Etymologia słowa Londyn nie jest do końca pewna. Nazwa ta jednak jest bardzo stara, gdyż już w 121 roku n.e. miasto było znane jako Londinium. Do 1889 roku nazwa Londyn odnosiła się jedynie do dzielnicy „City of London”. Ale w miarę upływu czasu zaczęła być stosowana do całego obszaru miejskiego Greater London.

Odkrycia poczynione pod koniec XX wieku i w pierwszym dziesięcioleciu XXI świadczą o tym, że Londyn jest starszy niż pierwotnie sądzono. W 1999 roku w pobliżu Vauxhall Bridge odnaleziono fragmenty drewnianego mostu. Dzięki dendrologii wiadomo, że pochodzą z 1500 roku p.n.e. Z kolei prace archeologiczne z 2010 roku, prowadzone również przy Vauxhall Bridge, doprowadziły do odkrycia kolejnej drewnianej konstrukcji o nieznanej funkcji. Pochodzi ona z 4500 roku p.n.e.

Istnieją dowody na to, że na terenach dzisiejszego Londynu swoje osady zakładali Brytowie, jednak pierwszą osadę wybudowali rzymianie w 43 roku n.e. Przetrwała 17 lat, do 61 roku, gdy została najechana przez plemię Icenów, którzy doszczętnie ją zniszczyli. Osada została odbudowana i ok. 100 roku przejęła od Colchester funkcję stolicy prowincji rzymskiej. W II wieku zamieszkiwało ją 60 tys. osób. Gdy w V wieku rzymianie opuścili Wyspy Brytyjskie, Londyn przestał być stolicą i stał się opuszczonym miastem. Około 500 roku Anglosasi zbudowali kolejną osadę o nazwie Lundenwic. W 680 roku była to już miejscowość o sporym znaczeniu, powstał tam port. Rozwijała się dobrze do 820 roku. Wtedy wikingowie rozpoczęli swoje najazdy. Miasto podupadło, ale w 886 roku jego odbudową zajął się Alfred Wspaniały. Od 950 roku Londyn rozwijał się bardzo szybko. W XI wieku był największym miastem w Anglii. Król Edward Wyznawca ufundował Westminster Abbey w stylu romańskim. W tamtych czasach był to jeden z największych kościołów w Europie. Londyn ponownie, tym razem od Winchester, przejął miano najważniejszego miasta w kraju.

Zwyciężając w bitwie pod Hastings, Wilhelm z Normandii stał się Wilhelmem Zdobywcą i królem Anglii. Koronował się w 1066 roku w Westminster Abbey, w dzień Bożego Narodzenia. To on wybudował w południowo-wschodniej części miasta Tower of London, by mieszkańcy czuli respekt wobec jego rządów. W 1097 roku Wilhelm II, przy katedrze rozpoczął budowę Westminster Hall. Budynek stał się podstawą do stworzenia Pałacu Westminsterskiego. W XII stuleciu City of Westminster stało się prawdziwą stolicą kraju. Skarbiec natomiast przeniesiono do Winchester. Populacja Londynu rosła dość szybko. W 1100 roku wynosiła 18 tys. a 200 lat później 100 tys.

Jednak w połowie XIV wieku stolicę nawiedziła epidemia dżumy, w wyniku której zmarła 1/3 mieszkańców. Gdy w czasach Henryka VIII doszło do powstania nowej religii – anglikanizmu, wiele londyńskich kościołów przeszło w prywatne ręce. W XVI wieku w stolicy mieszkał William Szekspir. Były to czasy wrogości w stosunku do rozwoju nowoczesnego teatru. W tamtym okresie w mieście dużo się działo. Przeprowadzono m.in. nieudany zamach na króla Jakuba I. Na początku XVII wieku pojawiła się kolejna epidemia dżumy. Jej kulminacja nastąpiła w latach 1665-66. W jej wyniku zmarła 1/5 populacji miasta – 100 tys. osób.

To nie koniec złych wydarzeń, gdyż jeszcze w 1666 roku wybuchł wielki pożar. Rozpoczął się na Pudding Lane i szybko rozprzestrzenił po drewnianych budynkach. Ich odbudowa zajęła 10 lat. Była nadzorowana przez Roberta Hooke’a. W 1708 roku ukończono katedrę Św. Pawła, dzieło Christophera Wrena. Era gregoriańska to dalszy rozwój miasta. Stworzono wtedy m.in. dzielnicę Mayfair, wybudowano nowe przeprawy przez Tamizę. Rozbudowano port londyński. W 1762 roku George III przejął Buckingham House. Budynek był powiększany przez kolejne 75 lat. W XVIII wieku na ulicach stolicy szerzyła się przestępczość. Aby z nią walczyć w 1750 roku utworzono instytucję Bow Street Runners – pierwsza profesjonalną londyńską policję. W wyniku jej działalności ponad 200 przestępców skazano na karę śmierci.

Pomiędzy 1831 a 1925 rokiem Londyn był największym miastem na świecie. W wyniku przeludnienia dwa razy wystąpiła wtedy epidemia cholery. Pierwszy raz w 1848 roku (zabiła 14 tys. osób), a po raz drugi w 1866 (zabiła 6 tys. mieszkańców). Zwiększony ruch uliczny doprowadził do budowy pierwszego na świecie miejskiego systemu kolejowego. W 1889 roku powstał London County Council – ratusz.

Zarówno podczas I, jak i II wojny światowej Londyn był bombardowany przez Niemców. W trakcie drugiej zginęło 30 tys. mieszkańców, dużo budynków i infrastruktury zostało zniszczonych. W nieodbudowanym jeszcze mieście, na starym stadionie Wembley w 1948 odbyły się Igrzyska Olimpijskie. W grudniu 1952 roku pojawił się nad miastem smog. Utrzymywał się długo i doprowadził do uchwalenia Clean Air Act 1956, który miał na celu redukcję emisji zanieczyszczeń.

Od lat 40. XX wieku Londyn za cel obrało sobie wielu imigrantów z krajów Wspólnoty Narodów, z Jamajki, Bangladeszu, Indii, czy Pakistanu, czyniąc brytyjską stolicę jednym z najbardziej zróżnicowanych etnicznie miasta w Europie. Miasto nie przestawało się rozwijać i w 1965 roku utworzono Greater London Council. W trakcie konfliktu w Irlandii Północnej, który trwał od lat 60. do 1998 roku, Londyn stał się obiektem ataków ze strony członków Irlandzkiej Armii Republikańskiej (IRA). Od 1939 roku do lat 80. XX wieku populacja stolicy spadła z 8.6 mln do 6.8. Także w latach 80. Londyn zaczął się rozwijać jako jedno ze światowych centrów finansowych. W 1986 roku zlikwidowano Greater London Council, by w 2000 roku utworzyć Greater London Authority. Aby uczcić nadejście XXI wieku wybudowano w mieście diabelski młyn – London Eye, most – Millenium Bridge oraz halę widowiskową – Millenium Dome.

Zdjęcia wykonano w lutym 2017 roku.