Mykonos – grecka wyspa na Morzu Egejskim, należąca do archipelagu Cyklady, położona między wyspami Tinos, Siros, Naksos oraz Paros. Powierzchnia wyspy wynosi 105,2 km², najwyższy szczyt – 341 m (n.p.m.), wyspę zamieszkuje ok. 10 tys. mieszkańców. Pierwsza wzmianka o osadnikach na Mykonos pochodzi już z XI wieku p.n.e. Mowa tu o osadnikach jońskich, którzy około roku 2000 p.n.e. przybyli do Grecji. Jednakże większość wykopalisk dowodzi, że osadnicy na wyspie pojawili się już około 5000 lat temu. Z biegiem lat głównym zajęciem mieszkańców stało się rolnictwo, a także zaopatrywanie leżącej 2 km dalej wyspy Delos w rozmaite dobra. Początkowo na wyspie znajdowały się jedynie dwa miasta. W latach późniejszych wyspa Mykonos została przejęta przez Imperium Rzymskie, następnie została wcielona do imperium bizantyjskiego, co trwało do XII wieku. Wraz z upadkiem Konstantynopola w 1204 roku wyspa przeszła pod władanie Ghiziego, powiązanego z Wenecją. Pod koniec XIII wieku wyspa została najechana przez Katalończyków, a koniec końców przeszła pod opiekę Wenecjan w 1390 roku. W 1537 roku wyspa została zaatakowana przez admirała wojsk Imperium osmańskiego i najbardziej znanego pirata – Barbarossę. W 1718 roku wyspę opuścili ostatni Wenecjanie. Mykonos w XVIII wieku był ośrodkiem handlu, który przyciągał nie tylko imigrantów z okolicznych wysp szukających lepszego zarobku, ale i piratów, którzy od czasu do czasu łupili okoliczny port. Od 1904 roku po I Wojnę Światową, aż do początku XX wieku handel na Mykonos podupadł, co związane było również z otwarciem Kanału Korynckiego łączącego Morze Egejskie z Morzem Jońskim.

Obecnie wyspa jest chętnie odwiedzana przez turystów ze względu na swój kosmopolityczny charakter oraz dobrze rozwiniętą bazę hotelową i rekreacyjną. Liczne plaże i krystalicznie czyste morze przyciąga miłośników sportów wodnych. Na tle innych greckich wysp jest jedną z droższych i wyróżnia się największą otwartością dla turystów LGBT. Charakterystyczną cechą krajobrazu wyspy są również liczne XVI-wieczne wiatraki.

Głównym miastem wyspy jest Chora, leżąca na zachodnim, bardziej rozwiniętym wybrzeżu, zabudowana jak wiele egejskich miast, małymi, gustownymi, białymi domami, o przeważającym, niebieskim kolorze stolarki drzwi i okien, bogato ukwieconymi, usytuowanymi wzdłuż wąskich, krętych uliczek. Atrakcją jest także lokalny, oryginalny styl budownictwa, nawiązujący jeszcze do epoki mykeńskiej i specyficznie ornamentowany. Kręte uliczki, wśród których łatwo się zgubić, często prowadzą do małych kościołów z czerwonymi kopułami dachów. Nad miastem górują białe wiatraki – symbol wyspy. Kolejnymi atrakcjami wartymi odwiedzenia są:

• Biblioteka Miejska, zbudowana w XVIII wieku, posiadająca na stanie ponad 8000 książek, a także szeroką kolekcję fotografii pochodzących z XVIII i XIX wieku czy monety z Cyklad,
• 16 XVI-wiecznych wiatraków, widocznych z każdego miejsca na wyspie. Są również pierwszym obiektem, który ujrzymy, po przybyciu do portu gdyż stoją na wzgórzu. Większość wiatraków skierowana jest na północ, skąd przez większą część roku wieje najsilniejszy wiatr. Charakterystyczną cechą jest ich kolor biały, spiczasty dach oraz małe okna,
• Pelikan Petros, czyli pelikan różowy (zwany również pelikanem baba), który stał się oficjalną maskotką Mykonos. Historia głosi, że w 1958 roku przy brzegu wyspy został znaleziony ranny pelikan. Rybak, który go znalazł, zaopiekował się nim i wyleczył. Był on również dokarmiany przez innych mieszkańców, którzy wkrótce nadali mu imię „Petros”. Imię te było swoistym żartem, gdyż „petro” oznacza po grecku dosłownie „skałę” lub „kamień”, lecz nie dosłownie – „stary i zrzędliwy”. Niestety, Petros w 1985 roku został potrącony przez samochód i ku rozczarowaniu mieszkańców i turystów – nie udało mu się wyzdrowieć. Obecnie, w okolicach głównego miasta, spotkać można aż trzy pelikany, z których jeden został ponownie nazwany „Petros”.
• Mała Wenecja, czyli dzielnica Chory, gdzie domy (zwykle należące do rybaków) znajdują się na linii wodnej, a ich balkony zawieszone są bezpośrednio nad morzem. Niegdyś takie domy należały do bogatych kupców i kapitanów i posiadały niewielkie drzwi piwniczne prowadzące bezpośrednio do morza oraz podziemną przestrzeń magazynową. Konstrukcja taka dawała wrażenie, że mieszkańcy takich domów są w rzeczywistości piratami, którzy pod ziemią chowają zrabowany łup, a dzięki drzwiom piwnicznych prowadzącym do morza mogą niepostrzeżenie wymknąć się i uciec,
• Tria Pigadia, czyli trzy identyczne studnie o głębokości 5-6 metrów, stojące na środku miasta. Wybudowane w 1722 roku zaopatrywały mieszkańców w wodę pitną,
• Muzeum archeologiczne zbudowane w 1905 roku, najstarsze muzeum w Grecji, które powstało dzięki wkładowi Ministerstwa Edukacji i Stowarzyszenia Archeologicznego Aten. W muzeum można obejrzeć przedmioty pochodzą z VIII wieku p.n.e.,
• Egejskie Muzeum Morskie otwarte w 1985 roku, mające na celu promowanie greckiej historii związanej z morzem, gdzie można obejrzeć np. statki handlowe,
• Muzeum Folkloru, które w swoich zbiorach posiada XIX-wieczne meble, biżuterię, ceramikę, rzeźby marmurowe czy nagrobki. Posiada także modele XIX-wiecznych statków, map, kotwic i dział używanych podczas wojny o niepodległość Grecji w latach 1821-1832,
• Panagia Paraportiani – uznawany za najczęściej fotografowany kościół w Grecji. Obiekt składa się z kilku białych kościołów połączonych w jeden. Każdy poświęcony jest innemu świętemu. Ich budowa rozpoczęła się w 1425 roku i trwała aż do XVII wieku.
• Agios Nikolaos – malutki kościółek z niebieską kopułą, z przed którego roztacza się widok na port.
• Katedra katolicka
• Cerkiew katedralna
• Wycieczki na Delos                                                             Zdjęcia wykonano we wrześniu 2016 roku.