Na 300 metrowym wzniesieniu, zwanym dziś Rocca, pierwsi osadnicy założyli miasto. Od wschodniej strony wzgórza, w jaskiniach i grotach odkryto ślady jeszcze po czasach antycznych, między innymi ruiny świątyni Diany. Zbudowano ją prawdopodobnie w V wieku p.n.e. na pozostałościach wcześniejszego przybytku z wieku IX i jest dzisiaj jedną z niewielu pozostałości po Grekach. Idąc malownicza ścieżką, wzdłuż wykutych w ścianach murów, po około 20 minutach dotrzemy do ruin świątyni Diany.

Castello della Rocca – idąc dalej, na samym szczycie wzniesienia znajdują się dobrze zachowane ruiny po wielkim normańskim zamku, zbudowanym w XII wieku. Niedawno odrestaurowane mury, znajdujące się na skraju Rocca, utworzone zostały już w czasie wczesnego średniowiecza, a począwszy od XII wieku stanowiły skuteczną ochronę dla zamku. Wykopaliska archeologiczne pozwoliły odkryć ściany zewnętrzne, jak i wewnętrzne fortyfikacji, a w środku wiele historycznych pomieszczeń. Na zewnątrz zamek miał dwie czworokątne wieże, jedną od strony wschodniej, drugą od strony północnej.

Normańska katedra pw. św. Wawrzyńca z 1131 roku ufundowana przez normańskiego króla Rogera II. Budowę rozpoczęto po tym, gdy na plaży w Cefalù wylądował król Sycylii Roger II, uratowawszy się ze sztormu. Obawiając się o własne życie, przysiągł wcześniej na morzu Chrystusowi, że jeśli przeżyje burzę, to wybuduje katedrę.

Prace nad katedrą kontynuowali w latach 1180–1240 Hohenstaufowie. Podczas budowy świątyni zostały zastosowane różne style architektoniczne, normańskie, anglosaskie, arabskie i bizantyjskie.W 2015 roku katedra została wpisana na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Fasadę flankują dwie wieże, zbudowane w typowym stylu normańskim, symbolizujące dwie władze – papieską i królewską. W środku kościoła znajdują się piękne arkady kolumn, pochodzące jeszcze z II wieku. Natomiast portyk, wraz z trzema, łączącymi wieże łukami, dobudowano dopiero pod koniec XV wieku.

Świątynię wyróżniają piękne mozaiki, których we wnętrzach kościoła znajdziemy naprawdę wiele. Dominującym elementem wnętrza jest bizantyjska mozaika przedstawiająca Chrystusa Pantokratora. Nad Pantokratorem widnieje napis w języku łacińskim: + FACTUS HOMO · FACTOR HOMINIS · FACTIQUE REDEMPTOR + IUDICO CORPOREUS : CORPORA · CORDA · DEUS + (+ Stawszy się człowiekiem [Ja] twórca człowieka i odkupiciel stworzenia + sądzę ciała [jako] cielesny [i] serca [jako] Bóg +). Jezus Pantokrator (Wszechwładca), ukazany w absydzie, jako Prorok, Król i Kapłan. Jego prorocza rola pokazana jest za pomocą otwartej Ewangelii, którą Jezus trzyma w lewej dłoni. Ewangelia otwarta jest zaś na wersecie, zapisanym po grecku, jak i w łacinie: „Ja jestem światłością świata. Kto idzie za mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia”. Poniżej widać apostołów Filipa, Jakuba, Andrzeja, Szymona czy Bartłomieja, którzy w rękach trzymają zamknięte księgi, co oznacza, że tylko Jezus przemawiał i tylko jego słowa były prorocze.

Ciekawa jest także mozaika, przedstawiająca Madonnę wraz z czterema archaniołami: Michałem, Gabrielem, Rafałem i Urielem. Oprócz Apostołów, na prawej ścianie, można podziwiać mozaiki z Abrahamem, w towarzystwie Dawida i Salomona. Na sklepieniu nawy królują motywy roślinne i zwierzęce. Oprócz tego w katedrze znajduje się monolityczna chrzcielnica z XII wieku i marmurowa rzeźba Madonny z dzieciątkiem, wykonanej przez Antonella Gaginii w 1533 roku. Do kościoła przylega klasztor, którego zachowane po dziś wnętrza, są dowodem jednej z piękniejszych w całej Sycylii architektury normańskiej.

Uliczki Cefalu.