Ankara (wcześniej Angora, hist. Ancyra,  z greckiego znaczy kotwica), jest drugim co do wielkości miastem w Turcji (po Stambule), będącym jej stolicą od 1923 roku.  Miasto zbudowane 938 metrów n.p.m. zamieszkuje prawie 4 miliony mieszkańców. Ankara jest położona nad rzeką Enguri, w centralnej Anatolii, w najsuchszym miejscu w Turcji i jest otoczona przez jałowe stepy. Najstarsze zabytki osadnicze rejonu należą do ludu Hatti, który zamieszkiwał te terytoria w epoce brązu. Miasto nosiło wówczas nazwę Ankuwash. Od około 1000 roku p.n.e. panami okolicy byli Frygijczycy, za których panowania miasto znacznie się rozrosło. Z tego okresu pochodzi legenda o założeniu miasta Ancyra przez króla Midasa, chociaż wiadomo, że miasto istniało już o wiele wcześniej. Następnie miasto przeszło pod panowanie Lidyjczyków, a później Persów.

W 333 roku p.n.e. miasto zostało zdobyte przez Aleksandra Wielkiego. Po jego śmierci w 323 roku p.n.e. i podziale jego imperium przez generałów, Ankara przypadła w udziale Antygonowi. Kolejny duży rozwój miasta przypada na okres panowania Greków z Pontu, kiedy to Ankara stała się ważnym centrum handlowym dla kupców znad Morza Czarnego, Krymu, Asyrii, Cypru i Libanu. W 278 roku p.n.e. ówczesna Ancyra wraz z całą centralną Anatolią Galatów. Celtowie stanowili warstwę wojowników sprawujących kontrolę nad Frygijczykami zamieszkującymi te tereny. Język celtycki utrzymał się jako język mówiony na tych terenach przez wiele wieków.

Ancyra była stolicą celtyckiego królestwa Galacji oraz następnie rzymskiej prowincji o tej nazwie podbitej przez Augusta w 25 roku p.n.e. Z tego okresu pochodzi Monumentum Ancyranum (Świątynia Augusta i Rzymu) która zawiera Akta Augusta (Res Gestae Divi Augusti)- inskrypcję wykutą w marmurze na ścianach tejże świątyni. W okresie Imperium Rzymskiego w Ancyrze mieszkało około 200.000 osób. Znaczenie Ankary wynikało z korzystnego położenia na skrzyżowaniu szlaków handlowych z północnej Anatolii na południe oraz ze wschodu na zachód. W III wieku n.e. Ancyra została napadnięta przez Gotów z zachodu, a następnie przez Arabów. Przez dekadę miasto było siedzibą cesarzowej Zenobii z Palmyry, która wykorzystała osłabienie Imperium Rzymskiego do utworzenia swojego własnego państwa. Miasto zostało ponownie przyłączone do Imperium w 272 roku przez cesarza Aureliana.

W tym okresie, jak w innych miastach Centralnej Anatolii, również w Ancyrze zaczęło pojawiać się chrześcijaństwo. Za czasów Dioklecjana nastąpiło nasilenie prześladowań przeciwko chrześcijanom. W Ancyrze ofiarą tych prześladowań padł między innymi biskup miasta – Klemens, doktor miasta – Plato i jego brat Antiochus. W IV wieku Ancyra stałą się chrześcijańskim miastem, w którym dominował arianizm. W latach 362-363 cesarz Julian Apostata odwiedził miasto w swojej kampanii przeciwko Persji. Ancyra była miejscem kilku ważnych synodów (w 314, 358 i 375 r.). W 375 roku spotkali się tu biskupi ariańscy, wśród nich był św. Grzegorz z Nyssy. Miasto jest znane w tamtym okresie również pod nazwą Angora.

Pod koniec IV wieku Ancyra stała się dla cesarstwa czymś w rodzaju ośrodka wypoczynkowego. Po tym, jak Konstantynopol stał się stolicą Cesarstwa Wschodniorzymskiego, cesarzowie z IV i V wieku przenosili się latem do Ancyry. Od drugiej połowy VIII wieku miasto było stolicą bizantyjskiego temu Bucellarion. Ancyra, z górującym nad nią bizantyńską cytadelą, miała w tym okresie wygląd typowego miasta greckiego. Było tu między innymi kilka kościołów, na które zamieniano także świątynie pogańskie. Ten los spotkał również słynną świątynię Romy I Augusta, znaną z inskrypcji Monumentum Ancyranum. Do roku 650 miasto było siedzibą biskupstwa, a po tej dacie arcybiskupstwa. Pomiędzy rokiem 600 i 900 miasto było wielokrotnie zajmowane tak przez wrogów Cesarstwa, tak zewnętrznych jak i wewnętrznych.

W roku 620 zostało ono przejściowo zajęte przez Persów. W roku 651 po raz pierwszy pojawili się tu Arabowie, którzy trzy lata później na krótko zajęli miasto. W 806 roku miasto złupiły wojska kalifa Harun ar-Raszida zaś w 838 roku zburzyły je wojska kalifa Al-Mutasima. Zostało ono odbudowane w roku 859 przez cesarza Michała III, jednakże już dwanaście lat później miasto zajęli paulicjanie. Pomimo tych najazdów Ancyra pozostawała ważnym ośrodkiem Bizancjum aż do XI wieku. W 1071 roku seldżucki sułtan Alp Arslan zwyciężył wojska bizantyjskie w bitwie pod Manzikertem i dwa lata później zajął Ankarę czyniąc z niej ważną bazę wojskową. Dla Bizancjum odzyskał ją w roku 1101 Rajmund z Tuluzy. Jednakże już w 1127 roku zajął ją emir Ghazi z turckiej dynastii Daniszmendydzi. Następnie o Ankarę walczyli przedstawiciele miejscowych turkmeńskich dynastii, Seldżucy Anatolijscy i Daniszmendydzi, ostatecznie przypadła ona w 1143 roku tym pierwszym. Po rozpadzie Sułtanatu Rum Ankara pod koniec XIV wieku przypadła była okupowana przez celtyckie plemię imperium osmańskiemu. W 1402 roku Timur odebrał miasto Imperium po bitwie pod Ankarą, ale już w 1403 roku Ankara została odbita.

Po upadku Imperium Osmańskiego po I wojnie światowej, stolica imperium – Stambuł, oraz większość Anatolii była okupowana przez aliantów, planujących podzielić kraj między. W odpowiedzi na te plany, przywódca ruchu narodowego – Kemal Atatürk, ustanowił Ankarę swoją siedzibą w 1920 roku. Po wygranej wojnie o niepodległość, ustanowiono 29 października 1923 roku Republikę Turecką. Kilka dni wcześniej 13 października, Ankara stała się stolicą kraju. Od tego momentu miasto przeżyło wielki rozwój. Od małej miejscowości zamieszkanej przez 35.000 ludzi w 1924 roku, przerodziła się w wielką prawie czteromilionową metropolię.

Miasto jest bogate w zabytki, a najważniejsze z nich to: Ruiny budowli rzymskich:

– świątynia bogini Romy i cesarza Augusta (25-20 p.n.e., Augustus Tapınağı), zwana również Monumentum Ancyranum, gdyż na jednej ze ścian świątyni odnaleziono wyryty ten tekst Oktawiana Augusta.

– łaźnie rzymskie (212-217, Roma Hamamları) pozostały jedynie fundamenty ukazujące jednak typowe rozplanowanie podobnych obiektów: frigidarium, tepidarium, calidarium. Łaźnie zostały zbudowane za cesarza Karakalli w III wieku n.e.

– kolumna cesarza Juliana Apostaty z ok. 360 roku n.e. (Jülyanüs Sütunu).

– bizantyjskie mury obronne z cytadelą (Ankara Kalesi)

– budowa cytadeli została rozpoczęta przez Galatów, a ukończona przez Rzymian.

W okresie bizantyjskim oraz Imperium Ottomańskiego przeprowadzano renowacje i przebudowy. Sama cytadela i jej okolice są najstarszą częścią miasta. W pobliżu znajduje się teatr rzymski. Na terenie teatru nadal prowadzone są prace archeologiczne.

Meczety: – Arslanhane Camii (1290).

– Hacı Bayram Camii (1429)

– meczet w dzielnicy Ulus w pobliżu Świątyni Augustusa.

Większość zdjęć wykonano z jadącego autobusu.

Zdjęcia wykonano w czerwcu 2011 roku.