Najcenniejszym zabytkiem Grenady jest dominujący nad miastem monumentalny warowny zespół pałacowy Alhambra (dosłownie „czerwona”). Twierdza wzniesiona została w latach 1232-73, w miejscu pochodzącej z IX wieku fortecy Alcazába po przybyciu uchodźców z podbitej przez wojska katolickie Kordoby, przez Nasrydów (ostatnia dynastia arabska w Hiszpanii) i była sukcesywnie rozbudowana przez cały XIV wiek. Cały zespół uważany jest za arcydzieło architektury arabskiej w Hiszpanii. W czasie swojej największej świetności budowla była otoczona przez potężne mury obronne z 24 wieżami i czterema potężnymi basztami. Budowlę cechuje niezwykłe bogactwo dekoracji wnętrz, m.in. arkadowe galerie kolumnowe, stalaktytowe sklepienia czy ściany wykładane charakterystycznymi płytkami (azulejos). Cały kompleks ma 720 metry długości i 220 szerokości. Do roku 1492, w którym została zajęta przez Hiszpanów, była siedzibą emirów Grenady.   Alhambra nigdy nie została zdobyta, władcy chrześcijańscy do środka wkroczyli dopiero po poddaniu miasta. Zakończenie arabskiego panowania nad Grenadą przypadło na 3 stycznia 1492 roku. Właśnie wtedy ostatni z władców, król Boabdil (Abu Abdallah Muhammad XII), poddał miasto połączonym siłom Izabeli Kastylijskiej (zwanej później Izabelą Katolicką) oraz Ferdynanda Aragońskiego.

Po zdobyciu miasta władcy chrześcijańscy zachwycili się kompleksem i zdecydowali się dokonać jedynie małych korekt czy zmian bez większej ingerencji w samą strukturę. Pomiędzy Pałacami Nasrydów a twierdzą Alcazaba powstał renesansowy Pałac Karola V, a meczet zamieniony został na kościół. Od początku XVIII wieku, po zawirowaniach z sukcesją na hiszpańskim tronie, Alhambra przestała być siedzibą członków rodziny królewskiej i zaczęła popadać w coraz większą ruinę. Po inwazji Napoleona w latach 1808 – 1812 kompleks zamieniony został w koszary. Przez długi czas służyła za więzienie, później (w XIX wieku) została odbudowana z zachowaniem pierwotnego stylu.

Zespół składa się z położonej w zachodniej części twierdzy Alcazaba, centralnie położonego pałacu Karola V i (na północ od niego) pałaców Nasrydów (Palacios Nazaríes), a za nimi rozległe tarasowe ogrody Jardines de Partal. Na górnym zboczu Alhambry rozpościera się Generalife,  zespół ogrodowy z pawilonami, który był letnią rezydencją emirów mauretańskich.

– Najstarszą częścią Alhambry jest twierdza Alcazaba. Jej budowa rozpoczęła się w pierwszej połowie XIII wieku, zaraz po tym jak utworzono niezależny Emirat Grenady. Na miejsce budowy nowego kompleksu wybrano wzgórze La Sabika na którym zachowały się ruiny istniejącej tam wcześniej twierdzy. Nowa struktura powstała bezpośrednio na skale i otoczona była podwójnymi murami oraz wysokimi wieżami. Odwiedzając Alcazabę możemy pospacerować po murach i wejść na część wież obronnych. Najwyższą z nich jest 27-metrowa wieża Torre de la Vela (po prostu Wieża Strażnicza). Z góry rozpościera się świetny widok na otaczające miasto.

– Pałace Nasrydów są bez wątpienia najwspanialszą częścią Alhambry. Cały kompleks pałacowy zachwyca pięknymi zdobieniami (m.in. płytki azulejos, gipsowe płaty wypełnione wzorami geometrycznymi i naturalistycznymi oraz drewniane zdobione sufity), dziedzińcami (patio), fontannami i ogólnym przepychem. Pałace Nasrydów to tak naprawdę trzy pałace całkowicie niezależne od siebie i zbudowane w różnych okresach. Każdy z nich spełniał też inną rolę. Wszystkie jednak wchodziły w skład królewskich rezydencji (Alcazar). Zbudowany w XIV wieku za panowania emirów Ismaila I, Jusufa I i Muhamada V labirynt pałaców, pawilonów, dziedzińców, ogrodów, basenów itp., odznaczający się nadzwyczajnym bogactwem dekoracji wnętrz i uchodzący za arcydzieło architektury islamu, jest zorganizowany wokół dwóch głównych dziedzińców, Patio de los Arrayanes (Dziedziniec Mirtów) i Patio de los Leones (Dziedziniec Lwów). Pałac Mexuar, położony po zachodniej stronie Dziedzińca Mirtów, stanowił miejsce pracy administracji państwowej, sądowej i urzędników dworskich. W głównej sali, ukończonej w 1365 roku, odbywały się posiedzenia rządu oraz miały miejsce audiencje publiczne; audiencje prywatne miały miejsce w tzw. Złotej Komnacie (Cuarto Dorado).

– Budowa pałacu Karola V, według projektu hiszpańskiego architekta Pedro Machucę, rozpoczęła się w 1527 roku i kończyła się już po śmierci architekta w 1550 roku. Finalnym efektem prac jest prawdopodobnie najwspanialszy renesansowy pałac w Hiszpanii z niesamowitym okrągłym wewnętrznym dziedzińcem otoczonym portykami i dwoma galeria nad sobą. Pałac zachwyca również bogatą w zdobienia fasadą. Dziś na terenie pałacu znajdują się dwa muzea. Na parterze mieści się Muzeum Alhambry (Museo de la Alhambra) z eksponatami archeologicznymi. Na pierwszym piętrze z kolei znajduje się Muzeum Sztuk Pięknych (Museo de Bellas Artes).

– Generalife, to założony w XIV wieku zespół ogrodowy z pawilonami, będący niegdyś letnią rezydencją emirów Grenady, leżący na północny wschód od Alhambry, poza jej murami. Centrum Generalife stanowi Patio de la Acequia (zwany też Patio de Ria), zamknięty ogród w stylu orientalnym, z długim wąskim basenem. Jedną z atrakcji tzw. Górnych Ogrodów, obok głównego zespołu budowli Generalife, są schody, po których spływa woda („schody wodne”, Escalera del Aqua); Dolne Ogrody (Jardines Bajo) można podziwiać idąc z Alhambry do Generalife.

Grenada jest położona 370 km na południe od Madrytu.

Zdjęcia pochodzą z filmu nagranego kamerą VHS w sierpniu 1995 roku. Niestety ich jakość pozostawia wiele do życzenia, ale chciałem je wykorzystać.