Pierwotny, barokowy pałac w Korczewie został zbudowany w 1734 roku według projektu Konciniego Bueni, z fundacji Wiktoryna Kuczyńskiego, który był właścicielem miejscowych dóbr od 1712 roku. Pałac wkrótce uzyskał miano „siedleckiego Wilanowa”. W pierwszej połowie XIX wieku prawnuk Wiktoryna – Aleksander Kuczyński dokonał przebudowy rezydencji według planów Franciszka Jaszczodła oraz zaprojektowano otaczający go 35 hektarowy park. Nowy pałac zyskał wówczas kostium neogotycki. Aleksander Kuczyński był miłośnikiem koni. W Korczewie założył stadninę koni czystej krwi arabskiej, a w Warszawie był współzałożycielem i prezesem Towarzystwa Wyścigów Konnych. Jego żona Joanna z Wulfersów Kuczyńska – z zamiłowania artystka, dużo czasu poświęcała na malowanie, śpiewanie, haftowanie (do dziś zachowały się w kościele w pobliskim Knychówku ornaty przez nią haftowane). Dzięki Joannie w korczewskim pałacu przebywał jakiś czas Cyprian Kamil Norwid.

Po śmierci Joanny i Aleksandra majątek odziedziczyła ich najstarsza córka Ludwika, która poślubiła polskiego emigranta mieszkającego we Francji Tadeusza Ostrowskiego. W czasie I wojny światowej pałac uległ znacznym zniszczeniom głównie od ustępujących wojsk rosyjskich. Odbudowa, wg planów profesora Stanisława Noakowskiego, zakończyła się dopiero w 1939 roku. Obecny kształt założenia pochodzi z okresu międzywojennej odbudowy, kiedy to pałac należał do hrabiów Krystyna i Wandy Ostrowskich. Powstała wówczas klasycystyczna, trójskrzydłowa budowla w kształcie litery U, z parterowymi oficynami i piętrowym korpusem.  Korpus główny jest budynkiem murowanym z cegły i otynkowanym, zbudowanym na planie prostokąta, z ryzalitem zwieńczonym trójkątnym frontonem  z herbem właścicieli „Rawicz” pośrodku oraz piętrowym wgłębnym dwukolumnowym, jońskim portykiem. Korpus nakryto czterospadowym dachem. Po obu stronach korpusu znajdują się dwie oficyny z II ćwierci XIX wieku, usytuowane pod kątem prostym i połączone z pałacem neorenesansowymi galeriami. Wewnątrz na osi znajduje się hol a za nim wielka piętrowa sala z galeriami. Z lewej strony holu umieszczono olbrzymi kominek, a naprzeciw niego dębowe schody wiodące półłukiem na piętro, a w głębi wejście do sali balowej (rzeźbiona boazeria w holu jest wykonana z czarnego dębu, który przez kilkanaście lat był moczony w Bugu). Ośmiokątna sala balowa ma sufit zdobiony złotymi stiukami w stylu rokokowym. Są tu także pozostałości dwóch barokowych pieców, z których zachował się tylko jeden odarty z kafli. Po lewej stronie sali balowej był salonik, a dalej pokoje gościnne i mieszkalne. Po prawej tzw. „salonik pompejański” z odrestaurowanymi już freskami, a dalej salon skupiający codzienne życie rodzinne. Na piętrze nad salą balową mieściła się biblioteka. Tutaj znajdowały się setki książek, listy, które napisał Cyprian Kamil Norwid do Pani na Korczewie oraz rękopisy i dokumenty. Wszystkie książki miały na pierwszej stronie ex libris przedstawiający herb Rawicz i napis „Z Bogiem nad Bugiem”. Niemalże wszystkie książki i dokumenty spalili Niemcy na dziedzińcu pałacowym w czasie II wojny światowej. Po obu stronach biblioteki były sypialnie, pokoje dzieci oraz pokoje gościnne.

Na wschód od pałacu znajduje się letni pałacyk zwany „Syberia” (obecnie w ruinie) z końca XIX wieku. Zbudował go Franciszek Jaszczołd na fundamentach i fragmentach starego muru średniowiecznego zamku, który prawdopodobnie wznosił się właśnie w tym miejscu.

Całość jest otoczona parkiem, o powierzchni 35,5 ha, zaprojektowanym w I połowie XIX wieku przez Franciszka Jaszczołda, o układzie nieregularnym. Dzielił się on na 2 części: park angielski i tzw „Dębniak” – park głównie dębowy (obecnie leśny rezerwat przyrody). Granicę stanowiły połączone potokiem i kaskadą stawy. W parku liczne okazy starodrzewu, szpaler lipowy, aleja grabowa, stare okazy platanów, tarasy i prześwit na osi pałacu w kierunku północnym. Również w parku znajduje się dawna oranżeria z 1840 roku, w latach 20-tych XX wieku przekształcona na kaplicę. Przy bramie wjazdowej usytuowano stróżówkę, zwaną basztą lub kordegardą. W okresie II wojny światowej pałac ponownie uległ zniszczeniu, jednak największej dewastacji został poddany w czasach powojennych, kiedy to majątek rozparcelowano, a rezydencja przeszła w ręce GS-u w Korczewie. W latach 60- tych i 70- tych znajdowały się w pałacu sklepy, magazyn nawozów sztucznych w sali balowej oraz mieszkania.

W latach 90-tych XX wieku pałac odzyskały córki hrabiów Wandy i Krystyna Ostrowskich i wróciły na stałe do Korczewa. Wkrótce rozpoczęła się odbudowa założenia. Starsza z sióstr – Renata Ostrowska zmarła w 2000 roku, natomiast młodsza – Beata Ostrowska Harris już od kilku lat prowadzi w Korczewie firmę i pomału odbudowuje „Perłę Podlasia”.

Korczew jest położony 6 km na południe od Drohiczyna, przy lokalnej drodze do Łosic.

Zdjęcia wykonano w lipcu 2021 roku.