Budowa obecnego pałacu w Wersalu rozpoczęła się w połowie XVII wieku na zlecenie króla Francji, Ludwika XIV, według projektu Luisa Le Vau.  Król zdecydował o zachowaniu istniejącego zameczku myśliwskiego Ludwika XIII, który został otoczony nowymi budynkami. Prace nad główną częścią rezydencji zakończono latem 1670 roku. Pałac wersalski od strony ogrodów zyskał zupełnie nową fasadę, z ogromnym marmurowym tarasem między dwoma skrzydłami na miejscu dawnej fosy. Jedno z nowo wybudowanych skrzydeł zajmowały oficjalne apartamenty króla, drugie skrzydło należało do królowej i pozostałych członków rodziny królewskiej. Od strony dziedzińca przedłużono pałac w kierunku kuchni i stajen, które ok. 1670 roku zdecydowano też powiększyć. Jednocześnie rozpoczęto budowę pawilonów dla ministrów.

Pałac w Wersalu wraz z kompleksem ogrodowo-parkowym stanowi najwspanialsze dzieło francuskiego klasycyzmu i baroku. Jego bogato zdobiona elewacja ogrodowa ma przeszło 640 metrów długości. Naliczono tu 2143 okna i 1252 kominki, a w pałacowych ogrodach tryska 1400 fontann. Wewnątrz, w samym środku symetrycznej rezydencji znajdują się Komnaty Królewskie. Uwagę przykuwa mierząca blisko 70 metrów Galeria Lustrzana (Galerie des Glaces). Z jednej strony zdobią ją niezwykłe łuki z wielkimi zwierciadłami, z drugiej zaś okna wychodzące na taras. Zgodnie z radą doradców pałac miał być teraz wyjęty jakby z baśni „Pałac Słońca”, zaś Ludwik XIV królujący zaś w Wersalu byłby Królem-Słońce.

Całość została otoczona  zaprojektowanym przez André Le Nôtre przepięknym parkiem krajobrazowym z licznymi ogrodami z monumentalną fontanną Bassin d’Apollon. Zgodnie z tym założeniem w ogrodzie zainstalowano liczne fontanny i rzeźby przedstawiające historię Apollina, antycznego bóstwa solarnego. Charles Perrault, słynny autor bajek, zaproponował budowę Groty, która przywoływałaby na myśl mityczną morską grotę słońca, gdzie słońce miało wypoczywać po zmierzchu. Pawilon Groty powstał na północ od pałacu, bajecznie wykończony wewnątrz różnokolorowymi muszlami, koralami, kamieniami morskimi i lustrami. Bajkowości dodawały mu liczne fontanny i organy. Park został przekształcony w swego rodzaju park rozrywki z kolejką górską, labiryntem, huśtawkami, 39 fontannami dekorowanymi rzeźbami słynnych postaci z bajek. Ze stopni pałacu rozpościera się widok na Wielki Kanał (Grand Canal) w kształcie lilijki, dzielący ogrody na dwie części.

W 1682 roku król wraz z dworem przeniósł się ostatecznie z Paryża do Wersalu. Wkrótce potem w sąsiedztwie zamieszkało tu także kilka tysięcy arystokratów i przedstawicieli szlachty. Do legendy przeszedł także niebywały przepych oraz ceremonialność dworskiego obyczaju. Złośliwi mówili, że nawet drzewa rzucały tu cień pod kątem prostym pod dyktando wszechwładnej ręki króla. Za panowania Ludwika XV zburzono stary zameczek myśliwski Ludwika XIII, oraz zbudowano operę i pałacyk Petit Trianon. Rozpoczęto też prace nad rekonstrukcją prawego skrzydła od strony dziedzińca,których jednak nie ukończono. Ludwik XVI, wnuk Ludwika XV, nie dysponował środkami na większe przebudowy pałacu. Podczas piętnastu lat, które spędził w Wersalu, dokonano jedynie kilku zmian w wystroju wnętrz.

Mimo, że ówczesny czas przypadł na okres największego rozkwitu Francji to jednakże doprowadził do zubożenia wielu warstw społeczeństwa, a także złamał podstawy gospodarczo-społeczne i doprowadził do rewolucji. Rankiem 1 października 1789 roku rozgniewany tłum Francuzów wdarł się za ogrodzenie pałacu w Wersalu, gdzie urzędował król. Po zabiciu strażników rewolucjoniści przypuścili szturm na drzwi sypialni znienawidzonej Mari Antoniny. Wystraszony Ludwik XVI obiecał spełnienie wszystkich żądań poddanych. Kilka dni później monarcha wraz z rodziną został zmuszony wrócić wraz z dworem Paryża. Kilka lat później królewska para została ścięta, a Wersal na zawsze przestał być sercem Francji. Rezydencja pozbawiona dworu królewskiego zaczęła stopniowo podupadać. Od całkowitego zniszczenia posiadłość uratował Napoleon, który zlecił przeprowadzenie najpilniejszych napraw. W 1870 roku podczas okupacji niemieckiej Wersal stał się sceną koronacji Wilhelma I Hohenzollerna na cesarza Niemiec. Proklamowano tu również Republikę Francuską, a 28 czerwca 1919 roku podpisano słynny Traktat Wersalski, kończący I wojnę światową. W 1979 roku rezydencja w Wersalu wraz z otaczającymi ją ogrodami została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Obecnie każdego roku przyjeżdża tu około 10 milionów turystów. Czyni to z pałacu jedną z największych atrakcji turystycznych Francji.

Wersal jest położony około 20 km w kierunku południowo-zachodnim od Paryża.

Zdjęcia pochodzą z filmu nagranego kamerą VHS w sierpniu 1993 roku. Niestety ich jakość pozostawia wiele do życzenia, ale chciałem je wykorzystać.