Gotycki kościół pw. św. Barbary został wzniesiony na miejscu starszej, prawdopodobnie cmentarnej kaplicy ufundowanej przez Mikołaja Wierzynka w 1338 roku. Świątynię powiększono pod koniec XIV wieku, a w roku 1687 została przebudowana przez architekta jezuickiego Stanisława Solskiego. Między innymi dodano od wschodu absydę, podwyższono wnętrze i wykonano nowe, kolebkowe sklepienie. Od 1583 do 1777 roku kościół należał do Jezuitów, następnie przejęła go Kongregacja Kupiecka, a potem zakon bożogrobców. Po śmierci ostatniego zakonnika świątynia wróciła z powrotem do Jezuitów.

Wnętrze kościoła powstałe w wyniku remontu w latach 1688-92 jest barokowe, a wyposażenie pochodzi z lat 1700-67. Obecnie kościół jest niewielką, gotycką ceglaną świątynią, nakrytą dwuspadowym dachem, położoną przy placu Mariackim, w bezpośrednim sąsiedztwie kościoła Mariackiego. Obok wejścia znajduje się ażurowy gotycki Ogrójec powstały w XV wieku.

Zdjęcia wykonano w lutym 2008 roku.