Kościół Pokoju został zbudowany w latach 1654 – 1655. Jego powstanie wiąże się postanowieniami pokoju westfalskiego, kończącego wojnę trzydziestoletnią (1618-1648). Na jego mocy cesarz musiał wyrazić zgodę na wzniesienie kościołów ewangelickich w trzech śląskich miastach: w Głogowie, Jaworze i Świdnicy. Miały one być zlokalizowane na przedmieściach, zbudowane z materiałów niegodnych Domu Bożego: z drewna, gliny i słomy, a także nie posiadać wieży (obecna pochodzi z I ćw. XVIII w.).

Projektantem tej świątyni był wrocławski architekt Albrecht von Säbisch. W sprawach ciesielskich doradzał mu Andreas Gamper, mistrz z Jawora. Powstała budowla o kształcie prostokątnym, zakończona trójbocznym prezbiterium. Przy jego budowie zastosowano drewnianą konstrukcję ryglową, wypełnioną zgodnie z cesarskim nakazem gliną i słomą.

Wnętrze jest barokowe. Uwagę zwracają czteropiętrowe empory – najstarsze II i IV powstały wraz z budową tej świątyni, ozdobione scenami ze Starego i Nowego Testamentu. Natomiast I i III dobudowane zostały na początku XVIII stulecia, o odmiennej już tematyce – dominują tu wizerunki herbów okolicznej szlachty, niekiedy nawet z wizerunkami ich rodowych siedzib oraz godła cechowe. Ołtarz wykonany został w 1672 roku przez Michaela Schneidera. Sześcioboczna koszowa ambona, podtrzymywana przez anioła jest dziełem pochodzącym z legnickiej pracowni rzeźbiarza Mateusza Knothe, a jej wykonanie datuje się na rok 1670. Do innych ciekawych zabytków należy chrzcielnica fundacji Georga von Schweinitz z Kłaczyny i jego żony Anny (1656 r.). Przy ścianie zachodniej znajdują się organy zbudowane w 1855 roku. Całość przykrywa sklepienie kasetonowe ozdobione dekoracją malarską. Na terenie obecnego parku wokół Kościoła pierwotnie mieścił się cmentarz ewangelicki,który w1972 roku został zlikwidowany. Świątynia od wieków zachwyca mistrzostwem wykonania i przebogatym wystrojem. Jest świadectwem burzliwych dziejów Europy, perłą światowego dziedzictwa. W jej wnętrzu od lat odbywają się Jaworskie Koncerty Pokoju. W grudniu 2001 roku została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Naturalnego UNESCO.

Kościół jest położony przy ul. Limanowskiego 40.

Gotycki zamek piastowski zbudowany około 1224 roku (osobny artykuł).

Gotycki kościół pw. św. Marcina został zbudowany w XIII wieku, z piaskowca. Do dwuwieżowej świątyni prowadzą trzy portale: od południa z tympanonem zawierającym scenę ze św. Marcinem (XV w.), od zachodu z tympanonem maswerkowym z bordiurą postaci (XIV w.) i od zachodu renesansowy z płaskorzeźbami i kolumnami (I c. XVII w.). Wnętrze nakryte sklepieniem krzyżowo-żebrowym. Ołtarz główny architektoniczny z obrazem „Apoteoza św. Marcina” pędzla Feliksa Antona Schefflera. Wnętrze zostało bogato wyposażone w okresie barokizacji (lata 30. XVIII w.). Do najwcześniejszych powstałych elementów wystroju kościoła należą figura św. Marcina biskupa (XIV w.), płyta epitafijna ze sceną Ukrzyżowania (1362 r.), Madonna z Dzieciątkiem (XV w.), Matka Boska Bolesna (XVI w.). Wokół świątyni otoczony murem teren dawnego cmentarza z licznymi epitafiami.

Kościół jest położony przy pl. Kościelnym.

Pierwotny ratusz, wymieniony był po raz pierwszy w dokumencie tkaczy z 1373 roku. W 1394 roku wzniesiono wieżę ratuszową jako symbol samodzielności i bogactwa miasta, która po przebudowach zachowała się do dzisiaj. U jej szczytu umieszczono posągi rycerzy i władców, m.in. króla Czech Wacława IV, ks. Bolka II Małego i jego brata, ks. Henryka II. W 1799 roku powstał teatr, który w trzeciej ćwierci XIX w. otrzymał wystrój neobarokowy i należy dziś do najciekawszych wnętrz teatralnych Dolnego Śląska. Wieża spełniała przez wieki rozmaite funkcje. Była miejscem skąd wypatrywano pożaru, jedynym zegarem w mieście odmierzającym upływający czas. W niej też mieścił się skarbiec, archiwum i więzienie.

Budynek ratusza przebudowywano dwukrotnie: w 1617 i 1846 roku. W 1895 roku doszczętnie spłonął, pozostała tylko wieża. W latach 1895-97 zbudowano go praktycznie od podstaw wg. projektu berlińskiego architekta H. Gutha. 22 listopada 1897 roku uroczyście oddano do użytku nowy ratusz w stylu neorenesansowym. Wewnątrz znajduje się sala rajców z zabytkowymi boazeriami, pozornym sklepieniem i największymi na Dolnym Śląsku witrażami o tematyce alegorycznej wykonanymi w Königliche Glasmalerei Institut w Berlinie, według projektu berlińskiego artysty Juliusa Jürsa.

Ratusz stoi na środku Rynku.

Prostokątny Rynek otaczają domy mieszczańskie z arkadami. W miejscu zniszczonej w 1945 roku wschodniej i fragmencie północnej pierzei, na początku lat 60-tych XX wieku zbudowano bloki według projektu S. Müllera. W kamienicy nr 24 (róg Rynku i ul. Klasztornej) mieszkała Hennrieta Hanke (1785– 1862) autorka licznych i swego czasu poczytnych romansów. W pierzei południowej znajdują się najstarsze domy pochodzące z XVI, XVII i XVIII wieku. Do najciekawszych należy kamienica nr 23 z charakterystycznym wykuszem. W pierzei zachodniej znajduje się kamienica wizerunkiem ula na elewacji.

Zespół poklasztorny oo. Bernardynów, obecnie siedziba Muzeum Regionalnego w Jaworze. Wybudowany został pod koniec XV wieku w stylu gotyckim. Zespół składa się z gotyckiego kościoła p.w. Wniebowzięcia NM Panny i konwentu. Świątynia została poświęcona w 1489r. W części klasztornej zachowany są polichromie z początku XVI wieku: „Upadek pod krzyżem” i „Stygmatyzacja św. Franciszka”. Wnętrze kościoła zdobią również liczne malowidła ścienne. Sklepienia pokrywają barwne motywy roślinne. Nad łukiem tęczowym dominuje przedstawienie św. Bernardyna z 1503 roku, a na ścianie południowej jest cykl ośmiu przedstawień pasyjnych, ujętych w kwatery. W latach 1565-1638 klasztor należał do miasta, które urządziło w nim m. in. szkołę protestancką. W 1810 roku w wyniku kasacji zakonu stał się on własnością państwa. Wówczas mieścił się w nim arsenał wojskowy, a w samym budynku zakonnym policyjny urząd śledczy. W latach 1845-1964 popadał w ruinę. W 1964 roku został przekazany Muzeum Regionalnemu, które przeprowadziło generalny remont i prace konserwatorskie.

Kościół jest położony przy ul. Klasztornej 2.

Kaplica św. Wojciecha – Barokowy obiekt o średniowiecznej metryce. W miejscu tym znajdowała się synagoga, którą władze miasta przejęły za zgodą króla Albrechta II w 1438 roku, przebudowując na kościół. Od 1446 roku pełnił funkcję kaplicy szpitalnej. W 1729 roku, z inicjatywy hrabiny Schaffgotsch, została gruntownie przebudowana. W latach powojennych pełniła funkcję kaplicy chrzcielnej.

Kaplica jest położona przy ul. Czarnieckiego.

Klasztor i kościół Franciszkanek – W 1748 roku franciszkanki kupiły od hrabiów Hochbergów posiadłość położoną przy obecnej ulicy Żeromskiego. Wówczas został zbudowany kościół wraz z klasztorem. W latach 1812-47 miała tu siedzibę szkoła ewangelicka dla dziewcząt, a następnie, do 1904 roku, szkoła katolicka. W 1905 roku na parterze urządzono bibliotekę i czytelnię, a na piętrze prewentorium dla chorych na płuca. W latach 30-tych w świątyni mieściła się rekwizytornia teatralna, a po 1945 roku magazyn meblowy. Obecnie należy do Kościoła Zielonoświątkowego.

Kościół jest położony przy ul. Żeromskiego 11.

Kościół św. Barbary. Pierwsze wzmianki o istnieniu w tym miejscu świątyni chrześcijańskiej pod wezwaniem św. Barbary, pochodzą z połowy XIII wieku, gdy proboszcz Bartłomiej odprawił nabożeństwo żałobne w pierwszą rocznicę śmierci Henryka II Pobożnego w bitwie pod Legnicą. Oznaczałoby to, że była to pierwsza świątynia w Jaworze, przed kościołem św. Marcina. Później służyła jako kaplica szpitalna oraz, w latach 1564-1651 (gdy kościołem św. Marcina gospodarowała gmina ewangelicka) jako magazyn. W 1776 roku kaplica spłonęła podczas pożaru, który strawił dwie trzecie miasta. W 1786 roku budowlę odbudowano, nadając jej obecny kształt. W latach 1846–1944 pełniła funkcję kaplicy pogrzebowej dla mniejszości katolickiej Jawora. Aktualnie kościół należy do parafii św Marcina, jego ostatni remont odbył się w 1987 roku i od tego czasu pełni funkcję kaplicy pogrzebowej. Kościół jest budowlą jednonawową, zbudowaną na planie prostokąta. Fasada składa się z dwóch kondygnacji: dolnej, sięgającej do stropu, w której znajduje się nisza z figurą św. Barbary, oraz górnej, którą wieńczy szczyt udekorowany pilastrami i gzymsami. Najcenniejszym elementem wyposażenia jest 3-kondygnacyjny ołtarz renesansowy.

Kościół jest położony przy ul. Lipowej 2,