Kapadocja to kraina historyczna w Tureckiej Anatolii, znana przede wszystkim z charakterystycznych form tufowych tworzących księżycowy krajobraz, podziemnych miast oraz domów i kościołów wykutych w tufowych skałach.

Kraina została ukształtowana około 60 milionów lat temu przez aktywność otaczających ją trzech wulkanów o nazwach: Erciyes, Hasan oraz Gollu. Wyrzucany przez wulkany popiół pokrył rejon obecnej Kapadocji i w połączeniu z piaskami wytworzył tuf – charakterystyczny rodzaj skały osadowej. Tuf jest skałą miękką i łatwo podlegającą erozji na skutek działania wiatrów i wód. Przez miliony lat siły przyrody wyrzeźbiły to, co obecnie możemy podziwiać jako księżycowy krajobraz tej baśniowej krainy.

Najwcześniejsze, historyczne wzmianki o Kapadocji pochodzą z drugiej połowy VI wieku p.n.e., gdzie jest wymieniana jako posiadłość dwóch królów Persji, Dariusza Wielkiego i Kserksesa. Kraina jest nazywana w staroperskim Katpatuka, jest to nieco zniekształcona perska nazwa oznaczająca Krainę Pięknych Koni. Nazwa ta jest wyrazem pochodzenia obcego, będącym zbitkiem dwóch słów. Nazwa tych terenów jest także wspominana w Biblii w Dziejach Apostolskich gdzie Kapadocjanie są wymieniani jako jedne z pierwszych ludów które usłyszały o dobrej nowinie z ust Galilejczyków we własnym języku w dniu zesłania Ducha Świętego niedługo po zmartwychwstaniu Jezusa. W czasach imperium Perskiego zdobywcy podzielili Kapadocję na dwie odrębne satrapie z czego jedna dalej zwana Kapadocją obejmowała tereny leżące centralnie wewnątrz kraju i dalej nazywana starą nazwą, czasem z przedrostkiem wielka przez starożytnych greckich geografów, podczas gdy drugą nazwano Pontem. 

Po upadku imperium perskiego obie prowincje kontynuowały samodzielną politykę. Królestwo Kapadocji istniało jako niezależne państwo jeszcze w czasach Strabona z tym że nazwa obszaru została zmieniona na Cylicję po tym jak założono nową stolicę prowincji Mazacę. Tylko dwa miasta tego królestwa są wymieniane przez Strabona czyli Cezarea i TyanaTaurus.

Kapadocja była aż do średniowiecza silnym ośrodkiem chrześcijaństwa oraz miejscem narodzin idei życia klasztornego. W IV wieku w Kapadocji zaczęły się tworzyć małe wspólnoty anachoretów, żyjących pod duchowym kierownictwem św. Bazylego, biskupa Cezarei. Drążyli swe cele bezpośrednio w miękkich skałach tufowych. Szczególne skupisko klasztorów znajduje się w ramach dzisiejszego Parku Narodowego Goreme, będącego na liście zabytków UNESCO. W okolicy Nevsehir, istnieją liczne podziemne miasta, np. Kaymakli, Derinkuyu i inne, w których chrześcijanie chowali się przed prześladowaniami, najpierw ze strony Rzymian, potem muzułmanów. IV wiek przyniósł rozkwit życia teologicznego w Kapadocji. Wśród najbardziej znanych Ojców Kościoła są Bazyli Wielki z Cezarei, Grzegorz z Nyssy i Grzegorz z Nazjanzu, patriarcha Konstantynopola, w tradycji prawosławnej zwany „teologiem”. 

W XII wieku Kapadocję opanowali Turcy Seldżuccy, a następnie Turcy Osmańscy, którzy mieszkają tu do dziś.  Główne atrakcje turystyczne Kapadocji to :

Uchisar – skalne miasto

– Skalne kościoły, m. in. w Goreme i Soganli.

– Podziemne miasta (ok. 400), m. in. Kaymakli i Derinkuyu (Podziemna Studnia) – największe z nich.

– Tufowe doliny Kapadocji: Dolna Miłości i Dolina Wyobraźni, Soganli.

– Avanos – miasto garncarzy. 

Kapadocja jest położona w Anatolii na południowy-wschód od Ankary. Granice regionu wyznaczają miasta – Aksaray na zachodzie, Nigde na południu, Kayseri na wschodzie i Hacibektas na północy. Pierwsze z nich bywa określane jako wrota Kapadocji. 

Zdjęcia wykonano w lipcu 2011 roku.