Pierwsza pisana wiadomość o Drohiczynie nad Bugiem pochodzi sprzed 1142 roku. W każdym razie tutejszy gród został założony w pierwszej połowie XI wieku przez ludność ruską, na co wskazuje jego nazwa, która wywodzi się od ruskiego imienia Drohicz. W średniowieczu miasto było stolicą województwa podlaskiego, które początkowo należało do Litwy, a od czasów Unii Lubelskiej, do Polski.

Prawa miejskie uzyskał Drohiczyn w 1498 roku, a w latach 1520-1795 był stolicą województwa podlaskiego. Wiek XVI to okres największego rozkwitu miasta. Na początku XVII wieku były w Drohiczynie trzy kościoły, pięć cerkwi i cztery klasztory, w tym dwa katolickie. W mieście istniał także szpital, apteka i szkoła. Okresowi pomyślnego rozwoju kres położył „potop” szwedzki. W XVIII wieku odnowiono, odbudowano lub wybudowano drohiczyńskie kościoły i klasztory. Najcenniejsze zachowane do dziś zabytki mają właśnie XVIII-wieczny wystrój. XIX wiek to okres upadku miasta, w którym przekształciło się ono w prowincjonalne miasteczko bez perspektyw rozwoju, oddalone od nowych szlaków komunikacyjnych. Zniszczeń dopełniła II wojna światowa. Dziś miasto jest siedzibą Urzędu Miasta i Gminy i liczy około 2500 mieszkańców. Najważniejsze zabytki Drohiczyna to :  

​- Zespół klasztorny jezuitów składający się z katedry pw. Trójcy Przenajświętszej, klasztoru i kolegium jezuitów. Barokowa katedra pw. Trójcy Przenajświętszej została wzniesiona przez jezuitów, na miejscu starszego założenia, ufundowanego przez króla Władysława Jagiełłę w 1392 roku. Po kasacie jezuitów parafię przekazano zakonowi pijarów. Kościół został zniszczony w czasie I wojny światowej, a odbudowano go w 1919 roku. Obecnie jest to trójnawowa, bezwieżowa budowla z półkolistym prezbiterium. Przy prezbiterium stoi wolnostojąca, piętrowa dzwonnica. W pierwszych latach II wojny światowej  został zdewastowany przez sowietów. Zachował się późnogotycki krucyfiks, barokowa rzeźba Chrystusa Frasobliwego, chrzcielnica późnorenesansowa z pocz. XVII wieku, rokokowa monstrancja z 1786 roku, obraz św. Trójcy z XVII wieku i XVIII-wieczne tabernakulum. Wnętrze ozdabiają odrestaurowane XVIII-wieczne freski. W renesansowych podziemiach świątyni, do których wejście usytuowano z zewnątrz pod kruchtą, spoczywają zasłużeni Kościołowi i Polsce. Z prawej strony kruchty posadowiono kolegium jezuitów, wybudowane w latach 1746–57 według projektu Wincentego lub Wojciecha Rachetti i fundacji superiora klasztoru o. Stefana Kuczyńskiego. W XVIII wieku Collegium Nobilium. Spalone w czasie I wojny światowej. Obecnie w kolegium mieści się Wyższe Seminarium Duchowne. Na wprost od kruchty świątyni znajduje się klasztor jezuitów wzniesiony w latach 1729–44 w stylu barokowym na planie podkowy pod kierunkiem jezuity Jakuba Ruoffa. Obecnie klasztor jest siedzibą Kurii Biskupiej. Na skarpie nadbużańskiej usytuowano ołtarz letni. Zespół katedralny znajduje się przy ul. Kościelnej 10.

– Zespół klasztorny franciszkanów składający się z kościoła pw. Wniebowzięcia NMP i klasztoru. Barokowy kościół pw. Wniebowzięcia NMP, został zbudowany w latach 1682–1715 w miejscu drewnianego kościoła z 1400 fundacji wojewody Mikołaja Nasuty. Pierwsza potwierdzona wzmianka w źródłach o kościele pojawiła się w 1470 roku. Budowa obecnego barokowego kościoła rozpoczęła się w 1682 roku ze składek miejscowej szlachty. Zakrystia od północy została postawiona jednocześnie z budową świątyni, a od południa  przylegający skarbczyk dostawiono w 1734 roku jako drohickie archiwum ksiąg ziemskich. We wnętrzu trzynawowej świątyni znajduje się Kaplica Loretańska z 1695 roku z ołtarzem rokokowym z 1774 roku oraz stiukowy, rokokowy ołtarz główny z 1762 roku. Ołtarze przy filarach tęczowych pochodzą z lat 1770–74. Lewy z obrazem Wizja św. Antoniego z 1775 roku a prawy z obrazem św. Franciszka z 1774 roku. W zamknięciu nawy północnej znajdują się relikty murowanego ołtarza barokowego z XVIII wieku, obecnie poświęconego błogosławionemu o. Maksymilianowi Kolbe. Z prawej strony kruchty stoi późnobarokowa dzwonnica z ok. 1770 roku, wzniesiona według proj. Kazimierza Kamieńskiego. Od północy do świątyni przylega klasztor franciszkanów zbudowany w latach 1737–51  z funduszy chorążego ziemi bielskiej Marcina Kuczyńskiego. Po kasacie zakonu po powstaniu listopadowym mieściły się w nim koszary. W 1889 roku klasztor został przebudowany na szkołę. Obecnie pozbawiony cech stylowych, mieści Muzeum Diecezjalne, Zgromadzenie Zakonne Sióstr MB Loretańskiej i Dom Księży Emerytów. Przy klasztorze znajduje się stróżówka i oficyna z XVIII wieku oraz drewniana kaplica papieska. Kościół został poważnie zniszczony w czasie II wojny światowej, do kultu przywrócony w 1949 roku. Zespół klasztorny znajduje się przy ul. Kraszewskiego 2. 

– Zespół klasztorny Benedyktynek składający się z kościoła i klasztoru. Pierwszy drewniany kościół ufundował w 1623 roku wojewoda Wojciech Niemira. Został zniszczony przez Szwedów w 1657 roku i odbudowany w 1659 oku. Obecny, późnobarokowy kościół pw. Wszystkich Świętych został wzniesiony w latach 1734–38 według projekty Jakuba Fontany, z fundacja Wiktoryna i Marcina Kuczyńskich. Świątynię konsekrowano w 1744 roku. W 1854 roku władze rosyjskie zamknęły kościół. Odzyskano go w 1918 roku i od 1930 służył jako kościół szkolny. Podczas okupacji rosyjskiej w latach 1939–1941 służył jako szalet dla wojsk sowieckich. W latach okupacji niemieckiej 1941–44 funkcjonował jako parafialny. W 1957 roku objęły go benedyktynki wypędzone z Nieświeża. Wewnątrz kościoła znajdują się dwie rzeźby barokowe: Św. Scholastyki i Św. Wojciecha, obraz Św. Benedykta z pocz. XVII wieku i krucyfiks z 1 poł. XVIII wieku z niezachowanego barokowego ołtarza głównego. Od zachodu do kościoła przylega klasztor Mniszek Benedyktynek.  W drewnianym budynku poprzedzającym obecny w 1709 i 1714 roku funkcjonował szpital dla ofiar zarazy. Murowany klasztor w stylu barokowym wybudowano w latach 1734–38. W 1856 roku zaborcze władze rosyjskie zamknęły klasztor i wywiozły zakonnice do Wilna. W następnych latach zakonnice wróciły do klasztoru i prowadziły polską szkołę, opiekując się też powstańcami w czasie Powstania styczniowego. Po upadku powstania władze carskie w 1864 roku ponownie zamknęły klasztor przeznaczając zabudowania na koszary, a zakonnice uwięziono w Bielsku Podlaskim. Po 1885 roku Rosjanie nakazali zburzenie klasztoru. Odbudowano go bez cech stylowych w latach 1958–60 bez skrzydła wschodniego uzupełnionego w 1992 roku. Założenie znajduje się przy ul. Benedyktyńskiej 6.

– Cerkiew św. Mikołaja wzniesiona w 1792 roku, w stylu klasycystycznym z fundacji Konstancji z Kuczyńskich i Jakuba Ciecierskiego. Pierwotnie jako cerkiew klasztorna unickiego zakonu bazylianów. Od 1839 roku prawosławna, czego efektem była przebudowa w 1848 roku, dodanie kopułek, usunięcie ołtarzy, ambony i organów.  Znajduje się przy Placu Tadeusza Kościuszki.

– Schrony bojowe linii Mołotowa z lat 1940–41.

W Drohiczynie istniał niegdyś zamek na Górze Zamkowej, lecz niestety nie zachowały się do dzisiaj żadne ślady umożliwiające jego rozplanowanie (osobny artykuł). 

Drohiczyn jest położony na prawym brzegu Bugu, 36 km na północny-wschód od Siedlec, przy drodze nr.62 z Sokołowa Podlaskiego  do Siemiatycz.

Zdjęcia wykonano we wrześniu 2004 roku.