Kaplica Sykstyńska w Pałacu Watykańskim została zbudowana w latach 1475–83 z fundacji papieża Sykstusa IV. Kaplica od początku była przeznaczona na ważniejsze uroczystości kościelne. Dawniej często odprawiano w niej msze święte. Odbywają się tu konklawe, czyli wybory nowego papieża. Specjalny piec wstawiany na czas wyborów ma wyprowadzony ponad dach komin. Kolor wydobywającego dymu informuje zgromadzonych na Placu Świętego Piotra o wynikach głosowania: czarny – nie udało się jeszcze wybrać nowego papieża, biały – decyzja o wyborze została podjęta.

Kaplica jest prostokątnym pomieszczeniem o długości 40,93 m, szerokości 13,41 i wysokości 20,70 m. Przykrywa je sklepienie kolebkowe z lunetami. Dzieli je ażurowa balustrada wykonana przez Mino da Fiesole. Po prawej stronie pomieszczenia (patrząc w kierunku ołtarza) znajduje się kantoria z organami. Ściany i sufit Kaplicy są ozdobione freskami. Najstarsze, umieszczone na podłużnych ścianach, zostały wykonane w latach 1481–83 przez artystów z Toskanii i Umbrii. Często określane są nazwą „Stara Sykstyna”, dla odróżnienia od fresków namalowanych przez Michała Anioła, nazywanych „Nową Sykstyną”. Ścianę po lewej stronie zdobi 6 scen z Starego Testamentu, a po prawej umieszczono 6 scen z Nowego Testamentu. Są to (patrząc od strony ołtarza):

– strona lewa: 

– Mojżesz z żoną Seforą w Egipcie- Pietro Perugino, 

– Młodość Mojżesza – gorejący krzak – Sandro Botticelli, 

– Przejście przez Morze Czerwone – Cosimo Roselli, 

– Mojżesz na górze Synaj – Cosimo Roselli, 

– Ukaranie Kory, Danata, Aribona – Sandro Botticelli, 

– Testament i śmierć Mojżesza – Luca Signorelli,

– strona prawa: 

– Chrzest Chrystusa – Pietro Perugino i Pinturicchio, 

– Uzdrowienie trędowatego i kuszenie Chrystusa – Sandro Botticelli, 

– Powołanie apostołów Piotra i Andrzeja – Domenico Ghirlandaio, 

– Kazanie na Górze i uzdrowienie trędowatego – Cosimo Roselli, 

– Przekazanie kluczy św. Piotrowi – Pietro Perugino, 

– Ostatnia Wieczerza – Cosimo Roselli.

Poniżej namalowano szeroki pas imitujący zasłony z tkaniny.

Prace nad ozdobieniem sufitu papież Juliusz II zlecił Michałowi Aniołowi. Michał Anioł, który uważał się za rzeźbiarza, widział w tym spisek swoich konkurentów. Jednak mimo niechęci rozpoczął prace 10 maja 1508. Malowidła zdobiące sufit opowiadają historię ludzkości od stworzenia świata, przez grzech pierworodny aż do biblijnego potopu. Rusztowania zostały zdjęte pod koniec października 1512 roku. Wymiary postaci przedstawianych w kolejnych scenach zmieniają się. Najmniejsze są przy wejściu, największe w pobliżu ołtarza (artysta uzyskał przez to efekt jednakowej wielkości poszczególnych osób przy oglądaniu dzieła w pobliżu wejścia do kaplicy). W prostokątnych polach (patrząc od ołtarza) przedstawione są następujące sceny:

– Bóg oddziela światło od ciemności,

– Bóg stwarza słońce i księżyc,

– Stworzenie Adama (jeden z najbardziej znanych fresków Michała Anioła),

– Stworzenie Ewy,

– Grzech Pierworodny (zerwanie owocu i wypędzenie z raju),

– Potop,

– Synowie Noego (Cham wyśmiewa pijanego ojca, dwaj inni synowie okrywają go).

Boczne pola sufitu i lunety Michał Anioł ozdobił 12 postaciami proroków i sybill. Postać proroka Jeremiasza to autoportret mistrza, który w ten sposób podpisał swoje dzieło.

Na ścianie na wprost wejścia, na zamówienie papieża Pawła III, Michał Anioł namalował w latach 1535-41 fresk „Sąd Ostateczny”. Kompozycja jest skupiona wokół postaci Chrystusa – sędziego karzącego za grzechy, z Matką Bożą u boku. Wokół zgromadzeni są święci, najczęściej trzymający narzędzia swojej męczeńskiej śmierci. Po prawej stronie ukazany jest św. Piotr z kluczami, poniżej św. Bartłomiej z nożem w ręku i własną skórą (skóra twarzy to autoportret Michała Anioła), na lewo od Bartłomieja – św. Wawrzyniec z rusztem. W górnej części obrazu unoszą się aniołowie trzymający narzędzia Męki Pańskiej. Poniżej centralnej sceny artysta umieścił 11 aniołów bez skrzydeł. Dmą oni w trąby budząc umarłych, którzy, ukazani w dole po stronie lewej, budzą się przy pomocy aniołów, pomagając sobie nawzajem wznoszą się coraz wyżej. Dół po stronie prawej ukazuje scenę strącania do piekieł potępionych przewiezionych na łodzi Charona. Król piekieł to postać z oślimi uszami (Minos), owinięta wężem. Twarz Minosa Michał Anioł namalował podobną do Baigio z Ceseny.

Ten mistrz ceremonii na dworze Pawła III ostro potępiał nagość na freskach Buonarottiego, zatem mistrz zemścił się na nim umieszczając go w ten sposób na swoim malowidle. Mimo jego licznych skarg, papież nie kazał wprowadzić zmian, odpowiadając: mam władzę na ziemi, mógłbym wiele załatwić w niebie, ale moje wpływy nie sięgają piekieł, przeto nie mogę cię wybawić. Papież Paweł IV zażądał zniszczenia dzieła, uznając je za nieprzyzwoite. Po namowach, zgodził się na zamalowanie intymnych fragmentów. Zgodnie z postanowieniem soboru trydenckiego, uczeń Michała Anioła Daniele da Volterra wprowadził poprawki na miesiąc przed śmiercią Michała Anioła (przez to został nazwany „majtkarzem”). W latach 1981–94 włoscy specjaliści przeprowadzili prace konserwatorskie finansowane przez Telewizję Japońską. Oczyszczono freski, usunięto część zasłon umieszczonych na biodrach postaci Sądu Ostatecznego.

Obecnie, podczas zwiedzania Kaplicy, nie wolno fotografować, filmować ani prowadzić rozmów (czego i tak nikt nie przestrzega). Przewodnicy omawiają poszczególne freski korzystając z tablic ze zdjęciami, umieszczonych na Dziedzińcu Pinii.

Zdjęcia wykonano w kwietniu 2011 roku.