Murowany, gotycki zamek rycerski w Drawnie został wzniesiony pod koniec XIII wieku z inicjatywy rodu Wedlów na miejscu grodu słowiańskiego należącego do Wielkopolski.

         Na wzgórzu, nad jeziorem powstała budowla założona na planie czworoboku składająca się z murowanego, dwupiętrowego budynku mieszkalnego otoczonego murem obronnym i fosą, nad którą znajdował się prowadzący do wjazdu most. Z jednej strony zamek chroniło jezioro, a od wschodu strome zbocze. U podnóża warowni znajdowały się dwa stopniowo wznoszące się ku górze podzamcza, każde z osobna otoczone murami. Wzdłuż ich zachodniego boku ustawiono budynki gospodarcze. Od północy zamek sąsiadował z murem obronnym miasta, stykając się z nim przy drugim podzamczu.

         W czasie wojny krzyżacko-polskiej na początku XV wieku był obsadzony przez Krzyżaków, a w latach 1433-35 znalazł się w rękach wojsk polskich, a potem znów został zajęty przez Krzyżaków. Dopiero w 1478 r. elektor Albrecht Achilles odbija zamek wraz z miastem i przywraca elektorskie zwierzchnictwo, po którym następuje prawie półtorawieczny pokój. W końcu XV wieku został przebudowany na renesansową rezydencję. W 1675 roku zamek został zniszczony przez wojska szwedzkie. Podczas wojny siedmioletniej ponownie uległ zniszczeniu lecz tym razem za sprawą wojsk rosyjskich. Od tego czasu opuszczona budowla szybko popadła w ruinę. Do dzisiaj, na wzgórzu zachowały się jedynie dwa narożniki budynku.

         Drawno jest położone 23 km na wschód od Choszczna, przy drodze nr 175 do Kalisza Pomorskiego.

         Relikty zamku znajdują się na wzgórzu nad jeziorem Dubie.