Historia Ciechocinka sięga czasów średniowiecza. Na obszarze dzisiejszego miasta istniała niegdyś osada i gród kasztelański Słońsk, po raz pierwszy wymieniony w falsyfikacie mogileńskim z 1065 roku. Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1379 roku (Ciechocino). Nazwa Ciechocinek po raz pierwszy pojawiła się w 1520 roku. Napływ osadników holenderskich na przełomie XVI i XVII wieku oraz przejście wsi w ręce Niemojewskich stały się dla Ciechocinka i okolic ważnym momentem rozwoju – osuszano bagna, karczowano lasy, odwadniano zalewane tereny, zasiedlano nieużytki. Po I rozbiorze, kiedy Austria zagarnęła żupy solne w Wieliczce i Bochni, podjęto poszukiwania nadających się do eksploatacji źródeł solanki i największe odkryto właśnie w Ciechocinku. Na mocy „ustawy solnej” z 5 marca 1791 zamierzano wybudować warzelnię soli, lecz późniejsze burzliwe wydarzenia nie sprzyjały realizacji projektu. Po śmierci w 1810 roku ostatniego z Niemojewskich – Ksawerego – lokalne dobra przeszły w ręce jego córkom – Barbarze i Ksawerze. Barbara wyszła za mąż za Józefa Zawadzkiego, a ten w 1823 roku sprzedał dwie włóki ziemi ze źródłami solankowymi Konstantemu Wolickiemu. Dwa lata później Wolicki przekazał nabyty majątek bezinteresownie Skarbowi Królestwa Polskiego. Na mocy kontraktu z 10 czerwca 1825 roku przejął na siebie obowiązek wybudowania na koszt Skarbu Królestwa warzelni soli. Zgodnie z treścią ukazu cara Mikołaja I z 10 października 1827 roku Skarb Królestwa wykupił od Józefa Zawadzkiego dobra ciechocińskie. Stało się tak dzięki intensywnym staraniom Stanisława Staszica i Ksawerego Druckiego-Lubeckiego. Pod tężnie, warzelnię i plantacje cierni wykupiono obszary należące do Słońska i Wołuszewa. W latach 1824-29 wybudowano tężnie I i II, natomiast w 1830 roku ukończono budowę warzelni. Po powstaniu listopadowym w miejscowej austerii rządowej położonej w obecnym Parku Zdrojowym oraz karczmie na Starym Ciechocinku zainstalowano po cztery miedziane wanny, powstał zalążek zakładu leczniczego i do Ciechocinka zaczęli przybywać kuracjusze. Tę datę przyjmuje się za oficjalne narodziny uzdrowiska w Ciechocinku.

Obecnie Ciechocinek jest miastem o charakterze uzdrowiskowym. W mieście praktycznie nie ma przemysłu, znajdują się tu m.in. szpitale uzdrowiskowe, sanatoria, prewentorium, ośrodki wypoczynkowe (wczasowo-turystyczne), zakłady przyrodolecznicze, pijalnia wód mineralnych, hotele, restauracje, warzelnia soli. Część uzdrowiskowa bogata jest w zieleń parków, skwerów, kwietników i dywanów kwiatowych. Co roku przyjeżdża wielu kuracjuszy i turystów. Podstawą rozwoju są wody lecznicze: chlorkowo-sodowe, bromkowe, jodkowe, żelaziste, borowe, które pochodzą z licznych na tym terenie źródeł solankowych. Leczy się tutaj choroby narządów ruchu, reumatyczne, ortopedyczno-urazowe, kobiece, układu oddechowego, nerwowego i krążenia. W tym celu stosuje się wiele zabiegów m.in. kąpiele solankowe, jodobromowe, siarkowe, zawijania borowinowe, balneoterapie (fizykoterapia, inhalacja, irygacja, klimatoterapia, kuracja pitna), gimnastykę i masaże.

W północnej części uzdrowiska znajduje się Park Zdrojowy, założony w 1875-76 roku w stylu krajobrazowym z licznymi gatunkami drzew i krzewów (także egzotycznymi) jego projektantem i twórcą był Hipolit Cybulski. Przy parku znajduje się zespół trzech tężni solankowych, wzniesionych w XIX wieku. Jest to największa tego typu drewniana konstrukcja w Europie. Ciechocińskie tężnie zostały zaprojektowane przez profesora Akademii Górniczej w Kielcach Jakuba Graffa. Tężnia numer I o długości 648 metrów, pojemności 5000-5800 m³ i tężnia numer II o długości 719 metrów, pojemności ok. 6000-6300 m³ zbudowane zostały w latach 1824–28, tężnia numer III o długości 333 metrów, pojemności ok. 2900 m³ powstała w 1859. Podstawę tężni stanowią wbite w ziemię dębowe pale w liczbie około 7000, na których umieszczono świerkowo–sosnową konstrukcję wypełnioną tarniną, po której spływa solanka. Ustawione w kształcie podkowy o łącznej długości 1741,5 metrów i każda o wysokości 15,8 metrów. Solanka o stężeniu 5,8% pompowana jest ze źródła nr 11 (tzw. fontanna Grzybek) z głębokości 414,58 m i wtłaczana na szczyt tężni do specjalnych korytek. Dalej solanka przesącza się po ścianach tężni po tarninie i pod wpływem wiatru i słońca paruje, tworząc mikroklimat obfitujący w jod, sód, chlor, brom, dzięki czemu powstało tu naturalne, lecznicze inhalatorium.  Pozostałe zabytki:

– fontanna „Grzybek” 1926 (proj. Jerzy Raczyński);

– neogotycki kościół św. św. Piotra i Pawła z lat 1877-1884 według projektu Edwarda Cichockiego; w pobliżu kościoła stoi postać Matki Boskiej w białej szacie z niebieską chustą;

– cerkiew polowa pw. św. Michała Archanioła, wzniesiona w 1894 r. według projektu W. Feddersa w stylu drewnianego budownictwa rosyjskiego (obecnie siedziba prawosławnej parafii wojskowej);

– zespół dworca kolejowego – stary konstrukcji szachulcowej z 1870 r. i nowy z lat 1901-1902 (proj. Cz. Domaniewski);

– Zespół Łazienek;

– drewniany Teatr Letni z 1891, rozbudowany w 1901, odrestaurowany w 1998 (proj. Adolf Schimmelpfennig);

– Dworek Prezydenta RP 1932-1933 i 1999-2006; 

– liczne hotele i domy uzdrowiskowe.

Ciechocinek jest położony 20 km na południe od Torunia, 3 km na wschód od autostrady A1.

Zdjęcia wykonano w maju 2017 roku.