Obszar dzisiejszego Berlina był zamieszkiwany już przed naszą erą. Na przełomie V – VI wieku n.e. pojawili się tam słowiańscy Lucice i Sprewianie, którzy zbudowali gród Kopanica, który później stał się dzielnicą Berlina – Köpenick. Nie wiemy, czy zepchnęli oni wszystkich mieszkańców na zachód, czy osiedlali się obok tych, którzy zdecydowali się nie wędrować, tylko pozostać na ziemi. Gdy na teren dzisiejszego Berlina dotarły wojska Karola Wielkiego, zamieszkiwany był on przez zachodniosłowiański związek plemienny określający się jako Hawelanie. W pierwszej połowie XII wieku do okolic dzisiejszego Berlina granicę polskich wpływów przesunął Bolesław Krzywousty. Jeszcze w XII wieku istniało na tym obszarze słowiańskie Księstwo Kopanickie, które w latach 50-tych XII wieku było lennem Polski.

Najwcześniej w drugiej połowie XII wieku obszar znalazł się w granicach Marchii Brandenburskiej i nastąpiła jego kolonizacja. Miasto Berlin, położone na prawym (północnym) brzegu rzeki Sprewy, zostało po raz pierwszy wspomniane w 1244 roku.  W latach 1373–1415 Berlin wraz z Marchią Brandenburską był we władaniu Królestwa Czech Dwa lata po utracie miasta przez Czechy do Berlina z Brandenburga przeniesiono stolicę marchii. W latach 1443-51 wzniesiono zamek. Od 1451 roku Berlin był rezydencją brandenburskich margrabiów i elektorów. W 1650 roku rozpoczęto budowę Twierdzy Berlin. W 1688 roku zostało połączonych pięć sąsiadujących ze sobą miast, tworząc Wielki Berlin liczący 56 000 mieszkańców (w tym 20 000 pierwotnego Berlina).

W 1701 roku Berlin został stolicą nowo utworzonego Królestwa Prus. W latach 1747-73 w protestanckim Berlinie wybudowano katolicki kościół św. Jadwigi, konsekrowany przez biskupa Ignacego Krasickiego, który został w niej pochowany w 1801 roku. W latach 1788-91 wzniesiono Bramę Brandenburską, będącą obecnie jednym z symboli miasta. W 1806 roku miasto zostało zajęte przez Napoleona. W 1871 roku Berlin został stolicą zjednoczonych Niemiec – jako cesarstwa. Stołeczną funkcję zachował do dziś, będąc następnie stolicą Republiki Weimarskiej, III Rzeszy, NRD oraz RFN. Po przejęciu władzy przez nazistów w 1933 roku Berlin stał się stolicą III Rzeszy. W 1936 roku odbyły się w Berlinie Igrzyska Olimpijskie.

W czasie alianckich bombardowań i walk o zdobycie Berlina przez wojska sowieckie i polskie znaczne obszary zabudowy zostały dosłownie zmiecione z powierzchni ziemi. Po II wojnie światowej Berlin został podzielony przez aliantów na cztery sektory okupacyjne. Stąd też miasto było podzielone na część wschodnią, stanowiącą sektor sowiecki i od 1949 stolicę NRD, i część zachodnią, będącą specjalnym obszarem administrowanym przez aliantów ze statusem zbliżonym do wolnego miasta, powstałą z francuskiego, brytyjskiego i amerykańskiego sektora okupacyjnego. W latach 1948-49 Sowieci wprowadzili blokadę Berlina Zachodniego, na co alianci zachodni odpowiedzieli uruchomieniem mostu powietrznego z zaopatrzeniem. W latach 1961-1989 Berlin Zachodni był otoczony murem, którego zburzenie w 1989 roku stanowi symbol zjednoczenia dwóch części miasta oraz dwóch państw niemieckich. Decyzją Bundestagu, od 1991 Berlin jest stolicą zjednoczonych Niemiec. Od 1999 w Berlinie swoje siedziby mają parlament i rząd. Najważniejszymi zabytkami miasta są:

– Brama Brandenburska (osobny artykuł);

– Reichstag (osobny artykuł);

– Katedra protestancka (osobny artykuł);

– Wyspa Muzeów z Muzeum Pergamońskim (osobny artykuł);

– Ewangelicki kościół Pamięci cesarza Wilhelma I (osobny artykuł);

– Mur Berliński (osobny artykuł);

– Katedra katolicka św. Jadwigi (osobny artykuł);

– Pomnik Pomordowanych Żydów Europy (osobny artykuł);

– Siegesaule – kolumna zwycięstwa – została zaprojektowana przez Heinricha Stracka po 1864 roku w celu upamiętnienia zwycięstwa Prus nad Danią w 1864 roku. Kolumnę, początkowo usytuowaną na placu Królewskim, odsłonięto 2 października 1873 roku. Upamiętnia ona także zwycięstwa w wojnie z Austrią (1866) i Francją (1870-1871). Na szczycie kolumny wzniesiono brązową figurę Wiktorii o wysokości 8,3 metrów i wadze 35 ton. Łączna wysokość kolumny wraz ze statuą wynosi 66,89 m. Wewnątrz kolumny znajdują się schody (285 stopni) prowadzące na położoną na wysokości 50,66 m platformę widokową. W latach 1938-39 z polecenia Adolfa Hitlera (w wyniku realizacji planu Germania, przebudowy Berlina) został przeniesiony w obecne miejsce i podwyższony o jedną kondygnację. W dniu 2 maja 1945 roku ok. godz. 6 rano, podczas rajdu przez park Grosser Tiergarten dokonanego przez batalion czołgów 66 Brygady Pancernej, żołnierze z polskiej 1 dywizji kościuszkowskiej zatknęli na środku trzeciej kondygnacji kolumny biało-czerwony sztandar. Z platformy widokowej można podziwiać panoramę parku Großer Tiergarten i całego Berlina. Kolumna Zwycięstwa stoi obecnie na rondzie w centrum parku Grosser Tiergarten;

– Ratusz – Czerwony ratusz został wzniesiony w latach 1861-69 w dzielnicy Mitte. Nazwa budynku pochodzi od koloru fasady oraz czerwonej cegły, z której został zbudowany. Ratusz powstał w stylu północnowłoskiego późnego renesansu, według projektu Hermanna Friedricha Wasemanna. Przez większość czasu był siedzibą lokalnych władz i spełniał rolę ratusza miejskiego. Podczas zimnej wojny i po rekonstrukcji budynku w latach 50. do stanu oryginalnego, był siedzibą władz miejskich Berlina Wschodniego. Po zjednoczeniu Niemiec oraz zjednoczeniu administracji miasta, stał się oficjalnie siedzibą władz całego Berlina;

– Pałac Charlottenburg-Rezydencja, której budowa rozpoczęła się w 1695 roku na terenie dawnej miejscowości Lietze, na północny zachód od ówczesnego Berlina, jako prezent elektora Brandenburgii, margrabiego Fryderyka III Hohenzollerna dla jego żony Zofii Charlotty Hanowerskiej. Barokowa budowla została wzniesiona według projektu niderlandzkiego architekta Johanna Neringa. Budowę centralnej części założenia (tzw. Stary Pałac lub Stary Zamek) ukończono w 1699 roku, natomiast prace nad kopułą trwały do 1712 roku. Gdy w 1701 roku elektor przybrał tytuł króla Prus jako Fryderyk I, nowa rezydencja okazała się zbyt skromna dla królewskiego dworu. Pod kierunkiem szwedzkiego architekta Johanna von Gothe przeprowadzono w latach 1701-13 jej rozbudowę. Do głównego korpusu dostawiono od frontu dwa prostopadłe skrzydła, tworząc w ten sposób dziedziniec honorowy. Natomiast w 1709 roku dobudowano po lewej stronie skrzydło tzw. Nowej Oranżerii. Zofia Charlotta zmarła w 1705 roku w wieku zaledwie 37 lat. Pragnąc uczcić jej pamięć Fryderyk nazwał swą rezydencję „Charlottenburgiem”. Po śmierci Fryderyka I dalsze prace przy obiekcie zostały wstrzymane. W latach 1740-46 na zlecenie Fryderyka II Wielkiego, pod kierunkiem Georga von Knobelsdorffa powstał tzw. Nowy Pałac, usytuowany symetrycznie względem skrzydła Nowej Oranżerii, utrzymany już w stylu rokoko. Bratanek i następca Fryderyka Wielkiego, Fryderyk Wilhelm II kontynuował rozbudowę zespołu. Kazał m. in. wyposażyć część pomieszczeń w ogrzewanie, by można było mieszkać w nich również w zimie. Na jego polecenie Carl Gotthard Langhans wzniósł przed pałacem tzw. Małą Oranżerię, w przedłużeniu Nowej Oranżerii – teatr, zwany dziś Teatrem Langhansa, a w parku nad Sprewą gustowny, klastcystyczny Belweder. Po śmierci królowej Luizy w 1810 roku jej mąż, kolejny władca Prus Fryderyk Wilhelm III postanowił wznieść jej mauzoleum w ukochanym przez nią Charlottenburgu. Pierwotny budynek zbudowany został wg projektu Karla Schinkla. Ten sam architekt zaprojektował wzniesiony w 1825 roku letni dom dla Fryderyka Wilhelma III u skraju Nowego Pałacu – tzw. dziś Pawilon Schinkla. Również na początku XIX w. część ogrodów pałacowych przekształcono w park w stylu angielskim. Charlottenburg służył królom Prus do śmierci Fryderyka Wilhelma IV w 1861 roku. Później opustoszały pałac znacjonalizowano. Podczas II wojny światowej zarówno zabudowania jak i park znacznie ucierpiały na skutek bombardowań. W 1945 roku w budynku mieścił się sztab 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Odbudowę pałacu zakończono dopiero w 1966, natomiast pieczołowita rekonstrukcja poszczególnych komnat trwała do początków bieżącego wieku. Obecnie znaczna część budowli przeznaczona jest na cele muzealne. Do zwiedzania udostępnione są Stary i Nowy Pałac, Pawilon Schinkla, Belweder i Mauzoleum Królowej Luizy.;

– Zamek Bellevue;- został wzniesiony w 1786 roku przez pruskiego księcia Augusta Ferdynanda, młodszego brata króla Fryderyka II Wielkiego, na podstawie planów Philippa Daniela Boumanna. Obecnie pełni on funkcję rezydencji prezydenta Niemiec. Zamek znajduje się centrum Berlina, w północnej części parku Tiergarten.

Zdjęcia wykonano w sierpniu 2019 roku.