Pierwsze wzmianki o Mińsku pochodzą z 1067 roku i są związane z bitwą nad Niemigą, w której książę połocki Wsiesław Briaczysławicz uległ koalicji książąt ruskich. W 1101 roku gród został stolicą księstwa podporządkowanego Księstwu połockiemu. W połowie XIII wieku tereny te stanowiły lenno Wielkiego Księstwa Litewskiego. Około roku 1300 Mińsk został opanowany przez Witenesa i wszedł w skład państwa litewskiego.

W 1390 roku król Władysław II Jagiełło ufundował w mieście pierwszy kościół farny pw. Trójcy Przenajświętszej. Od Unii Horodelskiej w 1413 roku Mińsk był stolicą województwa mińskiego Wielkiego Księstwa Litewskiego i I Rzeczypospolitej. W roku 1441 roku król Kazimierz Jagiellończyk nadał Mińskowi oraz innym miastom znaczne przywileje. Znaczny rozwój spowodował, że Mińsk otrzymał od Aleksandra Jagiellończyka prawa miejskie magdeburskie w 1499 roku, a w 1502 roku król wraz ze swoją żoną Heleną przez dwa miesiące przebywał w mieście. W 1505 miasto zostało zniszczone przez Tatarów krymskich, a w czasie wojny z Moskwą w 1508 roku nieskutecznie oblężone przez wojska moskiewskie Michała Glińskiego, które następnie zostały zniszczone w bitwie pod Orszą. W 1513 roku otworzono w mieście pierwszy szpital. W 1547 miasto uległo wielkiemu pożarowi.

Po Unii lubelskiej w 1569 roku, Mińsk wszedł w skład Rzeczypospolitej Obojga Narodów. W 1582 roku zbudowano murowany ratusz oraz powstało kolegium zakonu jezuitów. Od 1599 roku co dwa lata, na przemian z Nowogródkiem, w Mińsku odbywała się wiosenna sesja Trybunału Głównego Wielkiego Księstwa Litewskiego (jesienna zawsze w Wilnie). W 1633 roku został zbudowany w Mińsku klasztor bernardynów. W czasie wojny z Moskwą w dniu 11 lipca 1655 roku miasto zajęły wojska moskiewskie. W 1656 roku rozpoczęto budowę klasztoru jezuitów. W 1659 roku powstała pierwsza apteka. 27 czerwca 1660 roku doszło do bitwy pod Połonką, gdzie wojska Rzeczypospolitej odniosły zwycięstwo, po czym tej samej nocy z 28 czerwca na 29 czerwca hetman Stefan Czarniecki wysłał w stronę Mińska 12 chorągwi pod dowództwem Pawła Borzęckiego. Następnie zwycięska armia dotarła do Mińska. W 1664 miasto trzy razy odwiedził król Jan II Kazimierz Waza. Pod koniec XVII wieku miasto było ufortyfikowane wałami ziemnymi, znajdował się w nim zamek starosty, murowany dwór Hlebowicza oraz liczne klasztory. W 1708 roku, na rozkaz cara Piotra I, miasto zostało spalone przez Rosjan. W 1733 Mińsk prawie dwa lata okupowała armia rosyjska. W 1773 roku Komisja Edukacji Narodowej utworzyła w mieście „szkołę akademicką”. Wskutek zagarnięcia w I rozbiorze części wschodnich województw przez Rosję, odbywające się od 1599 roku sesje Trybunału Litewskiego przeniesiono w 1775 roku z Mińska do Grodna co spowodowało dalszą utratę znaczenia przez miasto.

Po drugim rozbiorze Rzeczypospolitej w 1793 roku Mińsk znalazł się w granicach Imperium Rosyjskiego. W 1839 roku władze rosyjskie zlikwidowały Kościół unicki, do którego należała większość mieszkańców miasta. W roku szkolnym 1907/1908 pierwsza szkoła średnia w Mińsku – męska szkoła realna – zaczęła legalnie nauczać języka polskiego. Na zajęcia z niego zapisało się 54 uczniów, w kolejnym roku liczba ta spadła do 25 i utrzymywała się w okolicach tej wartości przez kolejne lata. W 1909 roku, w czasie wyborów samorządowych, do rady miejskiej zostało wybranych 29 Polaków, 9 Rosjan, 4 Żydów i 3 przedstawicieli innych narodowości. 20 kwietnia (3 maja) 1917 roku po raz pierwszy możliwe było zorganizowane w mieście obchodów przyjęcia Konstytucji 3 maja. 19 stycznia 1918 roku polscy i białoruscy mieszkańcy Mińska rozbroili część uciekających bolszewików i przejęli władzę w mieście. Polacy administrowali większą, zachodnią częścią miasta, Białorusini – wschodnią. 21 stycznia polsko-białoruska administracja przekazała władzę wkraczającym do miasta wojskom niemieckim. Pod niemiecką okupacją w mieście funkcjonowały podziemne organizacje polskie, m.in. Rada Okręgowa i zajmująca mniej ważną pozycję Rada Polska Ziemi Mińskiej. Pod koniec 1917 roku w Mińsku powstał Związek Zawodowy im. Stanisława Staszica, usiłujący utworzyć polską kooperatywę. Jesienią 1918 roku powstała Samoobrona Ziemi Mińskiej i Grodzieńskiej – polska organizacja wojskowa mająca na celu obronę tych ziem przed bolszewikami. W Mińsku jej organizatorem był gen. Aleksander Bernatowicz. Z nominacji Piłsudskiego dowodzenie nad nią przejął płk. Kobordo.

W styczniu 1919 roku, po wycofaniu się Niemców, miasto przejęli bolszewicy. 5 stycznia 1919 roku Mińsk został ogłoszony stolicą Białoruskiej SRR. W tym okresie polska Rada Okręgowa przekształciła się w Związek Rad i Organizacji Polskich oraz wyłoniła z siebie Komitet Wykonawczy, co wywołało represje ze strony władz sowieckich. Polskie podziemie przeprowadziło następnie tajne wybory, w wyniku których wyłoniona została Rada Główna. W okresie bolszewickiej okupacji legalnie działał polski Związek Chrześcijańskiej Demokracji – organizacja licząca ok. 3000 członków, ciesząca się poparciem duchowieństwa katolickiego, deklarująca poparcie dla demokracji, a jednocześnie niechętnie nastawiona do Białorusinów.

8 sierpnia 1919 roku Mińsk został zdobyty przez wojska polskie w toku operacji prowadzonej przez generała Stanisława Szeptyckiego (m.in. 15 Pułk Ułanów pod dowództwem ppłk. Władysława Andersa) i części „błękitnej armii” generała Hallera. Samo miasto zajęła 2 Dywizja Piechoty Legionów, zaraz po niej wkroczyła 1 Dywizja Strzelców Wielkopolskich. W czasie szturmu miasta Polacy ponieśli bardzo niewielkie straty. Komendantem wojskowym Mińska został płk Zdzisław Raabe. Polska żandarmeria wojskowa dokonała aresztowań bolszewickich agentów i funkcjonariuszy bolszewickich służb bezpieczeństwa. 15 września 1919 roku został utworzony okręg miński Zarządu Cywilnego Ziem Wschodnich. Jego komisarzem został Władysław Raczkiewicz. Rada Główna podjęła decyzję o samorozwiązaniu. W lipcu 1920 roku miasto zdobyli Rosjanie podczas wojny polsko-bolszewickiej, jednakże po zwycięskiej dla strony polskiej bitwie niemeńskiej w dniu 12 października 1920 roku 14. Dywizja Piechoty Wielkopolskiej ponownie wkroczyła do Mińska, ale zaledwie na kilka dni.

Ku wielkiej rozpaczy Polaków – Mińszczan, ostatecznie na mocy traktatu ryskiego został włączony do Białoruskiej SRR (od 1922 ZSRR). W latach trzydziestych (podczas „wielkiego terroru”) i po agresji ZSRR na Polskę, miasto stanowiło ośrodek terroru NKWD – kilkadziesiąt tysięcy osób ludobójczo rozstrzelano i pochowano m.in. w Kuropatach, w tym duży odsetek mińskich Polaków. Przed zajęciem Mińska przez Niemców, NKWD w czerwcu 1941 roku wymordowała część polskich więźniów osadzonych w Więzieniu Centralnym i tzw. Amerykance. Od lipca 1941 roku do lipca 1944 roku Mińsk był okupowany przez Niemców, którzy wymordowali miejscowych Żydów. Tutaj działał i zginął w wyniku zamachu Gauleiter Okręgu Generalnego Białoruś Wilhelm Kube, jego następcą został Curt von Gottberg. Obszar IV Wachlarza Armii Krajowej obejmował Mińsk, w tutejszym więzieniu przebywali aresztowani żołnierze Wachlarza. 3 lipca 1944 Armia Czerwona odbiła miasto z rąk niemieckich. Od 1991 roku miasto jest stolicą Republiki Białorusi. Przez wieki zamieszkany przez Polaków, Mińsk stanowi ważny ośrodek życia Polaków na Białorusi.

W związku z wielokrotnym niszczeniem miasta w Mińsku zachowało się niewiele zabytków.

Z uwagi na brak czasu zdjęcia wykonane w lipcu 2014 roku pokazują miasto w najbliższej okolicy hotelu Orbita.