Kościół pw. św. Teresy od Dzieciątka Jezus w Bojadłach został wzniesiony latach 1757-58, z fundacji Adama Heinricha Kottwitza. Według przekazów źródłowych świątynia służyła wówczas nie tylko ewangelikom. Prawdopodobnie mogli w niej odprawiać msze także katolicy a kazania miały być wygłaszane również w języku polskim. W XIX wieku przeprowadzono remont kościoła, wprowadzając między innymi klasycystyczny hełm wieży w kształcie obelisku. Na koniec XIX wieku należy natomiast datować wprowadzenie odeskowania wieży kościelnej.

Kościół w Bojadłach wzniesiony został na planie wydłużonego ośmioboku z zakrystią od strony wschodniej oraz kruchtami od południa i północy. Dodatkowo od strony zachodniej wprowadzono wieżę. Główna bryła nawy nakryta została dachem wielospadowym, dobudówki dachami dwuspadowymi a zakrystia trójspadowym. Przysadzista wieża z niskim trójspadowym dachem i wysokim tamburem zwieńczona jest klasycystycznym kopulastym hełmem zakończonym formą obeliskowej sterczyny. Elewacje kościoła, wzniesione na wysokiej odsadzce, artykułowane są układem słupów połączonych ryglami, wydzielającymi pola w postaci leżących prostokątów. W narożach ścian wprowadzono dodatkowo po dwa zastrzały. Dwukondygnacyjne elewacje kościoła wzbogacone zostały regularnie wprowadzonymi otworami okiennymi – w kondygnacji niższej prostokątnymi, zbliżonymi do kwadratu, w kondygnacji wyższej prostokątnymi, zamkniętymi łukiem odcinkowym. W ścianach głównych dobudówek wprowadzono analogiczny układ otworów okiennych, ściany boczne pozostawiono jako pełne. Wszystkie elewacje świątyni, łącznie z pierwszą kondygnacją wieży, zwieńczono profilowanym gzymsem. Pierwsza kondygnacja elewacji wieży rozwiązana została podobnie do elewacji kościoła, z prosto zamkniętym otworem wejściowym. Wyższa, tamburowa kondygnacja wieży, pierwotnie zapewne konstrukcji szkieletowej, odeskowana została w XIX wieku. Wejścia do świątyni zakomponowano  w przyziemiu wieży od strony zachodniej oraz w kruchtach. Drzwi, być może pierwotnie o prostym wykroju, obecnie zamknięte są łukiem pełnym.

Salowe wnętrze kościoła bez wyodrębnionego prezbiterium, za pomocą ośmiu słupów, zostało podzielone na trzy nawy. Słupy pełnią także rolę konstrukcji empor zakomponowanych w kształt litery U i obiegających wnętrze świątyni od strony południowej, zachodniej i północnej. Zachodnia empora organowa ma wybrzuszenie do wnętrza wsparte na dodatkowych słupach. Prezbiterium wydzielone zostało wewnętrznie przez lekkie podwyższenie wschodniej partii zarysowanej balustradą. Przy ścianie wschodniej usytuowano barokowy ołtarz. Ściany oraz filary świątyni wtórnie pokryto drewnianą boazerią sosnową wykonaną do wysokości empor. Charakter wtórny ma również wprowadzona między ścianą wschodnią a pierwszym filarem od strony południowej, ścianka z niszami. Całość wnętrza nakryto trzema odrębnymi dla każdej z naw, pozornymi sklepieniami kolebkowymi o dekoracji kasetonowej. We wnętrzu kościoła, poza pochodzącym z pierwotnego wyposażenia ołtarzem, na uwagę zasługuje barokowa balustrada oraz rokokowe epitafium znajdujące się w strefie prezbiterialnej. W roku 1961 przeprowadzono remont. Adnotacje na karcie obiektu wskazują, że w roku 1964 kościół znajdował się w dobrym stanie. Wymiana pokrycia dachowego na blachę nastąpiła w 1985 roku. Wówczas też częściowo wymieniono podłogi i drzwi oraz wprowadzono boazerię we wnętrzu. W roku 1998 przeprowadzono remont elewacji.

Bojadła, położone są około 23 km na wschód od Zielonej Góry.

Zdjęcia wykonano we wrześniu 2022 roku