dwie stojące naprzeciwko siebie lwice, które wspierają się przednimi łapami na ołtarzu przedzielonym kolumną), prowadzi droga do pałacu królewskiego położonego w najwyższej części akropolu. W nim odkryto pozostałości fresków zdobiących ściany (przedstawienia figuralne scen walki oraz postaci kobiecych, możliwe że kapłanek), stiuków oraz posadzki ułożonej z kamienia gipsowego. Poza Bramą Lwic do wnętrza można się było dostać przez Bramę Północną, oraz dwie bramy mniejsze. We wschodniej części odkopano podziemną cysternę. Prowadziło do niej 99 schodków prowadzących pod murami twierdzy. W cysternie zbierano wodę ze źródła Perseia, a spływała ona terakotowymi rurami.

Na zewnątrz obwarowań znajdują się monumentalne grobowce szybowe oraz 9 grobowców kopułowych, będących zapewne grobowcami władców Myken i ich najbliższych członków rodzin. Najsłynniejsze z nich to tzw. grób Agamemnona i grób Klitajmestry (XIII w. p.n.e.), ponadto resztki teatru i gimnazjonu z okresu hellenistycznego (330-30) p.n.e. Po przeprowadzeniu badań archeologicznych ustalono, że znajdujące się w obrębie murów obronnych w tzw. Okręgu Grobowym A groby szybowe pochodzą z okresu wcześniejszego. Pierwotnie znajdowały się poza murami. Podczas rozbudowy cytadeli poszerzono jej obszar i część nekropolii została włączona w jej obszar. To tu Schliemann odnalazł słynną „Złotą maskę” z domniemaną podobizną króla Agamemnona. Na terenie twierdzy znajdowały się także magazyny, pomieszczenia gospodarcze oraz domy mieszkalne.

Poza obrębem cytadeli znajduje się Tolos Atreusza zwany skarbcem Atreusza lub grobem Agamemnona. Powstanie skarbca datuje się na 1330 rok p. n. e. Historycy jednak uważają, że skarbca nie należy łączyć z Agamemnonem, ponieważ grobowiec powstał 100 lat przed panowaniem tego władcy. Jest to wyciosana w stoku kolista komora grobowa o wysokości 12,5 m z otworem w sklepieniu, do której wchodzi się przez nieosłonięte przejście. Dromos (korytarz) prowadzący do skarbca ma 36 metrów długości, a jego ściany wykonano z jednolitych kamiennych bloków. Na jedenastometrowej fasadzie tolosu mieści się „trójkąt odciążający”, który w starożytności zdobiły płyty marmuru.

Mykeny znajdują się w północno-wschodniej części Półwyspu Peloponeskiego. Położone w Argolidzie, nad doliną Inachos, przy północno-zachodnim krańcu równiny Argos. Miasto było otoczone wąwozami Kokoretsas i Chovovos oraz osłonięte górą Zara i Agios Ilias. Odkryte ruiny zostały wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO w roku 1999.

Zdjęcia wykonano we wrześniu 2015 roku.