Gotycki kościół pw. św. Jana Ewangelisty w Fiszewie został zbudowany w latach 1380–1400. Była to trójnawowa świątynia z kwadratową wieżą, halowym korpusem i prezbiterium, wzniesina na planie prostokąta. W 1754 roku zniszczeniu uległo prezbiterium kościoła, które zostało odbudowane w latach 1897–98. Dach i wieżę odnowiono w latach 1913–15. Dzisiejsze ruiny to efekt pożaru, który wybuchł w nocy z 31 marca na 1 kwietnia 1948 roku w wyniku wypalania traw. Kościół spłoną i stopniowo stał się ruiną. Do dziś zachowały się mury budowli bez dachu i część wieży. W 2019 roku rozpoczęły się prace zabezpieczające przy ruinie kościoła. Polegały one na oczyszczeniu ruin, scaleniu murów i filarów w jedną całość, aby zachować właściwą statykę obiektu. Do dzisiaj zachowała się jedynie plebania, która pełni obecnie rolę kaplicy. Przy ruinach znajduje się cmentarz rzymsko-katolicki. Najstarszym i najcenniejszym przykładem bogatego kunsztu kamieniarskiego jest stela rokokowa z 1793 roku, wykonana z piaskowca.

Dawny cmentarz gminy ewangelickiej podzielony jest na dwie części – ewangelicki oraz mennonicki. Część ewangelicka, niemal doszczętnie zniszczona, część mennonicka z zachowanymi, kilkoma pięknymi stelami. Szczególną uwagę zwraca stela, którą natura w postaci klonu „otuliła”, poprzez wrośnięcie w pień drzewa. Stela pochodząca z 1848 roku to niebywale smutna i wzruszająca historia pochówku czwórki dzieci, zmarłych w wieku od 9 lat do kilku dni.

W Fiszewie istniał gród drewniano-ziemny zbudowany przez Krzyżaków, który był się siedzibą nowo utworzonego w 1257 roku komturstwa  i tu też pojawia się  pierwsza nazwa miejscowości w formie Wyscovia. Komturem fiszewskim „commendator in Wyscovia” był brat Sifridus. Zamek fiszewski był ogniwem w krzyżackim systemie obronnym miedzy Zantyrem (poprzednikiem Malborka) a Elblągiem. W 1320 roku Fiszewo pojawia się ponownie w źródłach, ale już tylko jako siedziba prokuratora a później wójta.

Fiszewo jest położone po wschodniej stronie Nogatu, 15 km na południowy-zachód od Elbląga, 1300 metrów na południe od drogi nr 22. Ruiny kościoła znajdują się w północno-wschodniej części wsi, a cmentarz mennonicki w centrum.

Zdjęcia wykonano w sierpniu 2020 roku.