Kopenhaga została założona w 1167 roku przez biskupa Roskilde – Absalona, który otrzymał tę część Zelandii z nadania króla Waldemara I w połowie XII wieku. Z inicjatywy biskupa wzniesiono gród warowny, Slotsholmen, na wyspie naprzeciw niewielkiej osady rybackiej zwanej Havn (port). W 1191 roku Absalon zapisem testamentowym przekazał Kopenhagę na własność biskupom Roskilde. Wokół grodu wyrosło z czasem średniowieczne miasto. W 1254 roku Kopenhaga otrzymała prawa miejskie. Korzystnie usytuowany port i rozwijający się ruch handlowy poprzez Sund były ważnymi czynnikami wpływającymi na rozwój Kopenhagi, która w XIII wieku była dobrze zorganizowanym ośrodkiem handlowym. Podczas walk o panowanie nad Kopenhagą między królem Krzysztofem I a biskupem Roskilde Jakobem Erlandsenem, miasto zostało spalone i obrabowane w 1259 roku.

W XIV wieku miasto przeżyło kilka najazdów floty z Lubeki, a w latach 1368–69 zostało zniszczone przez siły Hanzy (rozebrano umocnienia miejskie i wyładowawszy pochodzącymi z nich kamieniami statki, zatopiono je w porcie blokując jego pracę). Część Kopenhagi rozciągająca się wokół katedry i założonego w 1479 roku uniwersytetu, była centrum władzy biskupiej w mieście. Siedliskiem władzy świeckiej był wzniesiony na ruinach biskupiego Slotsholmen, nowy zamek, w którym od 1420 roku rezydował król Danii Eryk Pomorski (w 1416 roku król odebrał miasto biskupowi Roskilde). W 1422 roku król nadał Kopenhadze przywileje handlowe wspierał gospodarczy rozwój miasta.

W 1443 roku Kopenhaga stała się de facto stolicą kraju. Od tego czasu datuje się szybki wzrost znaczenia Kopenhagi. W latach 1445–1767 Kopenhaga była miastem koronacyjnym królów Danii. Reformacja w 1536 roku zakończyła na dobre rozgrywki między biskupami Roskilde i królami Danii o Kopenhagę, pozostawiając miasto w ręku tych ostatnich. Kopenhaga była usytuowana w samym środku Królestwa Danii przy Sundzie, który był ważnym szlakiem handlowym i źródłem podstawowych dochodów kraju z nakładanych ceł. Dania w tamtych czasach była mocarstwem regionalnym w Skandynawii, Chrystian IV pragnął więc nadać swojej stolicy odpowiedni wygląd. Jego panowanie przyniosło Kopenhadze wielką rozbudowę (m.in. powstała ufortyfikowana dzielnica portowa Christianshavn w 1619 roku), a miasto zostało ozdobione wieloma wspaniałymi budynkami, które istnieją do dzisiaj. Fortyfikacje miejskie wzniesione za panowania Chrystiana IV zdały w pełni egzamin podczas oblężenia miasta przez Szwedów w latach 1658-60, którzy miasta nie zdobyli. W czasach monarchii absolutnej Fryderyk III kontynuował politykę umacniania Kopenhagi jako twierdzy, szczególnie w obliczu zagrożenia szwedzkiego po tym, jak Dania utraciła Skanię i z miasta położonego w centrum kraju stała się nagle miastem na jego rubieżach. W jego czasach wzniesiono Kastellet, twierdzę obronną położoną na północ od centrum Kopenhagi. Podczas wojny północnej, latem 1700 roku, Kopenhaga przeżyła ponowne oblężenie, tym razem połączonych sił angielsko-holendersko-szwedzkich. Flota tych krajów dokonała bombardowania miasta, które jednak nie wyrządziło większych strat. Następną plagą, jaka nawiedziła duńską stolicę, była epidemia dżumy w 1711 roku. Zmarła wtedy 1/3 mieszkańców. W październiku 1728 roku doszło do wielkiego pożaru miasta, który strawił 2/5 zabudowy.. Odbudowa miasta po wielkim pożarze nadała mu też inny charakter: większość domów odbudowano według ówcześnie panujących prądów w architekturze: do Kopenhagi zawitał barok. W 1794 roku, po kolejnym wielkim pożarze Zamku Królewskiego Christiansborg, rodzina królewska przeniosła się do Amalienborga, który dotychczas pełnił rolę rezydencji podmiejskiej. W 1795 roku stare miasto ponownie strawił pożar.

W kwietniu 1801 roku na redzie portu kopenhaskiego doszło do bitwy morskiej floty duńskiej z brytyjską. Pokonani Duńczycy zmuszeni zostali do rezygnacji z polityki neutralności. Brytyjska flota wróciła we wrześniu 1807 roku po tym, jak Dania stanęła po stronie Napoleona. Doszło wtedy do pierwszego w historii terrorystycznego bombardowania dzielnic zamieszkanych przez ludność cywilną. Pożary pochłonęły 290 budynków, w tym katedrę; śmierć poniosło 2000 osób cywilnych. Kopenhaga została obrócona w gruzy, a flota duńska stacjonująca w porcie skonfiskowana przez Anglików.

Okres po zakończeniu wojen napoleońskich to czasy stagnacji i – paradoksalnie – niezwykłego rozkwitu kulturalnego Kopenhagi. W 1848 roku doszło w stolicy do demonstracji przed Zamkiem Królewskim Christiansborg, której uczestnicy domagali się wprowadzenia konstytucji. Została ona przyjęta w roku następnym, a Christiansborg stał się siedzibą duńskiego parlamentu – Folketingu. W 1856 roku rozebrano fortyfikacje otaczające miasto, które uniemożliwiały mu swobodny rozwój. II połowa XIX wieku była okresem rozrostu terytorialnego Kopenhagi, jej urbanizacji i industrializacji (powstał wtedy m.in. browar Carlsberga). Od 1857 roku miasto było oświetlane za pomocą latarni gazowych, od 1859 roku miało nowoczesne wodociągi, od 1860 roku kanalizację, od 1863 roku tramwaje konne (elektryczne od 1894 roku), od 1878 roku telefony, a od 1892 roku elektryczność. W 1911 roku Kopenhaga otrzymała nowoczesny dworzec kolejowy, który zastąpił poprzedni. W latach 1891-94 wybudowano nowy port. W latach międzywojennych Kopenhaga nadal była rozbudowywana.  W latach 1940–45 miasto znalazło się pod okupacją niemiecką. Od 1943 roku było centrum ruchu oporu i miejscem wielu akcji sabotażowych. W maju 1945 roku zostało wyzwolone przez duński ruch oporu i wojska brytyjskie.

Najważniejsze zabytki miasta:

– Katedra Najświętszej Marii Panny (duń. Vor Frue Kirke) – Pierwsza drewniana świątynia zbudowana z polecenia biskupa Roskilde i poświęcona w 1209 roku. Od końca XII wieku była świątynią kamienną, prawdopodobnie romańską. Odbudowana w stylu gotyckim została powiększona po pożarze w 1316 roku. W pierwszych latach reformacji katedra była ostatnim bastionem katolicyzmu w Kopenhadze. W 1530 roku została zdemolowana przez rozwścieczony tłum protestantów. Podczas bombardowania Kopenhagi we wrześniu 1807 roku przez flotę brytyjską, która celowała w wysoką na ponad 100 m wieżę katedry, spłonął dach barokowej świątyni i doszczętnie wypalone zostało jej wnętrze. Postanowiono jednak nie odbudowywać poprzedniej świątyni, lecz zburzyć ruiny i na tym samym miejscu wznieść zupełnie nową katedrę. Obecny kształt nadała jej odbudowa neoklasycystyczna w latach 1817-29 według projektu architekta Christiana Frederika Hansena. Fasadę katedry tworzy neoklasycystyczny sześciokolumnowy portyk zwieńczony tympanonem. Po obu stronach portyku ustawione są pomniki z brązu. Jeden z nich wyobraża Mojżesza a drugi Dawida. W latach 1975-79 dokonano gruntownej restauracji świątyni. Wnętrze świątyni jest dosyć surowe i oszczędne w wystroju, utrzymane w jasnych kolorach i dobrze naświetlone. Tworzy je galeria składająca się z 28 kolumn (po 14 z każdej strony nawy głównej), wzdłuż której ustawione zostały marmurowe rzeźby Thorvaldsena wyobrażające 12 apostołów. W ołtarzu głównym znajduje się rzeźba Bertela Thorvaldsena przedstawiająca Chrystusa. Katedra posiada nowoczesne organy i oświetlenie elektryczne złożone z wielkich żyrandoli w formie pierścienia. Sklepienie katedry, półkoliste ozdobione kasetonami, utrzymane jest w kolorze białym. Przed ołtarzem znajduje się marmurowa chrzcielnica w kształcie klęczącego anioła trzymającego w dłoniach wielką muszlę morską. Świątynia posiada również marmurową ambonę. W latach 1445-1648 katedra była kościołem koronacyjnym królów duńskich.

–  Kościół św. Ducha (duń. Helligåndskirken) – zabytkowa gotycko-renesansowa świątynia wzniesiona z cegły. Pierwotnie kościół stanowił część klasztoru św. Ducha zbudowanego w 1296 roku. Po reformacji w 1536 roku świątynia stała się parafialną, a w 1594 roku dobudowano wieżę. Podczas wielkiego pożaru Kopenhagi w 1728 roku świątynia spłonęła. Ponownie oddano ją do użytku już w 1732 roku. W latach 1878-80 przeprowadzono gruntowną renowację obiektu. Wnętrze jest renesansowe. Po północnej stronie kościoła znajduje się Kaplica Griffenfelda – z lat 1672-73, pierwotnie przeznaczona dla młodo zmarłej małżonki Piotra Griffenfelda – Karen Nansen. Obecnie kaplica służy do medytacji, trumnę przewieziono do kościoła w Var. Barokowy ołtarz z 1727 roku z obrazem Wniebowstąpiwenia – ofiarowany po pożarze przez króla Krystiana VI. Ambona z 1879 roku, organy z dopasowaną przez Storcka fasadą z 1879 roku, obraz Zwiastowanie NMP z 1879 roku, żyrandol nad chrzcielnicą z 1608 roku, wykonany z pozłacanego brązu z okuciem srebrnym i wmontowanym zegarem. Kościół stoi przy głównym deptaku miejskim – Stroget.

– Były Kościół św. Mikołaja (duń. Sankt Nikolaj Kirke, obecnie Kunsthallen Nikolaj). Obiekt stanowi obecnie centrum wystawowe sztuki współczesnej. Należy do gminy Kopenhaga i nie pełni już funkcji sakralnej. Budowla składa się ze zrekonstruowanego dawnego kościoła i zachowanej średniowiecznej wieży. Kościół został zbudowany na początku XIII wieku. W roku 1517, po przebudowie, stał się kościołem żeglarzy. W 1520 roku stał się pierwszym kościołem w Danii, w którym wygłoszono luterańskie kazanie. W 1591 roku ukończona została wieża kościelna, którą w 1611 roku przykryto hełmem, który w roku 1628 uległ zniszczeniu podczas gwałtownej burzy. Odbudowano go w 1669 roku w formie barokowej. Podczas pożaru Kopenhagi w 1795 roku zniszczeniu uległa większość budowli, zwłaszcza cały korpus i hełm wieży. W 1805 roku oficjalnie postanowiono, że zrujnowana budowla przestanie być kościołem. Wyburzono ruiny korpusu świątyni pozostawiając jedynie trzon wieży, który nakryto płaskim dachem. Wokół wieży wyrosły z czasem sklepiki rzeźników, które usunięto w II poł. XIX w. Dach wieży służył przez długi czas jako stanowisko obserwacyjne dla strażnika w celu wypatrywania pożarów. Kiedy strażnik dostrzegł pożar, wywieszał latarnię po tej stronie wieży, po której był pożar. Dla zawijających do portu okrętów nadawano codziennie o godz. 13 specjalny sygnał polegający na wyrzuceniu w górę kuli, która następnie spadała. W 1909 roku z inicjatywy i na koszt piwowara Carla Jacobsena odbudowano w nowoczesnej formie hełm wieży, istniejący do dzisiaj. Wieża, mierząca 90 m, jest jednym z charakterystycznych elementów panoramy Starego Miasta w Kopenhadze. Odbudowano również jako nowoczesną replikę, choć w mniejszej skali, zniszczony w wyniku pożaru korpus kościoła. Przeznaczono go na salę wystawową, która zainaugurowała swą działalność w 1912 roku. W okresie powojennym były kościół stał się na stałe salą wystawową.

– Kościół zamkowy w Christiansborgu, wolno stojący, połączony z zamkiem Christiansborg za pomocą bocznej galerii. Pierwotny kościół spłonął doszczętnie podczas wielkiego pożaru Christiansborga w 1794 roku. Obecna świątynia została wybudowana w latach 1813–26 w stylu klasycystycznym z czterokolumnowym portykiem, oraz kopułą nad centralną częścią budynku. Kościół jest budowlą dwukondygnacyjną, posiadającą okna na każdej z kondygnacji, rozmieszczone po bocznych stronach budynku. Wnętrze świątyni składa się z westybulu, nawy głównej otoczonej nawami bocznymi i ambitem, oraz z kilku mniejszych pomieszczeń, mieszczących m.in. klatkę schodową prowadzącą na galerię na pierwszym piętrze. Wnętrze jest dobrze oświetlone, utrzymane w stylu klasycznym; jest raczej surowe i oszczędne w zdobnictwie. Znajdują się tutaj ambona i chrzcielnica z 1826 roku, wykonane z porfiru z ornamentami z brązu, oraz rzeźby przedstawiające czterech ewangelistów. W ołtarzu głównym znajduje się jedynie wielki złocony krzyż, otoczony dwiema potężnymi kolumnami stanowiącymi konstrukcję świątyni, oraz dwoma wielkimi kandelabrami.

– Kościół Najświętszego Zbawiciela został zbudowany w stylu holenderskiego baroku na planie krzyża greckiego w latach 1682-95. Jest najwyższym z czynnych kościołów Kopenhagi. Najbardziej charakterystycznym elementem architektury kościoła jest spiralnie skręcona, mierząca 90 m wieża, widoczna z daleka. Ściany świątyni wspierają się na podmurówce z granitu i są zbudowane z czerwonych i żółtych cegieł. Fasady są podzielone pionowo pilastrami według zasad palladiańskiego wielkiego porządku. Utrzymane w porządku toskańskim pilastry mają bazy i głowice wykonane z piaskowca. Z piaskowca wykonane zostały również potężne gzymsy, oddzielające płaszczyzny ścian od dachu. Pomiędzy pilastrami znajdują się wysokie okna zaokrąglone u góry, podzielone na kwatery wypełnione szybami ze szkła zwykłego oraz kryształowego. Wejścia do kościoła znajdują się w ramionach transeptu oraz w fasadzie zachodniej. Od wschodu do kościoła dobudowana została zakrystia. Główne wejście – wykonany z piaskowca portal – znajduje się w fasadzie zachodniej, w przyziemiu wieży. Ze wszystkich wejść do wnętrza kościoła prowadzą 4-stopniowe schody. Z każdej strony wieży znajdują się zejścia do dwóch krypt. Dach kościoła jest pokryty ciemną, glazurowaną dachówką. Do najcenniejszych elementów wyposażenia wnętrza należy ołtarz główny, arcydzieło Nicodemusa Tessina młodszego. Prezbiterium jest położone ok. 1 m wyżej niż nawa; prowadzą do niego czterostopniowe schody. Dodatkowo jest ono oddzielone od nawy ozdobną balustradą, na której ustawiono posągi sześciu archaniołów. Obecna ambona w kościele Najświętszego Zbawiciela pojawiła się w 1773 roku. Przedtem do wygłaszania kazań używano średniowiecznego, drewnianego krzesła. Chrzcielnica znajduje się w północno-wschodniej bocznej kaplicy. Umieszczona na podwyższeniu i otoczona ozdobną balustradą na planie kwadratu o boku 355 cm, stanowi samodzielną kompozycję architektoniczną – swego rodzaju baptysterium. Imponujące, trzykondygnacyjne organy z popiersiem i monogramem króla Chrystiana V umieszczonymi na misternie rzeźbionym, drewnianym prospekcie zostały zbudowane przez zakład organmistrzowski Botzen Brothers w latach 1696-98 i zamontowane na zachodniej ścianie kościoła.

– Amalienborg – oficjalna rezydencja duńskich monarchów i duńskiej rodziny królewskiej w Kopenhadze od 1794 roku. Określana również jako zimowy pałac królewski, ponieważ zwykle jest wykorzystywany przez duńskich monarchów w miesiącach zimowych. Po pożarze dotychczasowego zamku królewskiego, Christiansborga, w nocy z 26 na 27 lutego 1794, Amalienborg został w przeciągu kilku dni zakupiony przez króla Danii, który wraz z rodziną przeniósł tam swoją kopenhaską siedzibę. Zespół pałacowy składa się z czterech identycznych rokokowych pałaców zbudowanych wokół ośmiokątnego placu, na którego środku znajduje się konny pomnik Fryderyka V, inicjatora budowy kompleksu pałacowego i jego otoczenia. Konna statua króla, odzianego w szaty cesarza rzymskiego z wieńcem laurowym na głowie, jest dziełem francuskiego artysty Jacques’a François-Josepha Saly. Znajdujące się w Pałacu Chrystiana VIII muzeum poświęcone jest historii dynastii glucksburskiej, która panuje w Danii od 1863. W komnatach pałacowych znajduje się ekspozycja poświęcona królom – Chrystianowi IX, Fryderykowi VIII, Chrystianowi X i Fryderykowi IX, składająca się z mebli, obrazów i innych prywatnych rzeczy należących do duńskiej rodziny królewskiej, które niegdyś stanowiły wyposażenie zajmowanych przez nią komnat i gabinetów. Muzeum posiada zbiór ok. 6000 eksponatów.

– Christiansborg – dawny zamek królewski i do 1794 roku siedziba królów Danii, obecnie mieszcząca parlament duński, Folketing, biura rządu oraz muzea. Zespół zamkowy położony jest na wyspie Slotsholmen („Wysepka Zamkowa”), która w średniowieczu była zalążkiem Kopenhagi. Pierwotny zamek wybudowany w 1167 roku przez biskupa Roskilde był otoczony wysokim na 6–7 m murem i składał się z kilku budynków, pośród których był kościół zamkowy. W 1369 roku zamek biskupi został rozebrany, a na jego miejscu postawiono nowy. W 1416 roku zamek przeszedł na własność korony duńskiej i stał się rezydencją królów Danii. W 1731 roku król Danii Chrystian VI kazał rozebrać stary zamek i na jego miejscu w latach 1733-66 postawiono nowy, tzw. pierwszy Christiansborg, nazwany imieniem króla. Budynek ten padł pastwą płomieni 26 lutego 1794 roku. Tzw. drugi Christiansborg został zbudowany w latach 1803-28 według klasycystycznego projektu C. F. Hansena. Zamek spłonął ponownie w 1884 roku i został odbudowany w latach 1907-28 jako tzw. trzeci Christiansborg według projektu architekta Thorvalda Jørgensena. W nowo odbudowanym zamku przygotowano również apartamenty królewskie, licząc na powrót duńskiej rodziny królewskiej do zamku, ale Chrystian X odrzucił tę propozycję w grudniu 1921 roku wywołując niezadowolenie duńskich parlamentarzystów. W zamku urządzono jednak salę tronową (1933), w której umieszczono trony królewskie uratowane z pożaru Christiansborga w 1884 roku.

– Ratusz (Rådhus).

– Mała Syrenka (duń. Den Lille Havfrue) – posąg dłuta Edvarda Eriksena, przedstawiający postać z baśni autorstwa Hansa Christiana Andersena (będącą pół kobietą, pół rybą), znajdujący się w porcie. Rzeźba została zamówiona i ufundowana w 1909 roku przez syna założyciela browaru Carlsberg – Carla Jacobsena. Pomnik odlany w brązie, mierzy 1,25 m wysokości i waży około 175 kg. Odsłonięto go 23 sierpnia 1913 roku na promenadzie nabrzeża Langeline w Kopenhadze.

– Ogrody Tivoli – położony w centrum miasta park rozrywka i ogród otwarty 15 sierpnia 1843 roku.(brak zdjęcia)

Zdjęcia wykonano z filmu nagranego kamerą VHS w 1998 roku.