Twierdza w Kłodzku powstała w wyniku przebudowy zamku czeskiego rodu Sławnikowiczów. Pierwszą przebudowę przeprowadzili Austriacy po roku 1622. W roku 1742 miasto i twierdza dostały się pod panowanie pruskie. Na rozkaz króla Fryderyka Wielkiego znacząco rozbudowano twierdzę, usunięto całkowicie pozostałości renesansowego zamku. Budowę rozpoczęto w 1743 roku i trwała ona około 19 lat. Głównym projektantem pracującym przy rozbudowie twierdzy był Gerhard Cornelius de Walrawe.

Powstała wówczas twierdza główna na Górze Fortecznej (369m n.p.m.), oraz oddalony fort na Owczej Górze. Przy rozbudowie projektant zastosował m.in. takie elementy fortyfikacji jak: forty oddalone, narys moguncko-wurzburski, narys kleszczowy oraz chodniki przeciwminowe i minerskie. Chodniki twierdzy głównej posiadają kilka poziomów i mają dwie obwodnice, a łączna ich długość wynosi około 40 kilometrów, z czego tylko około 1 kilometr udostępniono do zwiedzania. Wokół twierdzy składającej się z kilkunastu bastionów zbudowano kilometry głębokich fos. Na samym szczycie znajduje się bastion Donżon z którego rozciąga się wspaniała panorama okolicy. Twierdza pełniła rolę militarną oraz ciężkiego więzienia. Uchodzi za niezdobytą, ponieważ nigdy nie była oblegana.

W czasie II wojny światowej funkcjonowała w twierdzy fabryka zbrojeniowa, przeniesiona z Łodzi. W 1960 roku twierdza została uznana za zabytek i około 10% obiektu udostępniono do zwiedzania. 

Kłodzko jest położone 85 km na południe od Wrocławia, przy drodze nr 8 do Kudowy-Zdroju. Twierdza znajduje się w centrum miasta.

Zdjęcia wykonano we wrześniu 2007 roku.