Gotycki zamek w Darłowie został wzniesiony w latach 1352-72 przez księcia słupskiego Bogusława V. Warownia powstała na  zakupionej wyspie utworzonej przez Wieprzę i Kanał Młyński. W ciągu tego dwudziestolecia wyrósł na wyspie zamek, który w swym głównym zarysie przetrwał do dnia dzisiejszego.

         Pierwotny zamek, usytuowany w południowej części miasta, założono na planie zbliżonym do kwadratu o wymiarach 31 x 35 metry. Do warowni wiodły dwie bramy, z których jedną umieszczono w wysokiej na 23 metry wieży wysuniętej przed kurtynę południową, a druga, główna wiodła od miasta, od północy.  Nad nią posadowiono budynek mieszkalny, nadwieszony nad przelotem. Do południowej wieży bramnej przylegało dwutraktowe skrzydło południowe mieszczące na parterze salę reprezentacyjną, a na piętrach pomieszczenia mieszkalne rodziny książęcej. Wzdłuż kurtyny wschodniej usytuowano podpiwniczoną, parterową tzw, Salę Rycerską, o czterech przęsłach nakrytych w XV wieku sklepieniem gwiaździstym, zaopatrzoną od strony dziedzińca w cztery wielkie okna. Dziedziniec otoczony był murem obronnym o wysokości około 15 metrów zwieńczonym blankami. Od strony południowej do zamku przylegało gospodarcze przedzamcze.

         Kolejny etap rozbudowy, który unowocześnił system obronny i rozbudował zamek, nastąpił w latach 1449-59. Fundatorem był książę Eryk I Pomorski, który po utracie tronów Skandynawii powrócił na swoje dziedzictwo. Wzdłuż zachodniej kurtyny od dziedzińca książę wybudował dwukondygnacyjne skrzydło mieszkalne, oraz opasał zamek drugim obwodem murów obronnych. Małe rozmiary dziedzińca były prawdopodobnie przyczyną dokonania przez księcia Bogusława X kolejnej rozbudowy zamku. Około roku 1480 rozebrano wybudowane przez Eryka I skrzydło zachodnie i wzniesiono nowe, tym razem od zewnętrznej strony kurtyny zachodniej. W pierwszej  połowie XVI wieku za czasów księcia Barnima XI skrzydło wschodnie nadbudowano o dwie kondygnacje dodając mu klatkę schodową. Około 1571 roku za czasów księcia Jana Fryderyka, w kurtynie północnej wzniesiono nowy budynek bramny, który został wysunięty przed lico murów i poprzedzony mostem zwodzonym. Również wieża uległa podwyższeniu o dwie kondygnacje do wysokości 26 metrów. Ostatnie prace na zamku podjął książę Bogusław XIV, który odbudował zamek po pożarze w 1624 roku. W skrzydle wschodnim umieszczono kaplicę zamkową pw. św.Elżbiety, z bardzo bogatym wyposażeniem. Zamek został wtedy otynkowany, a elewacje otrzymały nowe otwory okienne. Po śmierci księcia Bogusława zamek przejęła jako wdowie uposażenie jego żona księżna Elżbieta i mieszkała tu aż do śmierci. W 1653 roku po śmierci Elżbiety zamek stał się własnością margrabiów brandenburskich i utracił funkcję reprezentacyjną. Pod koniec XVIII wieku zamek zaczął podupadać. Zabudowa południowa została częściowo rozebrana, a w skrzydle wschodnim umieszczono magazyn soli. W 1833 roku część warowni adaptowano na więzienie. Dopiero w latach 1934-35 po przeprowadzeniu remontu budowli umieszczono w nim muzeum. Po II wojnie światowej od 1958 roku prowadzono prace konserwatorskie i po ich zakończeniu ponownie otwarto w zamku muzeum, które istnieje do dziś.

         Darłowo położone jest 28 km na północny wschód od Koszalina, przy drodze nr 203 do Ustki. Zamek znajduje się w centrum miasta, na wschód od Rynku, przy ulicy zamkowej.

         Zdjęcia wykonano we wrześniu 2009 roku.